δὲν ἦτο ὁποία ἡ τοῦ Κικέρωνος, δηλ. δὲν ἦτο εὐεπίφορος πρὸς τὸν ἄνεμον· ἠσθάνετο ὅτι ἔπρεπε νὰ γείνῃ κύριος τῶν γεγονότων καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ κρύψῃ τὴν θέσιν, εἰς ἣν εὑρίσκετο· ἡ φορὰ τῶν γεγονότων παρέσυρεν αὐτὸν ἀκατάσχετος. Ὁ Κάτων ἠδύνατο εἰσέτι νὰ ὀνειρεύηται τὴν ἀναζωογόνησιν τῆς δημοκρατίας, ἀλλ’ ὁ καιρὸς παρῆλθε (Niebuhr). » «Ὁ Καῖσαρ ἐθεώρει ἑαυτὸν ὡς τὸν ὑπὸ τῆς τύχης εὐνοούμενον καὶ προωρισμένον νὰ ἄρξῃ τοῦ ἀναξίου τῆς ἐλευθερίας κόσμου, καὶ τὰ συγγράμμασα αὐτοῦ ἐπικυροῦσιν ὅτι αἱ πράξεις καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ μαρτυροῦσιν: Ἦτο φύσει βασιλεὺς καὶ ἐγίνωσκεν ὅτι ἦτο
Schneider.
(Ἐκ τοῦ Γερμανικοῦ.)
ΣΗΜ. Ὁ μεταφραστὴς ἐξαιτεῖται συγγνώμην, διότι σπεύδων νὰ ἀναχωρήσῃ ἐξ Ἀθηνῶν δὲν ἐπρόφθασε νὰ ἐπισυνάψῃ κατάλογον τῶν τυπογραφικῶν παροραμάτων τὰ ὁποῖα ἐξ ἀνάγκης πλέον ἀφίνει εἰς τοὺς ἐπιεικεῖς ἀναγνώστας νὰ διορθώσωσι. Ἡ δὲ μετάφρασις ὡς προωρισμένη ὑπὸ τοῦ ἐκδότου ἰδίως πρὸς χρῆσιν τῶν μαθητῶν ἐγένετο, ὅπως καὶ ἡ πρὸ δύο ἐτῶν ἐκδοθεῖσα τοῦ Κορνηλίου Νέπωτος, δῆλον ὅτι ὁ μεταφραστὴς κατέφυγε πολλάκις εἰς τὴν Ἀρχαίαν Ἑλληνικὴν, ἵνα ἀποδώσῃ ὡς οἷόν τε πιστῶς καὶ ἀκριβῶς τὴν λατινικὴν φράσιν.
