[…]ῶν, ἥτις ἐδόθη παρ’ αὐτῆς ὡς ἐγγύησις […] Πατσιφίκου.
«Ἄρθρ. 4ον. Αἱ ἀξιώσεις τῆς κυβερνήσεως τῆς Α. Βρ. Μεγαλειότητος αἱ ἀναφερόμεναι εἰς τὸ ἐγγυημένον ὑπὸ τῶν τριῶν Δυνάμεων δάνειον καὶ εἰς τὰς νήσους Σαπιέντσαν καὶ Ἐλαφόνησον ἐξαιροῦνται ἀπὸ τῆς συμβάσεως ταύτης».
Ἡ σύμβασις αὕτη ὑπὸ τὴν ὑλικὴν μὲν ἔποψιν κατ’ ἐλάχιστον διέφερε τῆς προτέρας λύσεως, ἠθικῶς ὅμως ἀπήλλασε τὴν ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν, χάρις εἰς τὰς προσπαθείας τῆς Γαλλίας, τῆς ἐπιβληθείσης καταθέσεως τῶν 150,000 δραχμῶν. Οὕτω δὲ ἱκανοποιήθη μὲν ὁ ἀγγλικὸς ἐγωϊσμὸς, δὲν ἐπῆλθον ὅμως τὰ προσδοκώμενα, ἀποτελέσματα, ἅπερ ἀνέμενεν ἡ ἀγγλικὴ κυβέρνησις ἐκ τοῦ ἀποκλεισμοῦ.
Καὶ οὕτως ἔληξεν ἡ ἐπὶ τρίμηνον ὑπὸ τῆς ἀγγλικῆς βίας παρασταθεῖσα ἐν Ἑλλάδι ἀσύγγνωστος κωμῳδία, ὁ δὲ βασιλεὺς Ὄθων ἐγένετο παρὰ τῷ ἑλληνικῷ λαῷ συμπαθέστερος καὶ δημοτικώτερος διὰ τὴν, ἣν ἐπεδείξατο ἀντάξιαν ὄντως αὐτοῦ διαγωγὴν καὶ τὸ ἔθνος ἱκανοποιήθη, πλωτὸς διὰ τῆς ἀνδρικῆς αὐτοῦ ἀπέναντι τῆς κραταιᾶς Ἀλβιόνος στάσεως. Διότι, κατ’ ἐπίφασιν μόνον ἐνίκησεν ἡ Ἀγγλία· πράγματι δὲ ὁ Ὄθων καὶ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις· διότι διὰ τῆς λύσεως ταύτης διεψεύσθησαν πᾶσαι αἱ περὶ ἐξεγέρσεως του λαοῦ ἐναντίον αὐτῆς ἐλπίδες τῆς πονηρᾶς ἀγγλικῆς διπλωματίας.
Μετὰ παρέλευσιν ἔτους, κατὰ Φεβρουάριον τοῦ 1851, ἡ διαιτητικὴ ἐπιτροπεία, ἡ ἀντιπροσωπεύσασα τὴν Ἑλλάδα, Ἀγγλίαν καὶ Γαλλίαν, συμφώνως πρὸς τὰς διατάξεις τῆς συμβάσεως τῆς 6]18 Ἰουλίου, ἀνεκάλυψεν ἐν τοῖς ἀρχείοις τῆς πορτογαλλικῆς Βουλῆς ἔγγραφον ἐπιτρέπον τὴν πλήρη διακανόνισιν τοῦ ζητήματος τῆς ἀποζημιώσεως τοῦ αἰσχροῦ Ἰουδαίου Δαβὶδ Πατσιφίκου. Ἐκ τούτου δὲ ἀπεκαλύφθη ἡ ἐλεεινὴ καὶ ἄτιμος διαγωγὴ τοῦ πονηροῦ Ἰουδαίου· διότι τὸ ἔγγραφον τοῦτο, ἀναφορὰ ὄν, ἀπευθυνομένη πρὸς τὴν Βουλήν, περιεῖχεν ἀκριβῶς τὰ πρωτότυπα τῶν ἐγγράφων, ὧν τὴν ἀπώλειαν ἐθρήνει ὁ Πατσίφικος· αἱ ἀπαιτήσεις αὐτοῦ, κατὰ ταῦτα, ἀνήρχοντο ἐν ἔτει 1839 εἰς 3,750 δραχμῶν. Ἐπὶ τῇ βάσει λοιπὸν τούτων οἱ διαιτηταὶ ἀντὶ τῶν 650,000 φράγ-
