Σελίδα:Περί του Γαλατικού Πολέμου (1871).pdf/17

κεφ. 56), ἴσως περὶ τὸ 55 ἔτος. Ἀποτέλεσμα δὲ τῶν σπουδῶν αὐτοῦ πρὸς διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου ἦτο σύγγραμμα de astris (ἴσως τῷ 47 ἔτει). Οἱ λόγοι αὐτοῦ κατὰ τὴν μαρτυρίαν τῶν ἀρχαίων φαίνεται ὁτι ἦσαν τελειότατοι, οὐ μόνον κατὰ τὴν λέξιν ἄριστοι ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν πλοκήν. Πρὶν δὲ ἀπέλθῃ εἰς τὴν Γαλατίαν, ἐν τῷ πολιτικῷ σταδίῳ διεκρίνετο κυρίως ὡς ῥήτωρ ἀπὸ τοῦ 77—58. Οὐδὲν λοιπὸν θαῦμα ὅτι ἀνὴρ κεκτημένος τοιαῦτα πνευματικὰ προτερήματα προσείλκυσεν εἰς ἑαυτὸν τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπέκτησεν ἐν τῇ πολιτείᾳ θέσιν, ἧς ἀπέναντι πᾶς ἀντίπαλος ἔπρεπε νὰ ὑποχωρῇ. Τὰ προτερήματα καὶ τὸ μεγαλεπήβολον πνεῦμα αὐτοῦ ἐπέδρασαν ἰδιαζόντως ἐπὶ πληθὺν τολμηρῶν καὶ ἐξημμένων ἀνδρῶν, καὶ ἐξαιρέτως ἐπὶ τῶν τοιούτων ἀρετῶν ἐπιδεικτικὴν νεολαίαν· ὅλος σχεδὸν ὁ δῆμος διέκειτο εὐνοϊκῶς πρὸς αὐτόν. Οἱ δὲ ἀριστοκρατικοὶ, οἵτινες διέβλεπον τὰ σχέδια αὐτοῦ καὶ τὸ τέρμα τῶν πράξεών του, προσετέθησαν εἰς τὸν Πομπήϊον ὄχι ἐξ ἀγάπης πρὸς αὐτὸν, ἀλλὰ διότι ἐθεώρουν αὐτὸν ὡς ἀναγκαῖον ἀντισήκωμα, καὶ ἀπέδιδον εἰς αὐτὸν τοὐλάχιστον εὐγενεστέρους σκοπούς. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἀνωτέρα ἡθικὴ μόρφωσις καὶ τάσις ἑνὸς μέρους τοὐλάχιστον ἐκ ταύτης τῆς μερίδος, ἥτις ἐνόμιζεν ὅτι προεμάχετο ὑπὲρ τοῦ ὀρθοῦ καὶ δικαίου, δὲν ἠδύνατο νὰ ἀντιταχθῇ ἀπέναντι τῶν πλεονεκτημάτων, τὰ ὁποῖα εἶχεν ὁ Καῖσαρ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἄλλους διὰ τοῦ θαυμασίου αὐτοῦ πνεύματος, μεθ’ οὗ βεβαίως περὶ τῆς νίκης ἀντεπεξήρχετο κατὰ τῶν ἀντιπάλων του. » Ἂν ὁ Καῖσαρ ἤθελε γεννηθῇ ἐπὶ τοῦ θρόνου ἢ ἤθελε ζήσῃ ἐν ἐποχῇ, καθ’ ἣν ἡ δημοκρατία νὰ μὴ ἦτο ἑτοιμόρροπος καὶ ἕτοιμος νὰ ὑποβληθῇ εἰς ἀνωτέραν ἀρχὴν, π. χ. ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῶν Σκηπιώνων, ἤθελε κατορθώσῃ ἄριστα τὸν σκοπὸν τοῦ βίου αὐτοῦ· ἂν δὲ πάλιν ἔζη ἐν δημοκρατικῷ αἰῶνι, οὐδέποτε ἤθελε διανοηθῇ νὰ γείνῃ ἀνώτερος τοῦ νόμου· ἀλλ’ ὁ Καῖ-σαρ ἀνῆκεν εἰς περίοδον, καθ’ ἣν ἓν ἐκ τῶν δύο ἔπρεπε νὰ ἐκλέξῃ ἢ τὸν ἄκμονα ἢ τὴν σφύραν. Ἡ φύσις τοῦ Καίσαρος