ὁμηρικὰ ἔπη περιλαμβάνονται ὑπὸ τὸ κοινὸν ὄνομα τῶν Ἀχαιῶν.
Ὅτι πάλιν ἐκ τῶν φυλῶν τούτων πρέπει εἰδικῶς νὰ θεωρήσωμεν τοὺς Μινύας ὡς ἀντιπροσώπους τῆς χρονικῆς περιόδου, καθ’ ἣν ἐσχηματίσθη τὸ ἐν λόγῳ προμυκηναϊκὸν στρῶμα (μὲ στρογγύλον ἀριθμὸν μεταξὺ τοῦ 2000 περίπου καὶ 1400 περίπου πρὸ Χριστοῦ), φαίνεται αὐτονόητον. Διότι ἡ φυλὴ αὕτη εἶναι ἡ δεσπόσασα τῆς χώρας μεταξὺ Θεσσαλίας καὶ Ὀρχομενοῦ κατὰ τὴν αὐτὴν δευτέραν χιλιετηρίδα.
Ἔν ζήτημα μόνον παραμένει ἐνταῦθα ἄλυτον: ἂν εἰς τὴν φυλὴν ταύτην τῶν Μινυῶν πρέπει ν’ ἀποδώσωμεν καὶ τὰ δύο εἴδη τῶν ἀγγείων τοῦ προμυκηναϊκοῦ στρώματος, δηλονότι καὶ τὰ ὅμοια πρὸς τὰ πρωτομινωϊκὰ καὶ τὰ μινύεια καλούμενα. Ὡς πρὸς τοῦτο ὅμως κλίνω νὰ πιστεύσω ὅτι τὰ μόνα ἀντιπροσωπεύοντα τὴν κεραμικὴν τῶν Μινυῶν εἶναι ταῦτα τὰ μινύεια, ἐνῷ τὰ ὅμοια πρὸς τὰ τῆς Κρήτης πρωτομινωϊκὰ ὑποθέτω ὅτι εἶναι προϊόντα τῆς τέχνης ἢ ἰδιαιτέρας τινὸς φυλῆς τοῦ τόπου—δύναταί τις νὰ σκεφθῇ τοὺς ὑπὸ τῆς παραδόσεως μαρτυρουμένους ἑλικωνίους Θρᾷκας ὡς τοιαύτην φυλὴν—ἢ αὐτὸ τοῦτο ἐποίκων Κρητῶν, οἵτινες κατά τινα τύχην εἰς τοὺς χρόνους ἐκείνους τῶν ἀδιακόπων μετακινήσεων τῶν ἐθνῶν καὶ φυλῶν ἐγκαθιδρύθησαν εἰς τὴν θέσιν ταύτην. Πραγματικῶς τὰ πρωτομινωϊκὰ ἀγγεῖα εὑρέθησαν μόνα ἐνταῦθα ἀποτελοῦντα στρῶμα ὁλόκληρον συνοικισμοῦ. Ἀλλαχοῦ οὐδαμοῦ εὑρέθησαν, ὀλίγα δὲ μόνον τεμάχια εἰς τὸν πλησίον Ὀρχομενόν.
Βαθεῖς ἐρευνηταὶ τῆς ἱστορίας βεβαιώνουν ἀφ’ ἑτέρου ὅτι τὸ μέγα ῥεῦμα τῶν ἰνδοευρωπαϊκῶν ἢ ἀρίων λαῶν, οἵτινες κατέκλυσαν τὴν προϊστορικὴν ὑπὸ ἄλλων ἐθνῶν οἰκουμένην τότε Εὐρώπην καὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἀποσπασθεὶς κατῴκησε τὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ ἑλληνικὸς κλάδος αὐτῶν, δὲν παρουσιάσθη εἰς τὴν ἡμετέραν ἤπειρον πρὸ τῆς τρίτης χιλιετηρίδος πρὸ Χριστοῦ, εἰς δὲ τὴν Ἑλλάδα δὲν κατῆλθε πρὸ τοῦ 2500 περίπου πρὸ Χριστοῦ.
Ἑὰν λοιπὸν τοῦτο δεχθῶμεν ὡς ἀληθές, τότε τὸ στρῶμα τοῦ συνοικισμοῦ τῆς Ἁγίας Μαρίνης, τὸ ὁποῖον προηγήθη τοῦ προμυκηναϊκοῦ, τουτέστι τὸ στρῶμα τῆς πρωΐμου χαλκῆς
