δῶν γαιῶν, περὶ ἐνοικιάσεως τῶν ἁλικῶν, περὶ ἐγγείου φόρου «τῶν ἐθνικοϊδιοκτήτων λειβαδίων», περὶ εἰσπράξεως τῆς δεκάτης, τῶν λιμενικῶν δικαιωμάτων, περὶ τῶν δημοσίων κτημάτων καὶ ἄλλα τινά, ἀποβλέποντα μᾶλλον εἰς τὰς προσκαίρους καὶ ἐπειγούσας τότε ἀνάγκας.
Ἐξέδωκε δὲ τῇ 9ῃ Φεβρουαρίου 1833 διάταγμα, δι’ οὗ ἐτέσαν «νομοθετικοί ὅροι περὶ τιμωρίας τῶν κατὰ τῆς κοινῆς ἀσφαλείας ἐντὸς τῆς Ἐπικρατείας ἐγκλημάτων καὶ σφαλμάτων», καθ’ οὓς ἔμελλον νὰ τιμωρῶνται οἱ ἄνευ ἀδείας τῆς κυβερνήσεως ὁπλοφοροῦντες, οἱ ἐγείροντες στάσεις, οἱ συλλέγοντες στρατιώτας ἄνευ ἀδείας τῆς κυβερνήσεως. οἱ ὁπλιτάρχαι, οἱ τηροῦντες τὸν ἑαυτῶν στρατὸν μετὰ τὴν ὑπὸ τῆς κυβερνήσεως διάλυσιν αὐτοῦ, οἱ πειραταὶ καὶ οἱ ἐλευθεροῦντες καθειργμένους.
Πρὸς δὲ τούτοις ἐν τοῖς Ὅροις προσδιωρίζοντο τρία δικαστήρια· τὸ μὲν διὰ τὴν ἀνατολικὴν Ἑλλάδα καὶ Σαλαμῖνα ἑδρεῦον ἐν Θήβαις, τὸ δὲ διὰ τὴν δυτικὴ Ἑλλάδα, Ἀχαΐαν καὶ Ἤλιδα ἐν Μεσολογγίῳ καὶ τὸ τρίτον διὰ τὰ λοιπὰ μέρη τῆς ἐπικρατείας ἐν Ναυπλίῳ. Ἕκαστον τῶν δικαστηρίων συνέκειτο ἐξ ἑνὸς προέδρου, τεσσάρων δικαστῶν, ἑνὸς ἐπιτρόπου τῆς ἐπικρατείας καὶ ἑνὸς γραμματέως· αἱ δὲ δίκαι θὰ ἐγίνοντο συνοπτικῶς. Ἐπειδὴ δὲ τὰ τότε ἐκδιδόμενα διατάγματα μέχρι τῆς ἐκδόσεως τῶν παρασκευαζομένων νόμων ἐπεῖχον θέσιν νόμων, καὶ τὸ παρὸν διάταγμα ἐπεῖχε θέσιν νόμου μέχρι τῆς ἐκδόσεως τοῦ ποινικοῦ Κώδηκος, τῇ 18ῃ Δεκεμβρίου 1833. Ὁ κώδηξ οὗτος συγκείμενος ἐξ 708 ἄρθρων εἶναι ἔργον σπουδαιότατον. Ἐν αὐτῷ διακρίνονται αἱ ἐγκληματικαὶ πράξεις εἰς κακουργήματα, πλημμελήματα καὶ πταίσματα· αἱ δὲ ποιναὶ εἶναι αἱ μὲν ἐγκληματικαί: θάνατος, δεσμὰ διὰ βίου, δεσμὰ πρόσκαιρα, εἱρκτή· αἰ δὲ ἐπανορθωτικαί: φυλάκισις καὶ χρηματικαί· αἱ δὲ ἀστυνομικαί: κράτησις καὶ πρόστιμον· ὡς ὄργανον δὲ θανατώσεως ὡρίσθη ἡ λαιμητόμος.
Ἐπίσης δὲ καὶ γενικοί τινες ὁρισμοί, ἐν οἷς ἀναγράφονται περὶ ἀθεμίτων πράξεων καὶ τῆς τιμωρίας αὐτῶν ἐν γένει, περὶ δολίας προαιρέσεως καὶ ἀμελείας, τελέσεως καὶ ἀποπείρας ἀξιοποίνων πράξεων, αὐτουργῶν καὶ συναιτίων, καταλογισμοῦ τῶν πράξεων,
