dubia quædam sunt, vel ciusmodi, tu ea in tali tantoque opere justus acquusque rerum æstimator non magni facial».
—Ἰσοκράτους λόγοι, ἐπιμελείᾳ Δημητρίου Χαλκοκονδύλου. Mediolani, per Henricum Germanum. M. CCCC. L. XXXXIII[1] Ἐν τέλει τῆς πρώτης ταύτης τοῦ Ἰσοκράτους ἐκδόσεως ἀναγινώσκεται· «Ἐτελειώθη σὺν Θεῶ τὸ παρὸν βιβλίον Ἰσοκράτους, ἐν Μεδιολάνοις, διορθώσει μὲν ὑπὸ Δημητρίου τοῦ Χαλκονδύλου, τυπωθὲν δὲ καὶ συντεθὲν ὑπὸ Ἑῤῥίκου τοῦ Γερμανοῦ καὶ Σεβαστιανοῦ τοῦ Ἐκποντρεμούλου (sic). Τὸ δ’ ἀνάλωμα πεποιήκασιν οἱ τοῦ λαμπροτάτου ἡγεμόνος Μεδιολάνου γραμματεῖς, Βαρθολομαῖος Σκύασος, Βικέντιος Ἀλίπραντος, Βαρθολομαῖος Ῥόζωνος. Ἔτει ἀπὸ τῆς Χριστοῦ γεννήσεως χιλιοστῷ τετρακοσιοστῷ ἐννενηκοστῷ τρίτῳ, μηνὸς Ἰανουαρίου εἰκοστῇ τετάρτῃ».
—Σουΐδα λεξικόν. Ἐπιμελείᾳ καὶ διορθώσει Δημητρίου Χαλκονδύλου. Τετύπωται ὑπὸ Βενεδίκτου Μάχου καὶ Ἰωάννου Βισέλου[2]. Ἐν τέλει σημειοῦται: Anno ab incarnationem M. CCCC. LXXXXVIIII die XV novembris. Impressum Mediolani, impensa et dexteritate D. Demetrii Chalcondyli, Ioannis Bissoli, Benedicti Mangii, Carpensium. Εὔρηνται δὲ στίχοι λατινικοὶ Ἰω. Σαλάνδου πρὸς Χαλκονδύλην καὶ ἀναγνώστην. Περὶ τῆς ἐκδόσεως ταύτης ὁ Ἰωάννης Καταναῖος λέγει ἐν τῇ προσφωνηματικῇ ἐπιστολῇ. «Latebat in tenebris paucorum factus tam pretiosus auctor, et ad omnibus in dies desiderabatur. Nullus open ferebat, nee poterat. Tandem ad hane provinciam reservatus vir Atticæ fecundiæ princeps, non ut cæteri Græcorum studiosis tantam felicitatem invidit, sed ducem se constituens, egregims hujus artis et industrios artifices, Ioannem Bisolum, et Benedictum Mangium, Carpenses, accersivit, et, præter conditionem et ætatem snam, pluribus multoties collatis, et renovandum Suidum aggreditur, tanto studio, et diligentia usus, ut obscura detexerit, inversa correxit, manca suppleverit, et, ut demum, quod sentio dicam, in illo explicando auctorem ipsum superavit». Καὶ τῷ ὄντι ἡ ὑπὸ Χαλκοκονδύλου φιλοπονηθεῖσα πρώτη αὕτη ἔκδοσις τοῦ Σουΐδα ἔστιν ἡ ἀρίστη· καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Δημήτριος σημειοῖ ἐν τέλει τὰς ἐπ’ αὐτοῦ κοπιώδεις ἐργασίας του, λέγων· «ὁ δὲ τὴν διόρθωσιν τοῦ βιβλίου πεποιηκὼς Δημήτριος ἔστιν ὁ Χαλκονδύλης, ὃς πλείοσιν ἀντιγράφοις χρησάμενος κἂν τούτοις πᾶσιν οὐ σμίκρ’ ἅττα ἁμαρτήματα εὐρηκώς, ὧν τὰ πλείω ἐν ἄπασιν ὠσαύτως ἐτύγχανεν ὄντα, πολλὰ μὲν φιλοπονήσας καὶ διασκεψάμενος, ἐπανώρθωσεν· ἔστι δ’ ὧν οὐχ οἷός τ’ ἐγένετο τῆς προσηκούσης διορθώσεως τετυχηκέναι· ἀλλὰ τὴν μὲν τῆς λέξεως ἑρμηνείαν διὰ σπουδῆς ἔσχε διαφυλάξαι· τὴν μέντοι παρεισαγομένην ῥῆσιν πρὸς σαφήνειαν τῆς λέξεως ἡμαρτημένην οὔσαν, ὡς
