Σελίδα:Νέα Ζωή Τεύχος 37 (α).djvu/11

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.

της. Ἄλλως τε μοῦ προσεφέρατε ἀκουσίως μίαν ἐκδούλευσιν. Διὰ ν’ ἀγρυπνήσω ἐξ αἰτίας σας ἔλαβα καιρὸν ν’ ἀναγνώσω ἓν περίφημον βιβλίον, τὸ ὁποῖον εὗρον ἐντὸς τοῦ δωματίου καὶ τὸ ὁποῖον δύσκολον θὰ μοὶ ἦτο ν’ ἀναγνώσω εἰς ἄλλην περίστασιν.

Καὶ ἔδειξεν, εἰς τὸν ἔκπληκτόν του ἐπισκέπτην τὴν Κυρίαν μὲ τὰς Καμελίας.

Καὶ ἡ ὥρα παρέρχεται. Ὁ χρόνος βαδίζει πάντοτε μὲ τὸ αὐτὸ ἀμείλικτον καὶ ἀναλλοίωτον βῆμα, τὸ ὁποῖον φαίνεται εἰς ἡμᾶς ἄλλοτε μὲν γοργὸν καὶ ἀστραπιαῖον καὶ ἄλλοτε ἀτελπιστικῶς βραδὺ ἀναλόγως τῆς ψυχικῆς μας καταστάσεως. Ὁ Λαμαρτῖνος ἀνεβόα:

O temps, suspends ton vol.

καὶ καθικέτευε τὰς ὥρας νὰ περῶσι ταχεῖαι μόνον διὰ τοὺς δυστυχεῖς καὶ τοὺς πάσχοντας. Ἀλλὰ ὁ καιρὸς ἐξακολουθεῖ μὲ τὴν αὐτὴν μονότονον πορείαν. Μόνον ἐν ὀνείρῳ δὲν ἔχομεν σαφῆ ἀντίληψιν τῆς παρόδου τοῦ χρόνου. Ὁ λόρδος Βρούγαμ παρευρισκόμενος εἴς τινα δίκην ἀπεκοιμήθη ἐκ τῆς κοπώσεως, εἶδε δὲ κατὰ τὰς στιγμὰς τοῦ ὕπνου του ὄνειρον περεπετειῶδες τὸ ὁποῖον ἐφάνη εἰς αὐτὸν μακροτάτης διαρκείας. Ὅτε ἀφυπνίσθη ὅμως μετ’ ἐκπλήξεως παρετήρησεν ὅτι ἡ μελάνη τῶν σημειώσεων τὰς ὁποίας εἶχε χαράξει μίαν στιγμὴν πρὶν καταληφθῆ ὑπὸ τοῦ ὕπνου, δὲν εἶχεν ἀκόμη ξηρανθῆ. Ἐν ὥρα δὲ ἐκστάσεως ἢ καταληψίας ἡ πάροδος τοῦ χρόνου εἶνε τελείως κατηργημένη. Ἐπὶ τούτου σηρίζεται ἡ ὡραία παράδοσις τῶν συναξαρίων περὶ τοῦ μοναχοῦ, ὅστις περιπεσὼν εἰς ἔκστασιν, ἐνῶ διελογίζετο τὸ ρητὸν τοῦ ψαλμοῦ. «Χίλια ἔτη Κύριε, ἐν ὀφθαλμοῖς σου, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ χθὲς, ἥτις παρῆλθεν» ἀπεκοιμήθη ἐν τῷ δάσει, ὅτε. δὲ ἀνανήψας ἐπανῆλθε περὶ τὴν δείλην εἰς τὴν μονὴν, ἀφ’ ἧς εἶχεν ἐξέλθει τὴν πρωΐαν εὗρε τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα ἐντελῶς παρηλλαγμένα· τὸ κτίριον ἦτο πεπαλαιωμένον καὶ σαθρὸν, Οὐδεὶς δὲ τῶν ἐν αὐτῷ μοναζόντων τὸν ἀνεγνώρισε καὶ μόνος εἷς τῶν πρεσβυτέρων ἐβεβαίωσεν ὅτι, καθὰ ἐγίνωσκεν ἐκ διηγήσεως τῶν ἀρχαιοτέρων τῆς μονῆς οἰκητόρων, κἄποιος μοναχὸς φέρων τὸ ὄνομα τοῦ ἐμφανισθέντος εἶχε τῷ ὄντι ἀπολεσθῆ πρὸ ἀμνημονεύτων χρόνων καὶ ἐξελθὼν τὴν πρωΐαν δὲν ἐνεφανίσθη πλέον εἰς τὴν μονήν. Ἡ ἔκστασις τοῦ μοναχοῦ, κατὰ θείαν οἰκονομίαν εἶχε διαρκέσει ἐπὶ χίλια ἔτη! Τὸν ὡραῖον τοῦτον θρῦλον ἐξέλεξεν ὡς θέμα ἑνὸς τῶν ἀρίστων ποιημάτων του ὁ ἔξοχος ἀμερικανὸς ποιητὴς Longfellow. Ὅτι δὲ οἱ αἰῶνες παρέρχονται πολὺ ταχέως διὰ τοὺς κοιμωμένους, μαρτυρεῖ τὸ ἑξῆς εὔθυμον ἀνέκδοτον. Συζητήσεώς ποτε γενομένης ἐν τῇ Βουλῇ τῶν Κοινοτήτων ἐπὶ τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ ὑπουργείου τῶν ναυτικῶν, ὁ ἐνδιαφερόμενος ὑπουργὸς βλέπων ὅτι ὁ ἀγορεύων ρήτωρ τῆς ἀντιπολιτεύσεως ἐμακρολόγει ἀφορήτως διότι εἶχε ἀρχίσει τὴν ἀγόρευσίν του ἀπὸ τῶν πρώτων χρόνων τῆς ἱστορίας τοῦ ἀγγλικοῦ ναυτικοῦ, καὶ κεκμηκὼς ὢν, ἀπεκοιμήθη, ἀφοῦ πρότερον παρεκάλεσε τὸν παρακαθήμενον συνάδελφόν του νὰ τὸν ἀφυπνίσῃ ὅτε ἡ ἀγόρευσις θὰ προσήγγιζεν εἰς τὸ τέρμά της. Τῷ ὄντι ὁ ὑπουργὸς ἔκρινε καλὸν ν’ ἀφυπνίσῃ ἐν δεδομένῃ στιγμῇ τὸν ὑπνώττοντα συνάδελφόν του.

Εἰς ποῖον σημεῖον τῆς ἱστορίας εὑρίσκεται ὁ ἀγορεύων; ἠρώτησεν ὁ ἀφυπνισθεὶς τρίβων τοὺς ὀφθαλμούς.

— Εἰς τὴν ναυμαχίαν τοῦ Λὰ—Χόγκ.

— Καϋμένε! εἶπεν ἐπιπληκτικῶς ὁ ὑπουργὸς πρὸς τὸν συνάδελφόν του· μ' ἐξύπνησες.... ἕνα αἰῶνα ἐνωρίτερον.

Καὶ ἡ νὺξ προχωρεῖ. Ἔδυσαν ἤδη καὶ ἡ Σελήνη καὶ αἱ Πλειάδες· τὶς οἶδε δὲ πόσαις ὁμοιοπαθεῖς τῆς Σαπφοῦς, δυστυχεῖς ἐν τῷ ἔρωτι θὰ ἐπαναλαμβάνουν τὸ φλογερὸν παράπονον τῆς Λεσβίας ποιητρίας κατὰ τοιαύτην ὥραν:

Ἐγὼ δὲ μόνα καθεύδω!

Μετ’ ὀλίγον θὰ σβεσθοῦν καὶ οἱ φανοὶ τῆς πόλεως ὑπὸ τῆς φειδωλῆς ὑπηρεσίας τοῦ φωτισμοῦ. Ἄλλως τε πᾶσα κίνησις καὶ πᾶσα ζωή ἔπαυσεν ὁριστικῶς καὶ ἡ πόλις εἶνε ἐξ ὁλοκλήρου βεβυθισμένη εἰς τὴν σιγὴν καὶ τὸ μυστήριον. Ἐνίοτε μόνον διὰ τῶν ραγάδων τοῦ παραθύρου εἰσδύει εἰς τὸ δωμάτιον ὠχρά τις καὶ παροδικὴ ἀντανάκλασις καὶ ἀκούεται κραυγή τις βαρεῖα, λαρυγγώδης ὑπόκωφος. Εἶνε ἡ λάμψις τοῦ φανοῦ τοῦ σαλεπτσῆ, ὅστις διέρχεται ἀναγγέλλων τὸ ἐμπόρευμά του. Πρωτεὺς εἰς ἐπαγγέλματα ὁ θεσσαλὸς αὐτὸς Ἀσπροποταμίτης χωρικὸς εἶνε ἀκούραστος εἰς ἐργασίαν καὶ ἀφοῦ πωλήσῃ τὴν ἡμέραν κάστανα, στραγάλια, καραμέλας, χαλβᾶν,