τὸν Χαλκοκονδύλην. Ἡ εἰκὼν τοῦ σοφοῦ Ἀθηναίου ἐδημοσιεύθη ὑπὸ Βαιρνέρου.[1]
—Γραμματικὴ ἢ ἐρωτήματα συνοπτικὰ τῶν ὀκτὼ τοῦ λόγου μερῶν μετά τινων χρησίμων κανόνων. (Ἄνευ τόπου καὶ χρόνου ἐξεδόθη τὸ πρῶτον κατὰ Μαιτταῖρον, Annales Typogr. IV. σελ. 753, ἐν Μεδιολάνοις τῷ 1493, ἀνατυπωθεῖσα ἐν Παρισίοις τῷ 1525, ἐν Βασιλείᾳ 1546.
—Περὶ σχηματισμοῦ τῶν χρόνων. (συνεξεδόθη τοῖς ἐρωτήμασι Χρυσολωρᾶ παρ’ Ἄλδῳ 1512, καὶ ἐν Φλωρεντίᾳ τῷ 1516.)
—Ἐπίγραμμα εἰς Θεόδωρον Γαζῆν.
Ὁ Χαλκοκονδύλης τιμᾶται ὡς πρῶτος κριτικὸς ἐκδότης τῶν ἑξῆς.
—Ὁμήρου Ἰλιὰς, Ὀδύσσεια, Βατραχομυομαχία, ὕμνοι. Ἐν Φλωρεντίᾳ 1488. (Εἰς τὴν πρώτην καὶ πολυτελῆ ταύτην ἔκδοσιν τοῦ Ὁμήρου ὁ Χαλκοκονδύλης παρέβαλλε τὰ κείμενα διαφόρων χειρογράφων, καὶ πρὸς τὰς Παρεκβολὰς Εὐσταθίου, προτάξας καὶ προλεγόμενα. Ἐγένετο δ’ ἐπιστασίᾳ Δημητρίου τοῦ Κρητὸς ὡς ἐν τέλει ἀναγινώσκεται· «Ἡ τοῦ Ὁμήρου ποίησις ἅπασα ἐντυπωθεῖσα πέρας εἴληφεν ἤδη σὺν Θεῷ ἐν Φλωρεντίᾳ, ἀναλώμασι μὲν τῶν εὐγενῶν καὶ ἀγαθῶν ἀνδρῶν, καὶ περὶ λόγους ἑλληνικοὺς σπουδαίων, Βερνάρδου καὶ Νηρίου Τανάϊδος τοῦ Νεριλίου, Φλωρεντίνοιν· πόνῳ δὲ καὶ δεξιότητι Δημητρίου Μεδιολανέως Κρητός· τῶν λογίων ἀνδρῶν χάριν καὶ λόγων ἑλληνικῶν ἐφιεμένων· ἔτει τῷ ἀπὸ τῆς Χριστοῦ γεννήσεως χιλιοστῷ τετρακοσιοστῷ ὀγδοηκοστῷ ὀγδόῳ, μηνὶ (sic) Δεκεμβρίου ἐννάτῃ»· Τὴν ἔκδοσιν ταύτην ἐπαινεῖ τὰ μάλα ὁ Μαιτταῖρος διὰ τὴν πολυτέλειαν, καὶ τὴν κομψότητα. Ὁ Βερνάρδος Νέρλιος, εἷς τῶν καταβαλόντων τὸ ἀνάλωμα ἀδελφῶν ἐν τῇ πρὸς Πέτρον Μέδικον προσφωνητικῇ λέγει τάδε περὶ τοῦ διδασκάλου του Χαλκοκονδύλου καὶ τῆς ἐν λόγῳ ἐκδόσεως. «Id in primis mihi opporiunum fuit, maximeqæ optatum, quod ad hanc rem Demetrium Chalcondylem Atheniensem, nactus eram, cirum profecto tempestate nostra doctissimum, præceptoremque meum, a quo eiusmodi opus accurantissime regonosci posset. Itaque ex illius consilio, Homerum, ut vetustate primum, ita eliam divino quodam ingenio summum postam, æ litterarum fontem elegi: quo quidem ob incuriam atque negigentiam librariorum ita sui perveteri, integer agnoscerciur. Quam ob rem erudissimi sane viri opera qualem Demetrium nactus est, summopere indigebat, qui, et amore, quo me non mediocri prosequitur, et communis utilitatis gratia maxime aductus, ipsa Homeri opera, singulari diligentia, summoque studio, cum Eustathii commentariis conferens, examinavit atque ementavit: Cujus quidem viri diligentium aut nihil arbitror praeteriisse, aut si qua prætereisse videbunturm ca certe vel
- ↑ Hodii, de Græcis illustribus–Boerneri, de doctis Græcis–Boissonade (Biograpgie Universelle tom. VII)–Fabricii, Bibliotheca Græca, XI, σελ. 407.
