σὲ μετὰ Θεόν, καὶ διὰ σοῦ εἰς τὸν γαληνότατον βασιλέα τῶν Φράγκων[1].»
Ἐκ τῆς φυλακῆς ὁ Ἑρμώνυμος ἔγραψεν ἱκετευτικὴν ἐπιστολὴν πρὸς Βησσαρίωνα, ἐξαιτούμενος τὴν βοήθειαν τοῦ παντοδυνάμου καρδιναλίου, μεθ’ οὗ ὡς φαίνεται δὲν διέκειτο πρότερον· εἰς φιλικὰς σχέσεις. Ἐπὶ τριμηνίαν δὲ σιδηροδέσμιος μείνας πολλὰς ὑπέστη ταλαιπωρίας «ἐν τῇ φρικτῇ εἱρκτῇ ταύτῃ, καὶ τῷ φοβερῷ τῷδε τάφῳ καὶ ἅδῃ, καὶ λιμῷ, καὶ δυσωδίᾳ καὶ πάσῃ ταλαιπωρίᾳ καὶ κακοπαθείᾳ παλαίων, καὶ ὑπὸ ἀπείρων φθειρῶν καὶ κορέων τὰς πλευρᾶς ὀρυττόμενος, καὶ σπανιώτατα γενόμενος ὕπνου[2].» Εἰς ἀπελευθέρωσιν αὐτοῦ, ὡς φαίνεται, συνετέλεσε καὶ ὁ Βησσαρίων, πρὸς ὃν καὶ λόγον ἐγκωμιαστικὸν ἔγραψεν ὁ εὐγνωμονῶν Σπαρτιάτης.
Μετ’ ὀλίγον ὁ Ἑρμώνυμος τὸν μοναχικὸν ἀσπασθεῖς βίον μετωνομάσθη Γρηγόριος, τότε δὲ πράγματι κατέστη πολυώνυμος.
Ἄδηλον πότε ἀπεβίωσεν· τῷ 1478 ὅμως ἔζη ἐν Παρισίοις, ὅθεν ἔγραψε δύο ἐπιστολὰς, τὴν μὲν ἑλληνιστὶ, τὴν δὲ λατινιστὶ, πρὸς Ῥευχλίνον.
Μαθηταὶ τοῦ Ἑρμωνύμου ἐγένοντο πολλοὶ τῶν ὕστερον ἐπιφανῶν, ὡς Φίλιππος Μελάγχθων, Ῥευχλῖνος, καὶ Γουλιέλμος Βουδαῖος.
Τὸν Σπαρτιάτην Γεώργιον πολλοὶ καὶ διάφοροι ἐπῄνεσαν καὶ διὰ τὴν ἔξοχον παιδείαν, καὶ τὴν ἐν Γαλλίᾳ γόνιμον διδασκαλίαν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης. Ὁ Ῥέγιος λέγει ταῦτα· «Hic quia solus in Gallia ea tempestate græce scire videbatur, initio fuit nostris hominibus summae admiratioui». Ὁ αὐτὸς ἀναφέρων, ὅτι ὁ περίφημος Βουδαῖος ἐδιδάχθη ὑπὸ τοῦ Ἑρμωνύμου, ἐπιφέρει περὶ τοῦ αὐτοῦ καὶ τὰ ἑξῆς: Neque enim praeceptor ille plura docere, quam sciret, poterat, et graecas litteras catenus noverat, quod convenit sermoni litterato cum vulgari, et nisi quod legere optime, et e more doctorum pronuntiare videbatur, experserat omnis eruditionis, et qui pingendis litteris Græcis victum quærere tantumodo nosset»[3].
