ράκης ἔγραψε ἐπιστολὴν κατ’ εἰσήγησιν τῆς Ρωσίας πρὸς τὸν ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν Τοῦρκον ὑπουργὸν Ἀαλῆν (5 Δεκεμβρίου 1847) ἑκφράζων τὴν λύπην τῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως προσωπικῶς πρὸς τὸν Μουσοῦρον ἐπὶ τῷ ἐπεισοδίῳ τῆς 15 Φεβρουαρίου· τὴν δ’ ἐπιστολὴν ταύτην ἐκόμισεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁ ἐκ τῶν γραμματέων τῆς ἐν Ἀθήναις ρωσικῆς Πρεσβείας Νεκλίδωφ.
Ἀλλὰ ὡς νὰ μὴ ἤρκει ἡ ἐθνικὴ αὕτη προσβολὴ καὶ πάλιν ἡ Ἀγγλία διηρέθιζε τὸ Διβάνιον νὰ ἐπιζητήσῃ μείζονα τῆς Ἑλλάδος ἐξευτελισμὸν καὶ ἡ Πύλη ἀνέθηκεν εἰς ἐπιτροπείαν ἀνωτέρων αὐτῆς ὑπαλλήλων ἵνα ἀποφανθῇ ἐπὶ τοῦ ζητήματος· κατὰ πόσον, δηλονοότι, δέον νὰ θεωρηθῇ ἀρκοῦσα ἡ διδομένη ἱκανοποίησις.
Πλὴν ὅμως δηλώσεις τινὲς τοῦ πρεσβευτοῦ τῆς Ρωσίας Τιτώφ ἤρκεσαν νὰ πείσωσι τὴν ἐπιτρππείαν ταύτην, ὅτι ἡ διδομένη ἱκανοποίησις ἦτο ἀρκετὴ καὶ οὕτω, λήγοντος τοῦ 1847 ἐπελύθη τὸ ἀκανθώδες τοῦτο ἐπεισόδιον ἡ ἱλαροτραγωδία ἐκείνη τῆς 13 Φεβρουαρίου, ἥτις ἠπείλει νὰ λάβῃ μεγάλας διαστάσεις.
Ἡ Πύλη ἐποιήσατο μέγαν θόρυβον ἐπὶ τῇ διπλωματικῇ αὐτῆς νίκῃ, ὁ δὲ Σουλτάνος Μετζὶτ ἐν τῇ κατόπιν μικρᾶς ἐν τοῖς χαραμίοις διατριβῆς, μέθῃ αὐτοῦ ἀποδίδων μεγίστην σημασίαν τῷ διπλωματικῷ ἐκείνῳ θριάμβῳ, ἐδωρήσατο σύνταξιν 600,000 μὲν γροσίων τῷ μεγάλῳ βεζύρῃ Ρεσὶδ-πασᾷ ἐτησίως, ἐκ τῶν δι’ ἱδρῶτος βεβαίως κτωμένων χρημάτων τῶν ὑπὸ τὴν δουλείαν στεναζόντων ἀδελφῶν ἡμῶν, προεβίβασε δὲ τὸν ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸν Ἀαλῆν Φουάδ, ἕνα τῶν ἐπισημοτέρων πολιτικῶν ἀνδρῶν τῆς Τουρκίας, εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Πασᾶ, ἐδωρήσατο 250,000 γροσίων τῷ Μουσούρῳ καὶ ἐπαρασημοφόρησε πάντας τοὺς ὑπαλλήλους τῆς πρεσβείας καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ὀθωμανοὺς προξένους διὰ τὰς λαμπρὰς αὐτῶν ὑπηρεσίας.
Οὕτω δὲ λυθείσης τῆς διαφορᾶς τῇ 25 Ἰανουαρίου 1848, ὁ Μουσοῦρος ἐπανέκαμψεν εἰς Ἀθήνας μετὰ μεγίστης συνοδείας γαυριῶν ἐπὶ τῇ ἣν ἤρατο νίκῃ. Σημειούσθω ὅμως ὅτι ἡ ρωσικὴ κυβέρνησις εἶχε λάβει ὑπόσχεσιν τῆς Πύλης, ὅτι ἡ ἐν Ἀθήναις διαμονὴ τοῦ Μουσούρου δὲν ἤθελε παραταθῆ ἐπὶ μακρόν· ἐπετάχυνε δὲ ταύ-
