Παπικῆς λύμης. —Σύντομος ἀπάντησις πρὸς τὰς ἐξ ἀμάξης ἀνερυθριάστους καὶ ἐκτόπους κατά τε τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας καὶ τοῦ γένους ἡμῶν λοιδορίας τοῦ λεγομένου ἀρχιεπισκόπου Πέτρας Ἰουλιανοῦ Μαρία Ἰλλερώ[1]. — Ἀπάντησις τῆς ὀρθοδόξου ἀνατολικῆς ἐκκλησίας εἰς τὴν ἀρτίως πεμφθεῖσαν πρὸς τοὺς Ἀνατολικοὺς ἐγκύκλιον ἐπιστολὴν τοῦ Μ. Πάπα Ῥώμης Πίου τοῦ ἐννάτου[2]. (Ταῦτα πάντα ἐξεδόθησαν εἰς ἓν τεῦχος ἐν Κωνς/λει τῷ 1866 ὑπὸ τοῦ Κ. Θ. Ἀριστοκλέους ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν «Κωνσταντίου τοῦ Αʹ Συγγραφαὶ αἱ Ἐλάσσονες»).
—Περὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει πατριαρχικῆς σχολῆς. (Ἐξεδόθη ἐν Φιλολογικὰ Συλλόγῳ Κωνσταντινουπόλεως).
—Ἱερὰ κατήχησις κατ ἐρωταπόκρισιν.
—Περὶ τῶν ποντιφήκων τῆς Ῥώμης.
—Περὶ τοῦ ναοῦ τῆς Παμμακαρίστου.
—Ἐπιστολαὶ, κλπ.[3].
Ἐγεννήθη ἐν Λαρίσσῃ τῆς Θεσσαλίας τὴν 25 Ἰανουαρίου 1784, καὶ νεαρὸς τὴν ἡλικίαν κατετάχθη εἰς τὸν ἱερὸν κλῆρον. Τὴν 25 Δεκεμβρίου 1802 ἐχειροτονήθη διάκονος, καὶ μεταβὰς ὕστερον εἰς Βουκουρέστιον ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος τὴν 30 Αὐγούστου 1811. Οἱ ἐν Βιέννῃ παρεπιδημοῦντες ὀρθόδοξοι προσεκάλεσαν αὐτὸν ὡς ἐφημέριον, καὶ ὡς τοιοῦτος διέτριψεν ἐν τῇ αὐστριακῇ μητροπόλει ὀκτὼ περίπου ἔτη. Τῷ 1816 ἀνέλαβε μετὰ τοῦ Κοκκινάκου τὴν διακοπεῖσαν ἔκδοσιν τοῦ Λογίου Ἑρμοῦ, καὶ τῷ 1819 προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ διασήμου φιλέλληνος Γύλφορδ ὡς διδάσκαλος τῆς θεολογίας εἰς τὴν ἱδρυθησομένην Ἰόνιον Ἀκαδημίαν ἀπεστάλη, δαπάνῃ αὐτοῦ, εἰς Γοτίγγην πρὸς ἐπαύξησιν τῶν γνώσεών του.
Ἅμα ἤχησεν ἡ σάλπιγξ τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας ὁ Φαρμακίδης ἀφήσας τὴν Γοτίγγην κατέβη εἰς τὴν Ἑλλάδα (9 ἰουνίου 1821), καὶ πολὺ συνετέλεσεν εἰς εὐόδωσιν τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος. Τὴν 5 Ἰουλίου 1823 διωρίσθη ὑπὸ τῆς ἐν Τριπόλει βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἔφορος τῶν σχολείων καὶ τῆς παιδείας. Ἕνεκα δὲ τῆς τότ’ ἐπελθούσης διαιρέσεως τῶν κυβερνώντων τὴν Ἑλλάδα δύο σωμάτων ὁ Φαρμακίδης μετέβη εἰς Σαλαμῖνα, καὶ ἐκεῖθεν εἰς Ὕδραν. Προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ Γύλφορδ ἵνα λάβῃ μέρος εἰς τὴν ἤδη κατασταθεῖσαν Ἰόνιον Ἀκαδημίαν ἔλαβε τὴν συγκατάθεσιν τῆς βουλῆς καὶ μετέβη εἰς Κέρκυραν (23 Νοεμβρίου 1823).
