Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
2
Τʾ ἀθάνατά σου δάκτυλα βάλε
εἰς τῆς βαρβίτου μου τὴν χορδήν·
μὲ τὴν φωνήν μου, παρθένε, ψάλε
φιλοπατρίας μικρὰν ᾠδήν.
Ψάλε τὸν θάνατον τοῦ γενναίου
καὶ φιλοπάτριδος Ἀθηναίου.
Πόσου τιμήσας τὴν σωτηρίαν,
εἰπέ, θεά μου, τῶν δημοτῶν,
πῶς ἐτελεύτα, ἐλευθερίαν
τοῖς ἀπογόνοις κληροδοτῶν.
—Μόλις ἐξύπνα εἰς τὰς ἀκτῖνας
λαμπροῦ Τιτᾶνος ὁ Παρνασσός,
καί, τὸν βραχίονα παρεκτείνας,
ἀργυροδίνης ὁ Ἰλισσός,
ἐγγίζει, αἴφνης καὶ παρʾ ἐλπίδα,
Πελοποννήσου χαλκῆν ἀσπίδα.
Ἐγείρει, γέρων νεναρκωμένος,
τὴν νυσταλέαν του κεφαλὴν
καὶ βλέπει.... Ἄρης ἠγριωμένος
παρὰ τὴν ὄχθην τὴν ἁπαλήν!
