ΠΕΡΙ
ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Πολὺς γίνεται λόγος εἰς διαφόρους ἐφημερίδας περὶ τοῦ ἀνατολικοῦ ζητήματος, πολλαὶ εἰκασίαι διαδίδονται περὶ τῆς λύσεως αὐτοῦ, καὶ ὀλίγας πλέον ἔχουν ἐλπίδας περὶ ἀναρρώσεως τοῦ ἀσθενοῦς, οὗτινος τὸν κίνδυνον συμμερίζονται ἤδη καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν μᾶλλον εὐνοούντων αὐτόν. Διὰ τοῦτο καὶ πολλὰ λέγονται περὶ τοῦ τρόπου τῆς λύσεως τοῦ ἀνατολικοῦ ζητήματος.
Ἐπὶ τοῦ ζητήματος τούτου, ὅπερ τὰ μέγιστα ἐνδιαφέρει καὶ τὴν Ἑλλάδα, δὲν εἶναι ἴσως ἄσκοπον νὰ εἴπωμεν καὶ ἡμεῖς ὀλίγας λέξεις, ὅταν τοσοῦτος γίνεται λόγος περὶ αὐτοῦ πανταχοῦ.
Πρὶν προβῶμεν ὅμως εἰς ἐξέτασιν τῶν περὶ τῆς λύσεως αὐτοῦ διαδιδομένων, ἂς ἔμβωμεν προηγουμένως εἰς τὴν ἔρευναν τῆς καταστάσεως τοῦ μεγάλου τούτου ἀσθενοῦς, ὅστις κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον ἀνησυχεῖ ὅλα τὰ κράτη τῆς Εὐρώπης.
Καθ’ ἣν ἐποχήν ὁ Αὐτοκράτωρ Νικόλαος ἐν τῇ διαλέξει του μετὰ τοῦ Σαϋμοὺρ, ἐξέθετο τὸν κίνδυνον τοῦ Ὀθωμανικοῦ κράτους καὶ ἀπέδωκεν αὐτῷ τὴν ὀνομασίαν τοῦ ἀσθενοῦς, ἡ Ἀγγλία ἐθεώρησεν ὡς πεπλανημένην τὴν ἰδέαν ταύτην, καὶ, ἢ ἠπατημένη, ἢ κλείουσα ἑκουσίως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἕνεκα συμφερόντων, πολλὰς κατέβαλε προσπαθείας περὶ