α′) Τὸ χρυσοῦν νόμισμα. Ὁ ἐν Βυζαντίῳ μονομεταλλισμός· διάφορα ὀνόματα: σόλιδος, χρυσοῦν, νόμισμα, ὑπέρπυρον, τῆς χρυσῆς νομισματικῆς μονάδος. — Τὸ νόμισμα μένει ἐπὶ 800 σχεδὸν ἔτη ἄθικτον· αἱ κιβδηλεῖαι τοῦ Βοτανειάτου, τῶν Κομνηνῶν καὶ τῶν Παλαιολόγων. — β′) Ἀργυρᾶ, χαλκᾶ καὶ λογιστικὰ νομίσματα. Μιλιαρέσιον, κεράτιον, φόλλις, λίτρα χρυσοῦ καὶ ἀργύρου, σελ. 5 - 9.
Ὅτι ἡ κοινῶς δεκτὴ ἀναλογία 1 πρὸς 5 ἐπισφαλέστατη, καθ’ ὅσον 1ον) Θεωρεῖται ὡς ἰσχύουσα δι’ ὅλας τὰς περιόδους, ἐν ᾧ κατὰ τὸν χιλιετῆ βίον τῆς αὐτοκρατορίας ἡ κτητικὴ ἀξία τοῦ νομίσματος διακυμαίνεται μεγάλως. 2ον) Εἶναι ἀπόρροια ἁπλῆς εἰκασίας. — Ποία τις ἔρευνα ἐπιβάλλεται· προσκόμματα ἐκ τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ νομίσματος, τοῦ θεσμοῦ τῶν δημοσίων καὶ ἰδιωτικῶν θησαυρῶν κτλ. — Χαρακτὴρ τῆς ἀνὰ χεῖρας μελέτης, σελ. 10 - 16.
α′) Εἰσαγωγικαὶ παρατηρήσεις. Ἐπιστημονικὴ σημασία τῆς σιτοτιμῆς· Βυζαντινὰ μέτρα καὶ σταθμά· ἡ τιμὴ τοῦ σίτου ἐν Ἑλλάδι κατ’ Ἰούλιον 1914, σελ. 17 - 18. — β′) Ἡ τιμὴ τοῦ σίτου ἀπὸ τοῦ η′ μέχρι τοῦ ια′ αἰῶνος. Αἱ περὶ τῆς σιτοτιμῆς ἐπὶ Κωνσταντίνου Ε′, Βασιλείου Α′, Ῥωμανοῦ Β′, Νικηφόρου Φωκᾶ καὶ Μιχαὴλ Δούκα Παραπινακίου εἰδήσεις τῶν πηγῶν· βάσανος αὐτῶν. — Συμπέρασμα ὅτι ἡ τιμὴ τοῦ σίτου ἐν Βυζαντίῳ ὡς καὶ ἐν Βαγδάτῃ δὲν διέφερεν οὐσιωδῶς τῆς σημερινῆς, σελ. 18 - 24. — γ′) Οἱ χρόνοι τῶν Παλαιολόγων. Οἱ ὑπολογισμοὶ τοῦ Στογιὰν Νοβάκοβιτζ· ἡ μέση τιμὴ τοῦ σίτου ἐν ὅλῃ τῇ Ἰλλυρικῇ Χερσονήσῳ ἐν ὑπέρπυρον κατὰ μόδιον, σελ. 24 - 26.
