τὸ πρόσωπόν της μὲ τὰς δύω της χεῖρας, καὶ ἤρχισε σφοδρῶς νὰ ὀλοφύρηται· ὁ δὲ Βοράτης, λαβὼν ἐκ τῆς χειρὸς τὸν Ῥοδίνην,
— Ἡ ἐλευθερία, φίλε, τῷ εἶπεν, ἡ ἐλευθερία δὲν κατοικεῖ εἰς τῆς γῆς τὸν βόρβορον, ὅπου κυλινδεῖται ἡ ἀδικία, ὃπου βόσκει ἡ κακία, ὅπου διώκεται καὶ πάσχει ἀθωότης. Ἡ ἐλευθερία κατοικεῖ εἰς τὸν οὐρανόν. Εὐδαίμων ὅστις, πρὶν διαπορευθῇ ὅλην ταύτην τὴν θλιβερὰν τοῦ κλαυθμῶνος κοιλάδα, πρὶν πίῃ ὅλον τὸ ἀποτρόπαιον ποτήριον τῆς ζωῆς μέχρι τοῦ πυθμένος αὐτοῦ, δυνηθῇ ν' ἀναπτερωθῇ πρὸς τὸν ἐντελέστερον κόσμον· ἐκεῖνος εἶναι ἐλεύθερος. Εὐδαίμων ἐκεῖνος ἐξ ἡμῶν ὃν ἤθελε πρῶτον καλέσει ὁ θεὸς εἰς τοὺς κόλπους του, καὶ δυστυχεῖς ὅσοι λησμονηθῶμεν ὀπίσω!
Καὶ ταῦτα ἔλεγε μὲ φωνὴν τρέμουσαν καὶ πλήρη δακρύων· ὥστε ὁ Ῥοδίνης μετὰ μεγίστης ἐκπλήξεως ἔβλεπεν ἀλληλοδιαδόχως τὸν Βοράτην καὶ τὴν θυγατέρα του, μὴ ἐννοῶν τὶ ἤθελον οἱ μελαγχολικοὶ οὗτοι λόγοι καὶ αἱ ὑπερβολικαὶ ἐκεῖναι ἐνδείξεις τῆς θλίψεως, ὅτε ἤρχοντο φέροντές τῳ χαρᾶς εὐαγγέλιον.
Ἀλλ' ὡς ἵνα λύσῃ τὴν ἀπορίαν του, εἰσῆλθε κατ' αὐτὴν τὴν στιγμὴν ὁ δεσμοφύλαξ, συνοδευόμενος ὑπὸ ἱερέως.
— Κύριε, εἶπε πρὸς τὸν Ῥοδίνην, σᾶς ἔφερα τὴν σεβασμωτητά του. Ἴσως εἰς τὰς στιγμὰς ταύτας ἔχετε ἀνάγκην τῆς βοηθείας του· διότι μοὶ ἐπεβλήθη τὸ θλιβερὸν καθῆκον νὰ σᾶς ἀναγγείλω, ὅτι ἡ ἀπόφασις τοῦ δικαστηρίου... ἐπεκυρώθη.
— Ἐπεκυρώθη! εἶπεν ὁ Ῥοδίνης ἡσύχως. Ἐννοῶ. Σᾶς εὐχαριστῶ, κύριε, διὰ τὴν φιλάνθρωπον πρόνοιάν σας. Ἐντὸς ὀλίγου θέλω προσφύγει εἰς τὴν πνευματικὴν ἐπικουρίαν τοῦ ἁγίου πατρός. Στείλατέ μοι μελάνην, παρακαλῶ, κονδύλιον καὶ χαρτίον.
Ὁ δεσμοφύλαξ ἐξῆλθεν, ὁ δὲ Ῥοδίνης, λαβὼν τῆς νέας τὴν χεῖρα,
— Ἀγγελικὴ, τῇ εἶπεν, ἤκουσας τὶ ἔλεγεν ὁ πατήρ σου. Εὐδαίμων ὅστις ἐγκαταλείψῃ τὸν κόσμον τοῦτον τῆς διαφθορᾶς, καὶ μεταβῇ εἰς τῶν κόσμων τὸν ἄριστον. Μὴ κλαίῃς, φίλη. Μακάριος ὅστις δύναται, παρουσιασθεὶς εἰς τὸν πλάστην του, νὰ τῷ φέρῃ ψυχὴν ἁγνὴν, καρδίαν ἀμόλυντον. Μὴ κλαίῃς. Ἡ καρδία μου σπαράττεται διὰ τὸν πρόωρον χωρισμόν μας, ἀλλὰ τὶ εἶναι ὁ χωρισμὸς οὗτος; εἶναι στιγμὴ ἐνώπιον τῆς αἰωνιότητος ἣν θέλομεν συζήσει εἰς τοὺς οὐρανούς. Ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, καὶ μὲ τὰς ἀκτῖνας τοῦ Ἑσπέρου ἡ ψυχή μου θὰ καταβαίνῃ ἐπὶ τὸ μέτωπόν σου ὅταν κοιμᾶσαι, καὶ θὰ σ' ὁμιλεῖ περὶ ἐμοῦ εἰς τὸ ὄναρ σου.
— Ἀφ ἧς στιγμῆς ὁ κόμης Διονύσιος ἥνωσε τὰς χεῖράς μας, ἀπεκρίθη ἐπισήμως ἡ Ἀγγελικὴ, σ' ὑπεσχέθην. ὅτι οὔτε ἡ ζωὴ, οὔτε ὁ θάνατος δὲν θέλει τοῦ λοιποῦ μᾶς χωρίσει. Ἰδοὺ ἦλθεν ἡ φοβερὰ στιγμὴ τῆς δοκιμασίας. Ὄχι, δὲν θὰ μὲ περιμένῃς· ὁμοῦ θὰ βαδίσωμεν εἰς τὴν καταδίκην, καὶ ἂνοἱ ἄνθρωποι εἰς τὴν ἀδικίαν τὴν ἀσπλαγχνίαν προσθέτοντες, δὲν θελήσωσι νὰ μὲ θανατώσωσι μετὰ σοῦ, θὰ εὕρω τρόπον νὰ σὲ συνοδεύσω, καὶ αἱ ψυχαί μας ν' ἀναβῶσιν ὁμοῦ εἰς τὴν αἰωνίαν των κατοικιαν.
— Ἐπὶ τῶν νεκρῶν ῥαίνουσιν ἄνθη, εἶπεν ὁ Ροδίνης, λαμβάνων καὶ φιλῶν περιπαθῶς τὴν χεῖρά της. Σὺ, φίλη, ῥαίνεις ἐπὶ τοῦ ταφου μου τὴν ὑπερτάτην παρηγορίαν. Αἱ λέξεις αὗται πληροῦσι πᾶν τὸ μέτρον τῆς ἐπὶ τῆς γῆς εὐτυχίας μου. Μετ' αὐτὰς ἡ ζωὴ τίποτε δὲν μοὶ χρεωστεῖ.
— Φίλε, εἶπεν ἡ κόρη, ἀφ' ὅτου ἀνεχώρησας, ἠξεύρεις ποία ἦτον ἡ ἀσχολία μου; Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐκέντων τὸ νυμφικὸν φόρεμά μου, καὶ καθ' ἑσπέραν ἐπότιζον τὰ ῥόδα τῆς Βεγγάλης. Αὔριον, πάτερ, ἐπρόσθεσε μἐ πικρὸν μειδίαμα, θὰ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ γἀμου μου. Σὲ παρακαλῶ, μὴ μ' ἀρνηθῆς ταύτην τὴν χὰριν, νὰ μ' ἐνδύσῃς τὸ νυμφικὸν φόρεμά μου, καὶ νὰ στέψῃς τὴν κεφαλὴν μου μέ τῆς Βεγγάλης τὰ ῥόδα.
Ὁ δὲ Βοράτης δὲν ἐδύνατο ν' ἀνθέξῃ περαιτέρω εἰς τὴν σκηνὴν ταύτην· ἡ καρδία του ἐκινδύνευε νὰ δίαῤῥαγῇ. Ῥιφθεὶς δὲ εἰς τὸν τράχηλον τῆς θυγατρός του, ἔκλαιεν ὡς βρέφος.
— Ἀγγελικὴ μου, θύγατερ, ἔλεγεν ὁλοφυρόμενος, πῶς σπαράττεις τοῦ πατρός σου τὸ στῆθος! Ἐλθὲ, κόρη μου, ἐλθὲ ν' ἀναχωρήσωμεν. Ἡ ὥρα παρῆλθε, καὶ θὰ κλείσῃ ἡ φυλακή.
— Ν' ἀναχωρήσωμεν! ἔλεγεν ἡ Ἀγγελικὴ· καὶ ποῦ ν' ἀναχωρήσωμεν, πάτερ, Ὑπάρχει δι' ἐμὲ ἄλλη θέσις ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὴ εἶναι ἡ κατοικία μου. Ἄφες μὲ, πάτερ μου, εἰς αὐτήν. Ναὶ, θὰ μετοικήσω τῷ ὄντι αὔριον εἰς ἄλλην κατοικίαν, καὶ ἐκείνη θὰ εἶναι αἰώνιος.
— Ὦ θεέ μου, θεέ μου! Ἡ κεφαλή της ταράττεται, Ῥοδίνη, ἔκραξεν ὁ δυστυχὴς πατὴρ, ὡς καλῶν αὐτὸν εἰς βοήθειαν.
—Ἀγγελικὴ, εἶπεν ὁ Ῥοδίνης, βλέπων τὴν ἔξαψιν τῶν αἰσθημάτων της, καὶ τὸν κίνδυνον ὃν διέτρεχε μένουσα· φιλτάτη Ἀγγελικὴ, ἐνόμιζον ὅτι μὲ μειδιῶντα θὰ μὲ προπέμψῃς τὰ χείλη καὶ μὲ ἐλπίζουσαν τὴν καρδὶαν. Ὁ σύνδεσμος τῶν ψυχῶν μας θὰ εἶναι ὀλιγώτερον ἰσχυρὸς διότι δὲν θὰ ἐπιπροσθεῖ τὸ θνητὸν σῶμα μεταξὺ αὐτῶν; Καὶ ὁ ἔρως μας ἦτον φύσεως τοσοῦτον ἐφημέρου, ὥστε νὰ κατισχύσῃ αὐτοῦ ἡ ἄδικος ἐφαρμογὴ ἑνὸς νόμου, ἡ ἃν ἀντ' αὐτὴς ἐπήρχετο πυροβόλου σφαῖρα, ἢ πυρετοῦ προσβολή; Ὑπόμεινον, ἀδελφὴ. καὶ ἐπίμεινον. Μὴ δι' ἐγκλήματος ἐπιβουλευθῆς τὴν ζωήν σου, μήπως πρὸς τιμωρίαν στερηθῶμεν τῆς αἰῶνίας ἑνώσεως καὶ τῆς ἀτελευτήτου εὐδαιμονίας, εἰς ἣν ἀποβλέπομεν πεποιθότες.
— Δὲν ἔχω ἀνάγκην νὰ κόψω βιαίως τῆς ζωῆς μοὺ τὸ νῆμα, ἐψιθύρισεν ἡ Ἀγγελικὴ· θὰ διαῤῥαγῆ αὐτομάτως. Ἰδοὺ, αὐτοὶ τῆς καρδίας μου οἱ παλμοὶ θὰ θραύσωσι τὸ στῆθός μου ἕως αὔριον, καὶ θὰ σὲ προλάβω, ὡς αἰσθάνομαι, εἰς τὴν οὐρανίαν μας κατοικίαν.
— Ὕπαγε ν' ἀναπαυθῇς, φίλη, εἶπεν ὁ Ῥοδίνης· ἔχεις ἀνάγκην ἀναπαύσεως, καὶ δέχθητι τὸν πρῶτον, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς τελευταῖόν μου ἀσπασμόν.
Καὶ ἐναπέθεσεν ἀδελφικὸν φίλημα εἰς τὰ χείλη της.
— Ν' ἀναπαυθῶ; εἶπε μειδιῶσα πενθίμως ἐκείνη. Δὲν εἶναι βία· αὔριον θέλω ἀναπαυθῆ. Μὴ θέλῃς ν'
