Σελίδα:Περί του Γαλατικού Πολέμου (1871).pdf/12

δύο ἔτεροι συνάρχοντες ὁ Πομπηΐος καὶ ὁ Κράσσος συνῆλθον κατὰ παρακίνησιν τοῦ Καίσαρος εἰς τὴν Λοῦκαν, ἔνθα αὖθις στενῶς συνεδέθησαν ἐνταῦθα. Συνεφωνήθη ὁ μὲν Πομπηΐος καὶ ὁ Κράσσος νὰ διατηρήσωσι τὴν ὑπατείαν, καὶ ἐπὶ πέντε ἔτη τὰς ἐπαρχίας, ἃς ἐπεθύμουν, ὁ δὲ Καῖσαρ καὶ αὐτὸς νὰ κατέχῃ ἐπὶ ἄλλα πέντε ἔτη τὴν ἑαυτοῦ ἐπαρχίαν. Ἡ σφοδροτάτη ἀντίστασις, ἥτις ἀντετάχθη εἰς τὸ σχέδιον τοῦτο, ὅ περ ἐπὶ πολὺν χρόνον ἔμεινε μυστικὸν, ἦτο ματαία· διότι ὁ Πομπήϊος καὶ ὁ Κράσσος ἐγένοντο ὕπατοι, καὶ ἡ πρότασις τοῦ δημοτικοῦ δημάρχου Τριβωνίου, καθ’ ἣν γινόμενοι πληρεξούσιοι κύριοι τοῦ στρατοῦ ἐλάμβανον ὡς ἐπαρχίας τὴν Ἱσπανίαν καὶ Συρίαν ἐπὶ πέντε ἔτη, καθὼς καὶ ἡ πρότασις τῶν ὑπάτων Πομπηΐου καὶ Κράσσου, καθ’ ἣν παρεδίδετο εἰς τὸν Καίσαρα ἡ Γαλατία ἐπὶ ἄλλα πέντε ἔτη, ἐπέτυχον (τῷ ἔτη 55), ὁ δὲ Κικέρων περιῆλθεν εἰς τὴν λυπηρὰν ἀνάγκην, ἵνα διατηρήσῃ τὴν εἰρήνην, νὰ συνηγορήσῃ ὑπὲρ τῶν προτάσεων τούτων (ἐν τῷ λόγῳ de provinciis consularibus). Ἅμα δὲ τῇ παρατάσει τῆς διοικήσεως τῆς ἐπαρχίας ἀπεφασίσθη καὶ ἡ ἀποστολὴ δέκα ὑπάρχων ἐχόντων, βαθμὸν ὑποστρατήγου, ὅπερ ἐγένετο οὐ μόνον πρὸς τιμὴν τού Καίσαρος διὰ τὸν πρωτοφανῆ ἀριθμὸν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ συμφέρον αὐτοῦ, καθ' ὅσον ἀνεγνωρίζοντο αἱ ὑπ’ αὐτοῦ γενόμεναι κατακτήσεις. ὁ Κικέρων ἐν τῷ de prov. consul. 11, 28 λέγει τάδε actum est de decem legalis quos allii omnino non da bant, alii exempla qaerebant, alii tempus differebant, alii siue ullis verborum ornamentis dabant in ea quoque re sic sum locutus ut omnes intelligerent, me id, quod reipublicae causa sentirem, jacere uberius propter ipsius Caesaris dignitatem. Συγχρόνως δὲ ἐπετράπη νὰ ληφθῇ ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου μέγα ποσὸν χρημάτων πρὸς μισθὸν τῶν στρατευμάτων (Κικέρων αὐτόθι). Οὕτω λοιπὸν κατὰ μὲν τὴν πρότασιν τοῦ Βατινίου ἐδόθη ἡ ἐπαρχία εἰς τὸν Καίσαρα ἀπὸ τοῦ 58—54, διὰ δὲ τῆς τῶν ὑπάτων ἀπὸ τοῦ 53—49.