ποίαν εἶχον ἐσχάτως διεγείρει καθ’ ἡμῶν αἱ τελευταῖαι πράξεις τοῦ Ἁρμοστοῦ, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τόσον τοῦ ἑλληνικοῦ βασιλείου ὅσον καὶ τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικρατείας μανθάνει οὕτω νὰ ζητῇ ἐκ Πετρουπόλεως τὴν ὤθησιν, ἥτις μέλλει νὰ διευθύνῃ τὴν διαγωγὴν καὶ τὰς ἐλπίδας του καὶ διὰ παραδόξου ἀνατροπῆς τῶν προτέρων σκοπῶν μας, ἡ μὲν Ἀγγλία φαίνεται ἤδη πολέμιος, ἡ δὲ Ρωσία τὸ στήριγμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας.»
Ἐν τούτοις πρός τε τὴν ἀντιπολίτευσιν ὡς καὶ πρὸς τὰς διαμαρτυρίας τῶν Δυνάμεων ἐκώφευεν ὁ Πάλμερστον· ἀλλ’ εὐτυχῶς ὁ τῆς Γαλλίας ἐν Λονδίνῳ πρεσβευτής, ἐν Παρισίοις ἐπ’ ἀδείᾳ ἀπουσιάζων, ἐν τάχει ἐκπεμφθεὶς εἰς Λονδῖνον, ἐπανέλαβε τὰ διαβήματα, ἅπερ κατὰ τὴν ἀπουσίαν αὐτοῦ ἐποιήσατο ὁ ἐπιτετραμμένος Μοντρὸ καὶ μετὰ τῶν πρεσβευτῶν τῆς Βαυαρίας καὶ Ρωσίας, ἐπέτυχεν νὰ ληφθῇ ὑπ’ ὄψει ἡ τῆς Γαλλίας μεσολάβησις.
Οὕτω λοιπὸν ἀπεφασίσθη νὰ ἀποσταλῇ εἰς Ἀθήνας ἔκτακτος ἀπεσταλμένος ὁ Γάλλος βαρόνος Γκρό, ὅπως μεσιτεύσῃ μεταξὺ τοῦ Οὐάϊς καὶ τῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἐξευρίσκων λύσιν τινὰ ἱκανοποιητικὴν δι’ ἀμφότερα τὰ μέρη. Σημειούσθω δ’ ὅτι ἡ ἔκτακτος αὕτη ἀποστολὴ δὲν ἀνετέθη τῷ Θουβενὲλ ἵνα μὴ τυχὸν οὗτος ἐκ προσωπικοτήτων παρακωλύσῃ τὴν αἰσίαν τῆς διαφορᾶς διεξαγωγήν.[1]
Ὅθεν ὁ ἐν Λονδίνῳ ἐπιτευχθεὶς οὗτος προσωρινὸς συμβιβασμὸς ἀνεκοινώθη, ἐν τάχει, πρὸς τὸν Θωμᾶν Οὐάϊς καὶ τὸν Γουλιέλμον Πάρκερ, οἵτινες καὶ διετάχθησαν ν’ ἀναστείλωσι, μέχρι νεωτέρων διαταγῶν, τὰ καταναγκαστικὰ αὐτῶν μέτρα καὶ νὰ ἐπιτρέψωσι τὴν ἐλευθέραν συγκοινωνίαν τοῦ Πειραιῶς καὶ τῶν ἄλλων λιμένων, διατηροῦντες μόνον παρ’ ἑαυτοῖς ὅσα πλοῖα κατέσχον μέχρι τῆς λήψεως τοῦ ταχυδρομείου.
- ↑ Ἵνα δὲ μὴ προσβληθῇ ὁ Θουβενέλ, ὡς δῆθεν θεωρηθεὶς ἀνεπιτήδειος περὶ τὴν διεξαγωγὴν τῆς ἑλληνοαγγλικῆς διαφορᾶς, ἐστάλη πρὸς αὐτὸν ὑπὸ τοῦ Δεζάζ, διευθυντοῦ τοῦ πολιτικοῦ γραφείου τοῦ ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας, ἐπιστολή, δι’ ἧς ᾐτιολογεῖτο ἡ ἀποστολὴ τοῦ Γκρό (Ἴδε Θουβενὲλ, ἔνθ’ ἀλλαχοῦ σελ. 317).
