Χάλκῃ φιλολογικὸν τῶν Ἑλλήνων ἐμπόρων φροντιστήριον. Σκοπιμώτερον δ’ ἐπεμελήθη τῆς παναρχαίας Πατριαρχικῆς σχολῆς τοῦ Φαναρίου, τὸν μὲν ἱερομόναχον σχολάρχην αὐτῆς Σαμουὴλ τὸν Κύπριον προβιβάσας εἰς τὴν ἀρχιεπισκοπὴν Προικονήσου, ἀναθέμενος δὲ τὴν σχολαρχίαν εἰς τὸν κλεινὸν Νικόλαον τὸν Λογάδην.
Διαβληθεὶς ὑπό τινων διεφθαρμένων εἰς τὴν Ὑψηλὴν Πύλην ὁ ἀείμνηστος Κωνστάντιος Αʹ καθῃρέθη τῇ 14 Αὐγούστου 1834 καὶ ἀπελθὼν εἰς τὴν νῆσον τοῦ Ἀντιγόνου ἀνεῦρεν ἐκεῖ τὰς πεφιλημένας αὐτῷ Μούσας καὶ τὴν ποθεινὴν ἡσυχίαν. Ἐνταῦθα δὲ καὶ ἀπεβίωσε τῇ 5 Ἰανουαρίου 1859.
Ὁ Κ. Ἀριστοκλῆς ἐν ὀλίγοις πλέκει τὸ ἐγκώμιον τοῦ μεγάλου ἐκείνου ἀνδρός. «Ψυχὴ ἄκακος καὶ ἄδολος, νοῦς ὀξὺς καὶ διορατικὸς, μνήμη εὐρεῖα καὶ στεγανὴ, πάντοτε παροῦσα καὶ ὑπὸ γήρως ἀκαταδάμαστος, ἤθους χαρακτὴρ ἐλευθέριος, εἰλικρινὴς καὶ μειλίχιος, φρόνημα εὐσεβὲς πατριωτικὸν καὶ ἀρχαϊκὸν, ζῆλος τοῦ καλοῦ ἀπερίτρεπτος καὶ ἀκαπήλευτος, ῥοπὴ πρὸς τὸ εὐεργετεῖν προηγμένη μέχρι πάθους. Ἰδοὺ ὁποῖος παρὰ πάντων ὁμολογεῖται ὁ Πατριάρχης Κωνστάντιος[1]».
—Ἀρχαία Ἀλεξάνδρεια, ἤτοι ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιολογικὴ περιγραφὴ τῆς πόλεως ταύτης. Ἐν Μόσχᾳ 1801 (ἑλληνορωσσιστὶ μετὰ πολλῶν εἰκονογραφιῶν).
—Κωνσταντινιὰς παλαιά τε καὶ νεωτέρα. Ἐν Βενετίᾳ, καὶ ἐν Κωνσταντινολει 1844. (ἐν ἔτει 1846 ἐξεδόθη ἐν Κωνσταντινουπόλει γαλλικὴ αὐτῆς μετάφρασις).
—Αἰγυπτιακὰ, ἤτοι περιγραφὴ ἁπάσης τῆς Αἰγύπτου ἀρχαίας τε καὶ νεωτέρας. Ἐν Κωνσταντινουπόλει 1838.
—Ὑπόμνημα περὶ τῆς τῶν Ἀρμενείων μετὰ τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἀσυμφωνίας[2]. Περὶ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ πατριαρχευσάντων μέχρι τῆς σήμερον.—Περὶ τῶν μετὰ τὴν ἅλωσιν ἐκ τοῦ κλήρου ἀρετῇ καὶ παιδείᾳ διαπρεψάντων[3].—Ἀπάντησις εἰς τὸ ἐπ’ ὀνόματι ψευδωνύμου Γερμανοῦ ἐκδοθὲν πονημάτιον τὸ κατηγοροῦν τοὺς ἐν Ῥωσσίᾳ θεολόγους ὡς δεχομένους διττὰ βαπτίσματα—Περὶ Ἀγγέλων, ὅτι οὐ πάντῃ ἀσώματοι.—Συνοπτικὴ διατριβὴ περὶ τοῦ πότε, πῶς καὶ ποίῳ τρόπῳ κατὰ διαφόρους ἐποχὰς ἤρξαντο ἀποστέλλειν οἱ Πάπαι τοὺς Μισιοναρίους εἰς τὴν Ἀνατολὴν πρὸς διάδοσιν τῆς
