Σελίδα:Πανδώρα Τεύχος 3.djvu/16

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
64
ΠΑΝΔΩΡΑ.

του εἰς πλοῖον Κορινθιακὸν, οὗ οἱ κακοῦργοι ναῦται, ἀγροῖκοι υἱοὶ τῆς θαλάσσης, καὶ κατ' οὐδὲν τῆς φωκαίνης μουσικώτεροι, βεβαίως δὲ ἀμουσότεροι τῶν δελφίνων, ἀπεφάσισαν νὰ ῥίψωσι τὸν τραγωδιστὴν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ν' ἁρπάσωσι τὰ χρήματά του. Ὁ δὲ Ἀρίων, αὐτόχρημα τραγωδιστὴς τὴν δειλίαν. ἀντὶ νὰ ἰδῇ πῶς ν' ἀντιπαλαίσῃ ἀνδρείως, τοὺς παρεκάλεσε μόνον ἐν ταπεινότητι, πρὶν ἐκτελέσωσι τὸν ἀπαίσιόν των σκοπὸν, νὰ τὸν ἀκούσωσιν ἐπὶ μίαν στιγμὴν κρούοντα τὴν λύραν του. Ἐλαβε λοιπὸν τὸ ὄργανον εἰς τὰς χεῖρας, καὶ ἤρχισε νὰ παίζῃ εἰς ἦχον θρηνώδη, ἐπ' ἐλπίδι νὰ τοὺς κινήσῃ εἰς οἶκτον, ἀλλὰ ματαίως, καὶ οἱ ἀνόσιοι τὸν ἔῤῥιψαν εἰς τὰ κύματα.

Ἀλλ' ἀπὸ τὰ μέλη αὐτοῦ ἑλκυσθέντες, πλῆθος δελφίνων παρηκολούθουν τὸ πλοῖον καὶ τὸν ἤκουον. Εἷς λοιπὸν ἐξ αὐτῶν ἐκάθισε τὸν μελῳδὸν εἰς τὴν ῥάχιν του, και ἐτράπη πρὸς τὴν ξηρὰν, προπεμπόμενος ὑπὸ τῶν λοιπῶν ὅλων, οἵτινες περιεκάλπαζον πέριξ του, ἢ διὰ νὰ φαιδρύνωσι τὸν μονότονον πλοῦν, ἢ διὰ νὰ τὸν ἀκούωσι· διότι, ἂν πιστεύσωμεν τὰς ἀρχαίας γραφὰς καὶ γλυφὰς, τὰς παριστώσας τὸ συμβὰν τοῦτο, ὁ Ἀρίων, καθ' ὅλην τὴν διαπόντιον ἱππασίαν του, οὐδὲ στιγμὴν δὲν ἔπαυσε κιθαρίζων. Ὅπως δήποτε, οἱ φιλόμουσοι δελφῖνες τὸν ἔφερον πρὸς τὸν βασιλέα Περίανδρον. ὅστις, συλλαβών τοὺς πειρατὰς, τοὺς ἐκρέμασε.

Ἀλλ' ἀπὸ τῶν ποιητῶν ἂν μεταβῶμεν εἰς τὰς ἐκθέσεις τῶν ἀρχαίων ἱστορικῶν καὶ φυσιολόγων, θέλομεν ἰδῇ ὅτι καὶ αὐτῶν αἱ διηγήσεις δὲν εἶναι ἧττον θαυμάσιαι.

Κατ' αὐτοὺς, ὁ δελφὶς εἶναι νοημονέστατον ζῶον, ἠπιώτατον καὶ καλοκαγαθότατον, εὐμενὲς πρὸς τοὺς εὐμενεῖς, ἀγάπην ἀνταποδὶδον πρὸς τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸ, εὐγνῶμον καὶ εὐπειθὲς, καὶ τοσοῦτον ἔκδοτον εἰς τὰ περιπαθῆ αἰσθήματα ταῦτα, ὥστε πολλάκις ἀπέθνησκεν ὅταν ἐστερεῖτο τοῦ ἀντικειμένου τῆς φι λίας αὐτοῦ.

Ὁ Παυσανίας λέγει ὅτι εἶδεν ἐν Ποροσελήνῃ δελφῖνα, ὅστις, πληγωθεὶς ὑπὸ ἀλιέων, ἔπεσεν ἐκπνέων εἰς τὸ παράλιον ἀλλ' ἐκεῖ ἰδὸν αὐτὸν παιδίον, τὸν ἐπεριποήθη καὶ τὸν ἰατρευσεν. Ὁ δὲ δελφὶς, σῶστρα ἀποδίδων εἰς τὸν ἰατρόν του, ἤρχετο ὁσάκις ὁ παῖς τὸν ἐκάλει, καὶ παρέχων τὰ νῶτά του, ἔφερεν αὐτὸν ἐπὶ τῶν κυμάτων (Παυσ. Λακ. 25).

Ὁ δὲ Πλίνιος λέγει, ὅ δελφὶς τῆς Λοκρίνης λίμνης τοσοῦτον εἶχεν οἰκειωθῇ πρὸς παῖδα, ὥστε τὸν ἔφερεν ἐπὶ τῶν νώτων του εἰς τὴν ἄλλην ὄχθην εἰς τὸ σχολεῖον· ὅταν δέ ποτε ἠσθένησε τὸ παιδίον, ὁδελφὶς, μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομείνῃ τὴν ἀπουσίαν αὐτοῦ, ἀπέθανε τῆς λύπης. Προσθετει δ' ὁ αὐτὸς συγγραφεὺς, ὅτι ἄλλος δελφὶς τῆς κατὰ τὸν Ἱππῶνα παραλίας τοσαύτην εἶχε φιλίαν πρὸς τοὺς ἀνθρωπους, ὥστε ὁσάκις ἔβλεπέ τινας λουομένους, ἔσπευδεν ἀμέσως νὰ παίξῃ μετ' αὐτῶν καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ εἰς τὴν ῥάχιν του^ ὅτι δ' οἱ ἀλιεῖς, ὠφελούμενοι ἀπὸ τὴν φιλανθρωπόν του διάθεσιν, τὸν εἶχον ἐθίσει νὰ αλιεύῃ ἀντ' αὐτῶν, μισθὸν παραχωροῦντες μέρος τῶν συλλαμβανομένων ἰχθύων (ΙΑ'. 8).

Καὶ ὁ Αἰλιανὸς δὲ συνέλεξε πολυαρίθμους ἱστορίας περὶ τῆς τρυφερότητος τῶν μητρικῶν αἰσθημάτων τῶν δελφίνων ὑπὲρ τῶν παιδίων των, περὶ τοῦ εὐαγώγου, τοῦ πειθηνίου καὶ φιλανθρώπου χαρακτῆρος αὐτῶν, περὶ τῆς ἀγχινοίας των εἰς ὅλας τὰς παιδιὰς καὶ εἰς ὅλας τὰς πράξεις των (περὶ ζώων ἱστ. Βιβλ. Α. Β, ΣΤ, Η, Ι, ΑΙ, ΙΒ). Βεβαίως ὅμως δὲν θέλω ἐπαναλάβει ἐδὼ ὅλας τὰς γελοίας αὐτὰς ἱστορίας. Ἄπαγε τῆς σχολαστικότητος!

Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ φυσιολόγοι! Ὁ Ἀριστοτέλης λέγει, ὅτι ὁ δελφὶς ἔχει τὸ στόμα ὑπὸ τὴν κεφαλὴν