ρίθμει, κατὰ τὸ 1840, ἔν τε Ἑλλάδι καὶ Τουρκίᾳ 700 μέλη, εἶχε κεφάλαιον 40,000 δραχμῶν καὶ συνετήρει κάλλιστον παρθεναγωγεῖον ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τῆς Σεβαστῆς Μάνου.
Μετὰ ταῦτα δὲ διὰ τῆς μεγάλης δωρεᾶς τοῦ Ἀρσάκη, ἀνεγείραντος τὸ κατάστημα τῆς σχολῆς ταύτης μετονομασθείσης ἐξ αὐτοῦ «Ἀρσάκειον» καὶ νῦν ἔτι διατηρουμένης καὶ ἀποτελούσης τὸ ἀνώτατον ἐν Ἑλλάδι ἐκπαιδευτήριον τῶν θηλέων ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τῆς αὐτῆς πάντοτε «Φιλεκπαιδευτικῆς Ἑταιρίας», συνεπήχθη τὸ ἀνώτατον μέχρι τῆς σήμερον ἀνὰ τὴν Ἀνατολὴν ἐκπαιδευτήριον τοῦ γυναικείου φύλου. Παραλλήλως δὲ πρὸς τὰς ὑποτροφίας ταύτας τῶν γυναικῶν ἐκρίθη δίκαιον ἵνα καὶ τέκνα ἀγωνιστῶν ζώντων τε καὶ νεκρῶν πεμφθῶσιν εἰς τὸ ἐν Μονάχῳ ἑλληνικὸν διδακτήριον· πρὸς τοῦτο δὲ διωρίσθησαν, τῇ 2ᾳ Σεπτεμβρίου 1833, 24 ὑπότροφοι, δαπάναις τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ὅπως ἀνατραφῶσι καὶ ἐκπαιδευθῶσι τελειότερον ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ φιλέλληνος Θηρσίου πρὸς τοῦτο δὲ διωρίσθη καὶ εἷς ἱερεὺς ὅπως τοὺς παῖδας αὐτοὺς διδάσκῃ τὴν κατήχησιν καὶ ἱερουργῇ ἐν τῷ ἐκεῖ ἱερῷ τῶν Ἑλλήνων ναῷ, ὃν ἐδώρησεν ὁ Λουδοβῖκος τοῖς Ἕλλησιν, ἐκαλεῖτο δ’ ἄλλοτε ναὸς τοῦ «Ἁγίου Σωτῆρος» καὶ εἶχε πλουσιώτατα ἱερὰ ἄμφια, ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Ρωσίας Νικολάου τοῦ Α′ δωρηθέντα. Μεταξὺ τῶν διορισθέντῶν ἦσαν οἱ υἱοί: Καραϊσκάκη, Βότσαρη, Μαυρομιχάλη, Ὀδυσσέως, Τομπάζη, Κριεζῆ, Δεληγιάννη, Μεταξᾶ, Βεΐκου. Ἡ εἰς Μόναχον δὲ μετάθεσις τῶν υἱῶν τῶν ἐξοχωτέρων ἀγωνιστῶν ἐγένετο ἀφορμὴ ἵνα πλείονες ἢ πρότερον καὶ ἄλλων Ἑλλήνων υἱοὶ πεμφθῶσιν εἰς τὰ ἐν Γερμανίᾳ πανεπιστήμια.
Ἀλλὰ καὶ περὶ τύπου ἐφρόντισε ἡ ἀντιβασιλεία ἐγκαίρως· διότι ὁ ἕνεκα κομματικῶν λόγων ἀγὼν τῶν ἀντιπολιτευομένων Ἑλλήνων κατὰ τῆς ἀντιβασιλείας εἶχε φθάσει εἰς τὸ ἄκρον ἄωτον. Ἐξέδωκε λοιπὸν τῇ 6ῃ καὶ 11ῃ Σεπτεμβρίου 1835 δύο νόμους: τὸν περὶ ἀστυνομίας τοῦ τύπου καὶ τὴν περὶ ἐγκλημάτων ἐκ τῆς καταχρήσεως τοῦ τύπου, τοὺς ὁποίους τινὲς ὠνόμασαν «ἀξίους τῶν ἱεροδικείων τοῦ ΙΣΤ′ αἰῶνος» Καὶ πράγματι διατάξεις τινὲς ἦσαν λίαν αὐστηραὶ καὶ μάλιστα τὰ περὶ ἐκδόσεως συγγραμμάτων· ἀλλ’ ὅσον
