Ἑλλήνων συνήγορον τῆς αἱρεσεώς των, ἥτις πανταχόθεν ἀπεκηρύσσετο, καὶ εὐθαρσῶς ἐπατάσσετο, εὗρον πρόσφορον ὄργανον τὸν ἄστατον Κορυδαλλέα, ὅστις κρύφα μετὰ τῆς διδασκαλίας ἐπέῤῥιπτεν εἰς τὰς καρδίας τῶν ἁπλοϊκωτέρων τὸ δηλητήριον τῆς αἰρέσεως. Καθ’ ἣν δὲ ἡμέραν ἐνεθρονίσθη ὁ Παρθένιος, ὁ Κορυδαλλεὺς ἀναβὰς ἐπὶ τοῦ ἄμβωνος ἐξεφώνησε πανηγυρικὸν, ἐν ᾧ κακοβούλως ἀνέμιξε καὶ αἱρετικὰς δοξασίας, διακηρύξας ἐν τέλει, ὅτι τὰ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ψευδοκυρίλλου φερόμενα καλβινικὰ κεφάλαια, ἦσαν ἡ εἰλικρινὴς τῆς Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας ὁμολογία. Ἡ θρασύτης αὕτη ἐπὶ τοσοῦτον διηρέθισε τὸν κλῆρον, ὥστε ἐντολῇ τοῦ πατριαρχείου ὁ ἱεροκήρυξ τῆς μεγάλης ἐκκλησίας, Μελέτιος ὁ Συρίγος, ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἐκεραυνοβόλησε τὰ αἱρετικὰ τοῦ Κορυδαλλέως δόγματα. Ἐκ τοῦ λόγου τούτου μεταγράφομεν τὴν ἑξῆς περικοπήν.
«Κάποιος φιλόσοφος Θεόφιλος μὲν πρότερον ὀνομαζόμενος, ὕστερον δὲ διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος Θεοδόσιος, καὶ πάλιν τοῦ σχήματος ἀποστατήσας, Θεόφιλος μείνας, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν μισόθεος, ἀνέβηκεν ἐδῶ ἐπάνω εἰς τὸν ἴδιον ἄμβωνα τοῦ πατριαρχείου, τὴν ἡμέραν ὁποῦ ἐνεθρονίσθη ὁ παρὼν πατριάρχης Παρθένιος πρῴην Ἀδριανουπόλεως, καὶ εἶπε πῶς τὰ τοῦ Κυρίλλου κεφάλαια εἶναι στήλη τῆς εὐσεβείας, καὶ ὅτι ἡ ἐκκλησία μας εἰς αὐτὰ θεμελιοῦται, καὶ ὅποιος δὲν τὰ ὁμολογεῖ εἶναι ἀσεβής· καὶ μάλιστα ἀπὸ ὅλα διακρατῶν τὸ ιζʹ. κεφάλαιον τὸ ἀρνούμενον τὴν ἀληθῆ παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς θείοις μυστηρίοις, σπέρνει ζιζάνια εἰς τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, φιλονεικεῖ μαζὴ μὲ τοὺς μαθητάς του παντοιοτρόπως νὰ ἁρπάσῃ τὴν τροφὴν ὅπου ἄφηκεν ὁ καλὸς ποιμὴν ἀπὸ τὰ πρόβατά του, μὲ λογισμοὺς ἀνθρωπίνους, προσθεὶς καὶ τοῦτο, ὅτι αὐτῷ μᾶλλον πειστέον, φιλοσόφῳ ὄντι, ἢ ἄλλῳ τινὶ τῶν μὴ ἴσα τούτῳ τὴν φιλοσοφίαν πεπαιδευμένων· περὶ τῶν τοιούτων φημὶ τὸν Παῦλον εἰρηκέναι, βλέπετε μή τις ὑμῖν ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας· ἡ πίστις ἡμῶν οὐχὶ ὑπὸ φιλοσόφων ἐκηρύχθη, ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ· μάλιστα τὴν λέγω ἐναντιωτάτην εἰς ἄμετρα πράγματα μὲ τὴν θεολογίαν· ποῦ γὰρ τὰ κατὰ φύσιν τοῖς ὑπὲρ φύσιν ἁρμόσουσιν; ὅθεν οὐκ ἀκολουθεῖν δεῖ ὑμᾶς αὐτῷ πείθεσθαι, πολλὴν τριβὴν περὶ τὴν φιλοσοφίαν ἔχοντι· ἤδη γὰρ ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς θεολογίᾳ καὶ τοῖς μυστηρίοις τῆς πίστεως πολλὴν ἔχει τὴν ἀπειρίαν καὶ ἀπιστίαν, κατὰ Πορφύριον βλασφη-
