τῆς παιδείας Κωνσταντίνου Σχινᾶ, κατὰ τὸν Μάουρερ, κατ’ οὐδὲν ὑπελείποντο τῶν ἐν τοῖς γερμανικοῖς γυμνασίοις.
Ἐπίσης δὲ καὶ τὸ ἐπὶ Καποδίστρια ἱδρυθὲν Ὀρφανοτροφεῖον περιελθὸν εἰς μεγάλην παράλυσιν, ἡ ἀντιβασιλεία θέλουσα νὰ βελτιώσῃ ἐξέδωκε τῇ 28ῃ Ὀκτωβρίου 1833 διάταγμα, καθ’ ὃ ἑκατὸν ἄρρενες ὀρφανοὶ πατρὸς ἢ μητρὸς ἑπταετεῖς μὲν τὸ ὀλιγώτερον τὴν ἡλικίαν καὶ δωδεκαετεῖς τὸ ἀνώτατον, ὧν οἱ γονεῖς ἢ ἀπέθανον ἐν τῷ μεγάλῳ ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀγῶνι ἢ ἄλλως εὐηργέτησαν τὴν πατρίδα, ὤφειλον νὰ μένωσιν ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ τοὐλάχιστον μέχρι τοῦ 16 ἔτους τῆς ἡλικίας αὐτῶν. Σκοπὸς δὲ τοῦ Ὀρφανοτροφείου ἦτο ἡ ἐκμάθησις τέχνης τινος βιοποριστικῆς, ἦτο δὲ τὸ κατάστημα ὑπὸ τὴν ἄμεσον ἐποπτείαν καὶ κυβέρνησιν τοῦ ἐπὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑπουργοῦ καὶ διευθύνετο ὑπὸ διευθυντοῦ ἔχοντος ἕνα ἐπιστάτην, ἰατρόν, ταμίαν, διδασκάλους καὶ τεχνίτας καὶ ὑπηρέτας. Διωρίσθησαν δέ: διευθυντὴς μὲν ὁ Γεώργιος Καραμάνος, διδάσκαλος ὁ Π. Πέπας καὶ ταμίας ὁ Κ. Κριτοβουλίδης τελώνης Αἰγίνης. Ἕνεκα ὅμως τῶν πολλῶν ἀτελειῶν αὐτοῦ, ἡ ἀντιβασιλεία ἠναγκάσθη νὰ μεταφέρῃ τῇ 1ῃ Ἰουνίου 1834 τὸ ὀρφανοτροφεῖον εἰς Ναύπλιον, ὅπου πλειότεροι καὶ καλλίτεροι τεχνῖται ἠδύναντο νὰ ὑπάρχωσι πρὸς διδασκαλίαν τῶν ὀρφανῶν, οἷον τῆς κεραμευτικῆς, τῆς γεωργικῆς ἐν Τίρυνθι καὶ τῆς κτηνοτροφίας. Ἐκ Ναυπλίου, μετὰ τὴν ἐν Ἀθήναις μετάθεσιν τῆς πρωτευούσης, μετετέθη καὶ τὸ Ὀρφανοτροφεῖον.
Τῇ 6ῃ Φεβρουαρίου 1834 ἐξεδόθη νόμος περὶ δημοτ. ἐκπαιδεύσεως ὅστις ἐφαρμοζόμενος ἤθελεν ἐπενέγκει λίαν εὐάρεστα ἀποτελέσματα· διότι κατὰ τὸ 2ον ἄρθρον αὐτοῦ ἐπεβάλλετο ἡ δὶς τῆς ἑβδομάδος σωματικὴ ἄσκησις τῶν μαθητῶν, ἡ διδασκαλία πρακτικῆς ἀγρονομίας, κηπουρικῆς καὶ κυρίως δενδροκομίας, βομβυκοτροφίας καὶ μελισσοτροφίας, μαθήματα, ἅπερ ἦσαν ἀναγκαιότατα, ἐφ’ ὧν ἔδει νὰ στραφῇ ἡ ἀποκλειστικὴ μέριμνα τῆς κυβερνήσεως καὶ τὰ ὁποῖα παρημελήθησαν ὁλοτελῶς. Τοιουτοτρόπως, ἀντὶ νὰ διαμορφωθῇ ἐκπαίδευσις πρακτική, σύμφωνος πρὸς τὰς ἀνάγκας λαοῦ ὀφείλοντος νὰ ἐκμάθῃ τὰ τῆς γεωργίας καὶ ν’ ἀγαπήσῃ τὴν εὔφορον αὐτοῦ γῆν, κατήντησεν ἐκπαίδευσις σχολαστική, ἄστοχος, οὐδένα πρακτικὸν σκοπὸν
