λιτικῶς ὅ,τί παθαίνουν τὰ ἡττηθέντα ἢ κατακτηθέντα ἔθνη. Πιστότεροι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας δὲν ὑπάρχουν διὰ νὰ ὑπηρετήσουν καὶ τὸν βασιλέα καὶ τὴν πατρίδα· ἃς μείνῃ ἐλεύθερος καὶ ἀνεπηρέαστος νὰ ἐκλέξῃ ὁποίους ἕλληνας θέλει συμβούλους του. Φοβοῦνται μὴν ἐκλέξῃ τὸν Κωλέττην· καὶ διατί νὰ μὴ τὸν ἐκλέξῃ; ἂν διὰ τῶν ἔργων του εὐτυχήσῃ ἡ Ἑλλάς, μακαρία ἡ ἐκλογή· ἂν τὸ ἐναντίον, ἀπομακρύνει αὐτὸν καὶ παραδέχεται ἄλλον.
«Ὁ ξένος εἶναι πάντοτε ξένος καὶ ὁ ἕλλην πάντοτε ἕλλην. Ὁ βασιλεύς μας εἶναι ἕλλην. Ἡ εὐτυχία, ἡ δόξα τῆς Ἑλλάδος εἶναι εὐτυχία του, δόξα του, ἡ δυστυχία καὶ ἀδοξία της, δυστυχία καὶ ἀδοξία του. Εἶναι ἀχώριστος πλέον ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὸ ἔθνος· ἀλλ’ εἶναι τὸ ἴδιον καὶ μὲ τοὺς συμβούλους; Ἰδέτε τὰ πράγματα· ἔκαμον ὅ,τι ἔκαμον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ Μάουρερ καὶ ὁ Ἄβελ, ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν, ἐμβῆκαν εἰς δούλευσιν ἄλλου ἔθνους παρὰ τὸ ἑλληνικόν; Ἐντεῦθεν λοιπὸν φαίνεται, ὅτι ἡ κατὰ τῆς ἀντιβασιλείας ἀγανάκτησις ἦτο γενικὴ, ἐξηρέθισε δ’ ἔτι μᾶλλον τὴν δημοσίαν γνώμην ὁ διορισμὸς τοῦ Ἄρμανσπεργ ὡς ἀρχιγραμματέως.»
Πρὸ τῶν ἄνω ὅμως γεγονότων εἶχεν ἤδη ἀποφασισθῇ καὶ λόγῳ κλίματος καὶ λόγῳ ἱστορικῷ ἡ εἰς τὰς Ἀθήνας μετάθεσις τῆς πρωτευούσης τοῦ Βασιλείου, ὅπου καὶ μεγαλοπρεπὲς καὶ ἀντάξιον τῆς βασιλείας μέγαρον ἔμελλε νὰ ἀνοικοδομηθῇ. Πρὸς τοῦτο δὲ συνετέλεσαν ἥ τε τοῦ ὀνόματος φήμη καὶ τὸ ἱστορικὸν παρελθὸν τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ἐπιθυμία τῆς μείζονος μερίδος τοῦ ἔθνους καὶ ὁ πόθος τοῦ πατρὸς τοῦ Ὄθωνος Λουδοβίκου, τὰς Ἀθήνας ὑποδείξαντος ὡς πρωτεύουσαν τοῦ κράτους, ἅμα τῇ ἐκλογῇ τοῦ Ὄθωνος. Ἐφ’ ᾧ καὶ ἡ ἀντιβασιλεία, διὰ τοῦ Διατάγματος αὐτῆς τῆς 18 Σεπτεμβρίου 1834 ἐκτελεσθέντος τῇ 1 Δεκεμβρίου 1834, διέταξε τὴν μεταφορὰν τῆς πρωτευούσης εἰς Ἀθήνας.
Αἰ Ἀθῆναι τότε ἦσαν ἐρείπια· ὀλίγοι οἰκίσκοι παρὰ τοὺς πρόποδας τῆς Ἀκροπόλεως καὶ οὐδὲν πλέον· ἔνθεν δὲ κἀκεῖθεν ἠγείροντο τὰ μνημεῖα τῆς παρελθούσης εὐκλείας θλιβερωτέραν καθιστῶντα τὴν ὄψιν. Οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ ὁ χρόνος καὶ αἱ ἱστορικαὶ περιπέτειαι ἐπέθηκαν ἐμφανεστέραν τὴν σφραγῖδα τῆς καταστροφῆς, οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ ἀπετυποῦντο μελαγχολικώτερον ἐπὶ μαρμάρων τὸ
