Ἐκεῖνοι τῶν ἡμετέρων ὅσοι μελετῶσι τὴν σειρὰν τῆς σατυρικῆς ἐφημερίδος Punch θὰ ἐνθυμῶνται γελοιογραφίαν δημοσιευθεῖσαν κατὰ τὸ ἔτος 1848, τὸ ἔτος καθολικῆς σχεδὸν ἐπαναστάσεως. Ἐν αὐτῇ παριστάνονται δύο ἐπιφανεῖς ξένοι φθάνοντες εἰς τὸ ξενοδοχεῖον Claridge καὶ ζητοῦντες νὰ κατοικήσωσιν ἐν αὐτῷ. «Λυποῦμαι, ὑπέλαβεν ὁ διευθυντὴς, ὅτι δὲν δύναμαι νά σας εὐχαριστήσω· τὸ ξενοδοχεῖόν μου κατέχεται ὑπὸ ἐκπτώτων ἡγεμόνων πλὴν ἑνὸς μόνου δωματίου μετὰ μιᾶς κλίνης, καὶ τοῦτο ἐπιφυλάσσω ἐν περιπτώσει ἀνάγκης διὰ τὴν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τὸν πάπαν». Ὅ τι δὲ ἦτο τὸ Λονδῖνον διὰ τοὺς φυγάδας βασιλεῖς τῆς δυτικῆς Εὐρώπης τῷ 1848, τοῦτο ἦτο ἡ Ῥώμη διὰ τοὺς ἐκ τῆς χερσονήσου τοῦ Αἵμου ἐξορίστους κατὰ τὸν δέκατον πέμπτον αἰῶνα ὑπερμεσοῦντα. Ὁ πάπας ἦτο τότε ὁ ἐλευθερίως ξενίζων αὐτοὺς, καὶ τὸ Borgo, ἡ βατικανικὴ συνοικία, ἐπεῖχε δι' αὐτοὺς τὴν θέσιν τοῦ ξενοδοχείου Claridge. Συμφώνως δὲ πρὸς τὰ λεγόμενα ὑπὸ τοῦ βιογράφου τοῦ πάπα Πίου Β΄, «οὗτος ἐκάλεσεν εἰς τὴν Ῥώμην σχεδὸν ἅπαντας ἐκείνους ὅσους οἱ Τοῦρκοι εἶχον ἐξώσει ἐκ τῶν ἰδίων οἰκιῶν, καὶ συνειςέφερε χρῆμα χάριν συντηρήσεως αὐτῶν»[2].
Οὐδέποτε ὑπῆρξεν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἐγγὺς Ἀνατολῆς περίοδος ἄλλη, καθ' ἣν νὰ ἔγεινε τοιαύτη ἐκκαθάρισις ἡγεμονιῶν καὶ κρατῶν. Ὅτε ὁ πάπας Νικόλαος Ε΄ ἐτέλεσε τὸ μεσοχρόνιον ἰωβιλαῖον, ἡ χερσόνησος τοῦ Αἵμου καὶ ἡ Ἀνατολὴ κατείχοντο ἀκόμη ὑπὸ πλείστων ὅσων χριστιανικῶν κρατῶν, ὑφισταμένων
