Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/441

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.

Ταῦτα ἐνεκρίθησαν, ὡρίσθησαν καὶ ἐκυρώθησαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συνοδικῶς ὁμοψήφῳ γνώμῃ· διὸ καὶ εἰς τὴν περὶ τούτων


    Πάσχων τὴν ὑγείαν ὁ Καΐρης μετηνέχθη εἰς τὴν ἐν Θήρᾳ μονὴν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, μέχρι τοῦ 1841, ὅτε ἐξωρίσθη μακρὰν τοῦ Κράτους.
    Ὁ Καΐρης ἀπελθών, ἀπέπλευσεν εἰς Κωνσταντινούπολιν· ἀλλὰ μὴ τολμήσας ν’ ἀποβιβασθῇ ὡς ἀπειλούμενος ἀπῆρεν εἰς Μελίτην κἀκεῖθεν εἰς Λονδῖνον, ἔνθα κηρύττων τὰ περὶ Θεοσεβίας «δευτέραν ταύτην περίοδον τῆς ἀληθείας» ὀνομάζων, εἶτα ἐπανῆλθεν (1843) εἰς Σῦρον, ἐξ ἧς δὶς (20 Σεπτεμβρίου καὶ 4 Ὀκτωβρίου), προτάσει τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ διαταγῇ τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Μιχαὴλ Σχινᾶ, ἐξεβλήθη. Τέλος δ’ ἐπικυρωθέντος τοῦ Συντάγματος ἐπανῆλθε (1844) προσκλήσει τοῦ ἀρχαίου συμμαθητοῦ Ἰωάννου Κωλέττη ἐρειδόμενος ἐπὶ τοῦ τὴν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεως καθιεροῦντος συντάγματος. Ἐπανελθὼν δ’ εἰς Ἄνδρον ἐκίνησε καὶ πάλιν τὴν χολὴν τῶν φιλορθοδόξων, τοῦ ἱεροκήρυκος Καλλιάρχου τοῦ ἐπισκόπου Κυκλάδων καί των ἐπάρχων ὡς διδάσκων τοὺς ὀλίγους ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ διαιτωμένους δαπάνῃ τινῶν ἐν Ἀγγλίᾳ ὁμοφρόνων αὐτῷ ὁμοφύλων μαθητὰς τὰ τῆς θεοσεβείας δόγματα.
    Κατὰ τὸν χρόνον τοῦτον (1844—1852) καὶ οἱ Ἄνδριοι διῃρημένοι τὴς πολιτικὰς γνώμας καὶ θρησκευτικὰς πεποιθήσεις ὑπεξέκαιον τὴν μισαλληλίαν τῶν τε φιλορθοδόξων καὶ τῶν ὀπαδῶν τοῦ Καΐρη, ἐξ οὗ τέλος κατηγγέλθησαν (1852), ὁ μὲν Καΐρης ὡς εἰσάγων νέαν θρησκείαν ἀντιχριστιανικὴν καὶ προσηλύτους ποιούμεμενος, τινὲς δὲ τῶν πιστοτάτων ὀπαδῶν αὐτοῦ, ὁ Σπυρίδων Γλαυκοπίδης, ὁ Γρηγόριος Δεσποτόπουλος, ὁ Θεόφιλος Λουλούδας ἢ Μονοκόνδυλος ὡς ὀπαδοὶ ἐκείνου καὶ προσηλύτους καὶ αὐτοὶ ποιούμενοι.
    Ἐδικάσθησαν πάντες καὶ κατεδικάσθησαν (21 Δεκεμβρίου 1852 ἐν τῷ πλημμελειοδικείῳ Σύρου, ὁ μὲν Καΐρης εἰς δύο ἐτῶν καὶ ἑνὸς μηνός, οἱ δὲ ὀπαδοὶ αὐτοῦ εἰς ἑνὸς ἔτους καὶ ἑνὸς μηνὸς φυλάκισιν καὶ εἰς τὰ ἔξοδα τῆς δίκης εἰς 150 δραχμὰς ἀνερχόμενα. Γενομένης δ’ ἀναιρέσεως ὑπὸ τῶν συγγενῶν καὶ φίλων τοῦ Καΐρη ἐξεδικάσθη (19 Ἰανουαρίου 1853) ἡ ὑπόθεσις ἐνώπιον τοῦ Ἀρείου Πάγου, συνηγορησάντων τοῦ Νικολάου Σαριπόλου, Μάρκου Ῥενιέρη, Σ. Τριανταφύλλη καὶ Μιχαὴλ Ποτλῆ. Ἀλλ’ ὁ Καΐρης ἀπο-