σπισταὶ τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἐξήλεγξαν τοὺς κατὰ καιροὺς ἀναφανέντας διαφόρους αἱρεσιάρχας, ἐξέβαλον τὰς ὀλεθρίους αὐτῶν αἱρέσεις, καὶ ἐκράτυναν τὴν ὀρθοδοξίαν, ἥτις ἐδοξάσθη καὶ δοξάζεται, καὶ θέλει δοξάζεσθαι ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης, μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος· διότι ᾠκοδόμησεν αὐτὴν ὁ ἀληθὴς αὐτῆς ἀρχιτέκτων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐπὶ τῆς στερρᾶς πέτρας, τουτέστι τῆς τῶν θεοπνεύστων ἀποστόλων τελειοτάτης καὶ ἀληθεστάτης ὁμολογίας· «καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», ἀλλ’ ὁ φθονερὸς διάβολος, ὁ ἀείποτε τὴν τοῦ ἀνθρώπου φθονῶν σωτηρίαν, καὶ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτὴν ἐπιβουλευσάμενος, οὐ διέλιπε διὰ παντὸς παντοίοις μηχανήμασι καταδιώκων αὐτόν, ἵνα τῆς εὐθείας ἀποπλανήσῃ ὁδοῦ, καὶ τῆς ὀρθῆς καὶ ἀληθοῦς τοῦ Χριστοῦ πίστεως, τῆς παρὰ τῶν θεοπνεύστων ἀποστόλων κηρυχθείσης, ἀποστρέψῃ ποικίλαις αἱρέσεσι διὰ τῶν καταχθσνίων αὐτοῦ ὀργάνων, τῶν διαφόρων αἱρεσιαρχῶν, παρενσπείρων εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν· καθὼς μέχρι τῆς σήμερον βλέπομεν, ἔνθεν μὲν τὰς τῆς λατινικῆς Ἐκκλησίας αἱρέσεις ὑπουλότερον ἀνακινουμένας, ἔνθεν δὲ τὰς τοῦ Λουθήρου καὶ τοῦ Καλβίνου θρασύτερον ἀναδιδομένας, ἐν ταύταις μάλιστα ταῖς ἡμέραις, ἐν αἷς τομώτερον χωροῦσιν οἱ αὐτῶν ὀπαδοί, ζητοῦντες ἀποσπᾷν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν, κατὰ τὸν ἀπόστολον, τοὐτέστι τὰ γνήσια τέκνα τῆς ὀρθοδόξου ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας· ἥτις οὐδ’ ἐπαύσατο κατ’ ὀφειλὴν αὐτῆς ἀπαραίτητον, οὐδὲ παύσεται ποτὲ ἀνθισταμένη κατ’ αὐτῶν ὅλαις δυνάμεσι, στηλιτεύουσα τοὺς δόλους αὐτῶν καὶ τὰς πανουργίας, στηρίζουσα τοὺς ὀρθοδόξους λαοὺς εἰς τὴν ὀρθὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως, καὶ διδάσκουσα, ἵνα μὴ διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις περιφέρωνται, κατὰ τὴν τοῦ ἀποστόλου παραγγελίαν, οὐ μόνον ἀνθρώπων διεστραμμένα λαλούντων, ἀλλ’ οὐδὲ κἂν ἄγγελος ἀπ’ οὐρανοῦ τἀναντία ταῖς ἀποστολικαῖς παραδόσεσιν αὐτοῖς εὐαγγελίζηται.
Ἀλλ’ ἔμελλεν ἄρα καὶ ἀπὸ τῆς ἐν Ἄνδρω πρὸ τριῶν ἐτῶν καὶ ἐπέκεινα, ὡς μὴ ὤφειλε, συστηθείσης καϊρείου σχολῆς, τῆς τῷ ὀνόματι μὲν μόνῳ Ὀρφανοτροφεῖον λεγομένης, τῷ πράγματι δὲ αὐτόχρημα φθορεῖον ἀναφαινομένης ψυχῶν ὀρθοδόξων ὀρφανῶν καὶ
