νὰ μεριμνήσω περὶ τῶν δύω νεωτέρων σου ἀδελφῶν καὶ τῆς μητρός σου.»
Μετ’ οὐ πολὺ ἠναγκάσθη πιεσθεὶς ὁ Λουδοβῖκος νὰ καταβάλῃ εἰς τὸ δημόσιον ταμεῖον 1,233,333 φλωρινίων ὡς κεφάλαιον καὶ 296,000 φλωρινίων ὡς τόκους, γράφων τῷ υἱῷ:
«Ἐν τῷ συμβουλίῳ, ὅπερ συνεκάλεσεν ὁ ἀδελφός σου ἕνεκα τοῦ ἑλληνικοῦ δανείου, καὶ εἰς ὅ, τῇ αἰτήσει μου, προσεκλήθησαν καὶ πρώην ὑπουργοί, οὐδεὶς ἤνοιξε τὸ στόμα ὑπὲρ ἐμοῦ, ὡς οὐδεὶς ὑπερήσπισέ με βουλευτής· μόνον ἐξ Ἑλλάδος ὑψώθη φωνὴ ὑπὲρ ἐμοῦ ἐν τῇ «Αὐγουσταίᾳ Ἐφημερίδι», ἐκ Βαυαρίας οὐδεμία· εἶναι σκληρὸν τοῦτο, σκληρότερον δι’ ἐμέ, ὅστις, εὑρὼν τὰ οἰκονομικὰ εἰς ἀθλιεστάτην κατάστασιν, κατέλιπον ταῦτα ἀνθηρότατα, ἀφ’ οὗ ἠλάττωσα ἐπαισθητῶς τοὺς φόρους καὶ ἐδαπάνησα τοσαῦτα ὑπὲρ μεγάλων δημοσίων ἔργων· ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῶν Βουλῶν ὁ ὑπουργὸς τῶν Οἰκονομικῶν ἀπηύθυνεν εἰς τὸν Μαξιμιλιανὸν ὑβριστικὴν ἐπιστολήν οὐδ’ ἐπὶ μίαν ἡμέραν ἦτο πλέον δυνατὸν ν’ ἀναβληθῇ ἡ ἀπόδοσις ἄνευ κινδύνου, ἐπλήρωσα λοιπὸν καὶ ἀπεγυμνώθην τὸ μεγαλείτερον μέρος τῶν κεφαλαίων μου.»
Ἀλλὰ τὰ χρήματα ταῦτα. ὡς καὶ ἀλλαχοῦ εἴπομεν, ἐπληρώθησαν μόλις ἐν ἔτει 1878.[1]
Ἐ τούτοις, μόλις κατασιγησάσης τῆς, ὡς ἐκ τῆς ἀγγλοελληνικῆς διαφορᾶς ἐπελθούσης ἐσωτερικῆς τοῦ Κράτους ἀταξίας, καὶ ἤρξατο τὸ καὶ πρότερον μὲν ἀλλ’ ἤδη σφοδρότερον ἀναξεόμενον ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα[2] εἰς ὃ ἀφορμὴν παρέσχεν ἡ εἰς Κωνστανινούπολιν ἀποστολὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτου καὶ καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας ἐν τῷ Ὀθωνείῳ Πανεπιστημίῳ Μισαὴλ Ἀποστολίδου, ἵνα ἐπιδώσῃ τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ Ἀνθίμῳ τῷ Δ′ τὸν ἀπονεμηθέντα αὐτῷ Μεγαλόσταυρον τοῦ Τάγματος τοῦ Σωτῆρος ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ των ἀποδοθεισῶν τιμῶν τῇ κηδείᾳ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀποθανόντος πρεσβευτοῦ τῆς Ἑλλάδος Ἰακώβου Ρίζου τοῦ Νερουλοῦ (16 Δεκεμβρίου 1849).
