Ἄκουσα φεύγει πρὸς τὸν αἰθέρα
σὺν τῇ πνοῇ του λαμπρὰ φωνή,
καὶ τὴν κραυγήν του ἡ κοίλη σφαῖρα
τῶν οὐρανίων ἀντιφωνεῖ.
Μακρὸν ἀντήχησαν αἱ κοιλάδες.
Ὅλʾ ἐξυπνοῦσιν αἱ Ναϊάδες.
Αἱ ἄλλαι Νύμφαι, χοροπλεγμέναι
ὑπὸ τὸ φύλλωμα τῶν δασῶν,
δρομαίως φεύγουν ἐκπεπληγμέναι
πρὸς τὸν πατέρα των Κηφισσόν.
Ἐστηριγμένος εἰς μέγα δόρυ
τῆς Ἀκροπόλεως ὁ σκοπὸς
διὰ τὴν ἔκτακτον ἐδυσφόρει
ὁμίχλην, γίγας ἀγριωπός.
Τραχὺς ὁ ἦχος τὸ οὖς του πλήττει·
ἀλλὰ τὸν ἥρωα τίς ἐκπλήττει;
Ὡς δασυχαίτης βρυχᾶται λέων
καὶ τῶν φαράγγων κλονεῖ τὴν γῆν,
οὕτω «ʾΣ τὰ ὅπλα» μένεα πνέων
ἐκεῖνος ῥήγνυσι τὴν κραυγήν.
