Σελίδα:Νεοελληνική Φιλολογία.pdf/61

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
55
ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ ΑΙΩΝ.

Πελοποννήσου, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁποίου κατέλαβε τὰ παραδοθέντα φρούρια τῆς Σπάρτης καὶ Κυλλήνης· εἶτα συστρατεύων τῷ Κωσταντίνῳ κατὰ τῶν Πατρῶν ἐγένετο αἴτιος τῆς σωτηρίας αὐτοῦ· διότι πληγωθέντος τοῦ ἵππου του, καὶ πεσόντος χαμαὶ, ὁ Φρατζὴς προκινδυνεύσας ἐλύτρωσεν αὐτόν· πληγωθεὶς καὶ αἰχμαλωτισθεὶς ὑπὸ τῶν Πατρέων καθείρχθη εἴς τινα πύργον, ἔνθ’ ἀρκετὰς ὑπέστη κακουχίας καὶ στερήσεις[1]. Διέμεινεν αἰχμάλωτος ἐπὶ ἡμέρας τεσσαράκοντα· εἶτα δὲ λυτρωθεὶς ἀντεμείφθη ἐπαξίως ὑπὸ Κωνσταντίνου, ὅστις τὸν ἀπέστειλε πρὸς σουλτάνον Ἀμουράτην Βʹ. πρὸς διεξαγωγὴν ἐκκρεμῶν τινων ζητημάτων. Τῷ 1430 ἐστάλη εἰς Ἀκαρνανίαν ἵνα συμφιλιώσῃ τοὺς διαπληκτιζομένους υἱοὺς Καρόλου Τόκου τοῦ ἡγεμόνος· ἐπιστρέφων δὲ συνελήφθη περὶ τὰ νησίδρια τῆς Λευκάδος ὑπὸ Καταλάνων πειρατῶν, καὶ ἀπαχθεὶς εἰς Κυλλήνην ἐπωλήθη μετὰ τῶν συναιχμαλωτισθέντων ἀντὶ πέντε χιλιάδων χρυσῶν νομισμάτων.

Κατὰ Σεπτέμβριον 1431 διωρίσθη διοικητὴς Πατρῶν, καὶ κατὰ Ἰανουαρίου 1432 ἐστάλη πρέσβυς πρὸς τὸν σουλτάνον καὶ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννην, παρ’ οὐ καὶ ἐτιμήθη τῷ ὀφφικίῳ τοῦ πρωτοβεστιαρίου. Ἐπαναστρέψας εἰς Πελοπόννησον ἐστάλη ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Κωνσταντίνου πρὸς Ἀντώνιον Ἀκαϊόλην, τὸν αὐθέντην τῶν Ἀθηνῶν, καὶ ὕστερον ἐπρέσβευσεν αὖθις παρὰ τῷ σουλτάνῳ καὶ Ἰωάννῃ τῷ αὐτοκράτορι. Ἀποθανόντος τοῦ δουκὸς τῶν Ἀθηνῶν, ἡ χήρα του Μαρία Μελισσηνὴ ἐξῃτήσατο παρὰ Κωσταντίνου ἵν’ ἀνταλλάξῃ τὴν ἡγεμονείαν τῶν Ἀθηνῶν καὶ Θηβῶν ἀντὶ ἄλλων ἐν Πελοποννήσῳ χωρῶν· πρὸς συνομολόγησιν τοῦ ἀνταλλακτηρίου ἐστάλη ὁ Φραντζὴς τῷ 1435· ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Ὀθωμανὸς στρατάρχης Τουραχάνης προλαβὼν κατέλαβε τὰς Θήβας, διετάχθη ἵνα μεταβῇ παρὰ τούτῳ καὶ διαπραγματευθῇ τὸ ζήτημα. Εὐμενῶς δεξιωθεὶς ὑπὸ Τουραχάνου, γνωρίμου ὄντος, ἐπανέστρεψεν ἄπρακτος, διότι ὑπὸ διαφόρους προφάσεις ὁ Ὀθωμανὸς ἀπέφυγε πᾶσαν διαπραγμάτευσιν. Ἐκ Θηβῶν ἀναχωρήσας ἐπορεύετο εἰς Εὔβοιαν, ἀλλ’ ἀρθείσης τῆς γεφύρας, διενυκτέρευσεν εἰς τὸ ἀντίπεραν, ἐκτεθειμένος εἰς ὑπερβολικὸν ψῦχος,


  1. «Καὶ ἀπαγαγόντες με ἔμβλησαν εἰς τὸν γουλὰν, ἤτοι τὸν πύργον, ἐν σκοτεινῷ, ἔνθα ἦσαν μύρμηγκες καὶ σιτόφθειρες καὶ μύες, διὰ τὸ εἶναι ποτε σίτου ἀποθήκην, καὶ χειροπέδας σιδηρᾶς περιέθεσαν τοῖς ποσί μου καὶ σειρὰν λίαν βαρυτάτην καὶ στερεὰν μετὰ σκόλοπος μεγάλου κατὰ γῆς πεπηγότος· ἔνθα κακῶς ἐκοιτώμην πικρῶς διαγαγὼν ἀπὸ τε τῶν πληγῶν καὶ τῶν δεσμῶν, καὶ τῶν ἄλλων. »