Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/425

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
425
ΟΘΩΝΟΣ

Ὁ Οἰκονόμος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος διαπρύσιος κῆρυξ ὢν ἐφρόνει καὶ δικαίως, ὅτι ἡ παντελὴς καὶ αὐθαίρετος ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀποχώρισις ἔμελλε νὰ διασπάσῃ τὴν ἑνότητα ταύτην, καὶ νὰ δημιουργήσῃ κακὸν προηγούμενον καὶ ἐπιφέρει διαίρεσιν ἐν τῇ καθόλου Ὀρθοδοξία. Τὰς τοιαύτας δ’ αὐτοῦ ἰδέας διετύπωσεν ἐν τῷ ἐν ἔτει 1821 ἐκφωνθηέντι ὑπ’ αὐτοῦ ἐν Ὀδησσῷ ἐπικηδείῳ λόγῳ εἰς τὸν ἀπαγχονισθέντα Οἰκουμερικὸν Πατριάρχην Γρηγόριον τὸν Ε’. ἐν ᾧ ἀπεκάλει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον «μητέρα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν, καθολικὴν νομοθέτριαν τῆς ὀρθοδοξίας». Ὑπὸ τοιούτων ἀρχῶν ἐμπνεόμενος ὁ Οἰκονόμος δὲν ἠρνεῖτο μέν, ὅτι, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος, ὤφειλε ἡ ἐκκλησία αὐτῆς νὰ καταστῇ αὐτοκέφαλος ἀλλ’ ἐζήτει, δικαίως, ὅπως ἡ ἀνεξαρτησία αὕτη προέλθῃ παρὰ τῆς μητρὸς ἐκκλησίας.

Φίλος δ’ ὢν τῶν Ρώσων καὶ μὴ τυφλούμενος ὑπὸ τῶν εὐρωπαϊκῶν προλήψεων. συγγραφεὺς πολλῶν συγγραμμάτων[1] ἦτο ὅλως ἀντίθετος τῶν ἰδεῶν τοῦ Θεοκλήτου Φαρμακίδου, καθ’ οὗ, ἐπὶ τέλους καὶ κατήγαγε τὴν νίκην· διότι ὅτε ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑλλάδος ἀπηύθυναν πρὸς τὰ Πατριαρχεῖα αἴτησιν ἀναγνωρίσεως, τὰ κατὰ τὴν ἀνεξάρτητον ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὁριστικῶς, ὡρίσθησαν ὑπὸ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκδοθέντος τόμου ὑπὲρ οὗ ἦτο καὶ ὁ Οἰκονόμος.

Μεταξὺ τῶν ἐν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἔρισιν ἀναμιχθέντων ἦτο καὶ ὁ Ἄνδριος Θεόφιλος Καΐρης, ἀνὴρ παιδείας οὗ τῆς τυχούσης ὡς εἴπομεν ἀλλαχοῦ, σεβαστὸς διδάσκαλος καὶ ἀγωνιστὴς τοῦ λόγου, ὅστις ἵδρυσεν ἐν Ἄνδρῳ Ὀρφανοτροφεῖον ἐν ᾧ ἀπὸ τοῦ 1835 - 1839 μόνος αὐτὸς ἐδίδασκεν· ὁ Καΐρης ἦτο φιλόσοφος, ἐρευνητικὸς καὶ συζητητὴς καὶ ἤρξατο διδάσκων ἐλευθέρως τὰ θρησκευτικά μαθήματα καὶ ἐμπνέων τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ νέας ἀρχὰς τοῦ Θεοσεβισμοῦ, δι’ ἃς ὡς εἴδομεν[2] κατεδικάσθη, ὁ δὲ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ ς’. (1835-1840) ἐξέδωκε δύο κανονικὰς


  1. Περὶ αὐτῶν ὡς καὶ περὶ τῆς γραμματολογικῆς ἐν γένει κινήσεως ἐν Ἑλλάδι, ἐπὶ Ὄθωνος, ποιησόμεθα ἴδιον λόγον ἐν τῷ τέλει τοῦ παρόντος ἔργου.
  2. Ἴδε σελ. 174-179.