Σελίδα:Ο όρκος (Μαροκοράς).pdf/19

= 17 =

Ἐκεῖ ’ποῦ μ’ ἄργητα ὁ Καιρὸς ἢ μὲ τρεχάτη βία
Ποτέ του δὲν ἐτάραξε τὴν ἄπειρη εὐτυχία.
Μὴν ἕνας ξένος λογισμὸς αὐτοῦθε σᾶς ἁρπάξῃ,
Πρὶν στ’ ἀκρογιάλι τοῦ νησιοῦ τὸ ξύλο πάῃ κι’ ἀράξῃ,
Γιατί, ἀγκαλὰ τραβήξετε πολυκαιρνοὺς ἀγώνες,
Ὀλίγαις ὥραις καὶ στιγμαῖς θὰ σᾶς φανοῦν αἰῶνες!
Ὀμπρός!—Ἡ γῆ, ποῦ ξέμακρα πολὺ δὲν εἶναι ἀκόμα,
Ὀλίγο ’λίγο ἀπόσβυσε τὸ ἀγερικό της χρῶμα·
Φαίνετ’ ἡ χλόη, καὶ μὲ τὸ φῶς τοῦ ἴσκιου τὸ σκοτάδι
Βουνὸ χωρίζει ἀπὸ βουνό, καὶ ῥάχη ἀπὸ λαγκάδι.
Δὲν εἶν’ ἀπάτη! ξάστερα ’ς αὐτὸ τὸ πλάγι κάτου
Ἀσπρολογάει τὸ Ῥέθυμνο, καὶ γύρω τὰ χωριά του·
Πλὴν μαῦρο κάψαλο κ’ ἐρμιὰ δείχνουν τὰ μέρη ἐκεῖνα,
Ὅθε ὀργισμένη ἀπέρασε Τούρκου φωτιὰ καὶ ἀξίνα.
Γοργά, πουλί μου, ἀρμένιζε, κ’ εὔχομαι πάντα ὀμπρός σου
Σὲ κάθε πέλαγο νὰ ἰδῇς τὸ’ μοναχὸν ἀφρό σου!
Μικρὸς ὁ δρόμος· μοναχὰ στὰ μάτια μεγαλόνει,
Γιατὶ τὸ’ μαῦρον ἴσκιο τους ῥίχνουν αὐτοῦ τρεῖς χρόνοι.
Τρεχᾶτε, ἀγγέλου τ’ οὐρανοῦ, μὴ τὰ θλιμμένα στήθια
Στὴ νέα χαροτρομάρα τους βρεθοῦν χωρὶς βοήθεια!
Νά! μὲ τ’ ἀρώματα τῆς γῆς τερπνὸ άγεράκι φτάνει!
Ἀγνάντια—ἰδές!—ἐπρόβαλε τὸ ποθητὸ λιμάνι!
Ἐδῶθε σκούζουν· μὲ φωναῖς ἐκεῖθε ἀπολογιῶνται·
Μικρὰ ξεφτέρια τοῦ γιαλοῦ κατὰ τὸ πλοῖο πετιῶνται,
Γοργὰ τὰ γυναικόπαιδα λαβαίνουν, καὶ κατόπι
Ξαναχτυποῦν καὶ σχίζουνε τὸ κῦμα οἱ λαμνοκόποι·
Γλιστροῦνε, χύνονται, πετοῦν, κοντὰ ὅσο πάει ζυγόνουν,
ᾘ βάρκαις ὅλαις τὸ κουπὶ μὲς τὰ ῥηχὰ στηλόνουν!
Μὲ τόση ὁρμὴ καὶ δύναμη, βαθυὰ ῥιμμένο κάτω,
Τοῦ καραβιοῦ τὸ σίδερο δὲν ἅρπαξε τὸν πάτο,