στικῶν πραγμάτων ἐσύστησεν ἐνθέρμως εἰς τοὺς πληρεξουσίους ἀντιπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, οἵτινες, ὡς τέκνα γνήσια τῆς καθολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας, κοινῇ ψήφῳ κηρύξαντες τὴν ἀδιάσπαστον πνευματικὴν ἕνωσιν τῆς ἑλληνικῆς ἐκκλησίας μετὰ τῆς καθολικῆς ὀρθοδόξου, ἀνεγνώρισαν τὴν ἀνάγκην ὑπερτάτης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, διευθυνούσης ἀνεξαρτήτως τὰ ἐκκλησιαστικὰ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς ὁμοθρήσκου Ρωσίας·
Ὅτι αἱ εὐχαὶ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ κλήρου ἐπληρώθησαν, ὅτε ἡ Α. Μ. ἐπάτησε τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλλάδος, καὶ τὰ ψηφισθέντα παρὰ τοῦ ἔθνους ἐπραγματοποιήθησαν διὰ τῆς ἐγκαταστάσεως τῆς ἱερᾶς Συνόδου, εἰς ἣν ἐνεπιστεύθη ἡ διοίκησις τῶν ἐκκλησιαστικῶν τῇ γνώμῃ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων τοῦ Κράτους·
Ὅτι τὴν ἐπίσημον ταύτην πρᾶξιν παρεδέχθη ἡ ἐν Ἀθήναις ἐθνικὴ Συνέλευσις, καὶ ἐκύρωσεν ἡ βασιλικὴ ψῆφος διὰ τοῦ 2 ἄρθρου τοῦ θεμελιώδους νόμου·
Ταῦτα κοινοποιοῦσα ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις πρὸς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, ἐξαιτήσεται παρ’ αὐτῆς, καὶ δι’ αὐτῆς παρὰ τῶν Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν τοῦ τε Ἀλεξανδρείας, τοῦ Ἀντιοχείας καὶ τοῦ Ἰεροσολύμων τὴν ἐπιδοκιμασίαν τῆς θεσμοθεσίας ταύτης καὶ τὰς ἱερὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῆς Α. Παναγιότητος ὑπὲρ τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, ἵνα οὕτω διατηρηθῇ ὁ πνευματικὸς σύνδεσμος, δι’ οὗ κρατυνομένη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔσεται, κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον, στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.
Ἡ παροῦσα πρᾶξις θέλει διαβιβασθῆ χωρὶς ἀναβολῆς εἰς τὸ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὑπουργεῖον διὰ τὰ περαιτέρω.
Ἐγένετο ἐν τῇ συνεδριάσει τῇ κατὰ τὴν 30 Μαΐου τοῦ Σωτηρίου ἔτους 1850, Ἀθήνῃσι
Ὁ προεδρεύων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀττικῆς Νεόφυτος.
Ὁ Καλαβρύτων Βαρθολομαῖος.
Ὁ Λοκρίδος Ἀγαθάγγελος.
Ὁ πρῴην Ἀνδρουβίστης Προκόπιπς.
Ὁ Β′ Γραμματεὺς
