βασιλεία ὁσημέραι ἔβαινε πρὸς τὸ τέλος αὐτῆς. Αἱ δὲ ἀντιπολιτευόμεναι αὐτὴν ἐφημερίδες: Ἀπόλλων, Σωτήρ, Ἀθηνᾶ ἔγγραφον κατ’ αὐτῆς τὰ ἐξ ἁμάξης.
Τὴν κατάστασιν ταύτην διαπυνθανόμενος ὁ γνησίως φιλέλλην πατὴρ τοῦ Ὄθωνος, καὶ βλέπων ὅτι ἡ δίκη τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ Πλαπούτα καὶ αἱ ταραχαὶ ἐν Μάνῃ, Μεσσηνίᾳ καὶ Ἀρκαδίᾳ οὐ μόνον οὐδαμῶς συνέτειναν εἰς καταπράϋνσιν τῶν ἐρίδων τῶν ἀντιβασιλέων, ἀλλὰ καὶ εἰς μεγίστην ἔξαψιν αὐτῶν, τῇ εἰσηγήσει τοῦ Ἄγγλου Πάλμερστον καὶ τοῦ Ρώσου Νεσσελρὸδ ἀνεκάλεσε τόν τε Μάουρερ, ἐκδοθέντος (21 Ἰουλίου 1834) τοῦ οἰκείου τοῦ Ὄθωνος διατάγματος, καὶ Ἄβελ καὶ ἀντ’ αὐτῶν διώρισε τὸν Κόβελ καὶ τὸν Γκράϊνε, παραμείναντος τοῦ Ἔϊδεκ ὡς ἀβλαβοῦς. Ἐπειδὴ δὲ οἱ διορισθέντες ὑπεῖκον τυφλοῖς ὄμμασι τῷ Ἄρμανσπεργ, οὗτος ἀπέβη τρόπον τινα αὐτάρχης, ἐν μὲν τῇ διοικήσει ἀποδειχθεὶς ἐπιπόλαιος, πανοῦργος, ἀναβλητικός, τὰ πάντα ἐπιτρέπων πάσῃ φατρίᾳ χάριν τῆς ἐξουσίας, ὑποχωρῶν μέν, προκειμένου περὶ πολιτικῶν, τυραννικῶς δὲ φερόμενος, προκειμένου περὶ διοικήσεως. Ὅπως δὲ κορρενύῃ τὰς ἀπαιτήσεις τῶν οἰκείων καὶ φίλων κατεσπάθα ἀφειδῶς τὰ ὀλίγα τοῦ πτωχοῦ ἑλληνικοῦ ταμείου χρήματα. Τὸ τοιοῦτο δὲ συνετέλεσεν ὅπως ὁ Λουδοβίκος ἀποστείλῃ ἵνα ἐξετάσῃ τὴν κατάστασιν καὶ παράσχῃ συμβουλὰς τῇ ἀντιβασιλεία τὸν ἐν Λονδίνῳ πρεσβευτὴν τῆς Βαυαρίας Γένισον· κατὰ δὲ τὴν ἐνηλικίωσιν τοῦ βασιλέως, ἀποσταλέντος τοῦ, μέχρι τῆς ἡμέρας ἐκείνης διευθύνοντος τὸ ὑπουργικὸν συμβούλιον Ι. Κωλέττου ὡς πρεσβευτοῦ εἰς Παρισίους, διωρίσθη ἀρχιγραμματεὺς (πρωθυπουργὸς) ὁ Ἄρμανσπεργ, τῇ 20ῃ Μαΐου τοῦ 1835, προσληφθέντων εἰς τὸ ὑπουργεῖον τοῦ Πραΐδου μὲν ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν, κατὰ Ἰούνιον δὲ, τοῦ Σμὰλτς ἐπὶ τῶν Στρατιωτικῶν· καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν ὅμως τοῦ Ἄρμανσπεργ ἡ αὐτὴ ἐξηκολούθησε κατάστασις, ἡ γραφειοκρατία καὶ τότε ἐπεκράτησεν, ἡ σπατάλη τῶν δημοσίων χρημάτων οὐδαμῶς περιεστάλη, διὸ καὶ ἡ κατ’ αὐτοῦ ἀγανάκτησις ἐξηκολούθησεν οὕτως ὥστε ὁ βασιλεὺς τῆς Βαυαρίας ἀνεκάλεσε καὶ τὸν Ἄρμανσβεργ ἀκολούθως, ὡς θέλομεν ἰδῇ.
Ἡ ἀποστολὴ ὅμως ἐκ Βαυαρίας τοῦ συμβούλου Γένισον οὔτε
