1847, δι’ οὗ ἀνῄρει τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ ἀνακτοβουλίου Ἀθηνῶν, καὶ κατήληγε:
«Ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις φαίνεται θαυμάζουσα πῶς πρὶν ἔλθῃ εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῶν μέτρων τούτων ἡ Πύλη δὲν περιέμεινεν ἕως οὗ νὰ λάβῃ ἡ κυβἐρνησις ἐκείνη τὴν ἀπάντησιν τῶν ἐπιστολῶν τὰς ὁποίας εἶχε στείλει εἰς Βιέννην, ἀλλ’ ὤφειλε ν’ ἐννοήσῃ ὅτι ἡ Πύλη οὐδαμῶς εἶχε καθῆκον νὰ κανονίσῃ τὴν διαγωγὴν αὐτῆς, κατὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀλληλογραφίας τὴν ὁποίαν ἐκείνη ἐνόμιζε καλὸν νὰ ἐπαναρχίσῃ ἀφοῦ ἐκοινοποιήθη αὐτῇ ὅτι ἡ μεσιτεία τῆς Αὐστρίας ἐθεωρεῖτο ἀποπερατωμένη ἡ Πύλη εἶχε συμφέρον νὰ παύσῃ τὰς ἀναβολὰς τὰς ὁποίας ἐκείνη ἀδιακόπως ἐπέφερε τόσῳ μᾶλλον ὅσῳ ἀρτίως ἐν τῷ βασιλικῷ λόγῳ τῆς ἐνάρξεως τῶν Βουλῶν ὡμίλησε κατὰ τρόπον δυνάμενον νὰ προκαλέσῃ νέας περιπλοκάς· περαίνοντες ἐνταῦθα τὴν ἀπάντησιν ἡμῶν πρὸς τὸ ἑλληνικὸν ὑπόμνημα νομίζομεν χρέος ἡμῶν νὰ διαδηλώσωμεν ὅτι τὸ ἔγγραφον τοῦτο θεωρούμενον κατὰ τὴν ἔννοιαν ἥτις ὑπηγόρευσε τὴν σύνταξιν αὐτοῦ εἶναι σοβαρὸν καὶ πολλοῦ λόγου ἄξιον ἐνώπιον τῆς Υ. Πύλης, ἐπειδὴ ἐξ αὐτοῦ πορίζεται τὴν πεποίθησιν, ὅτι τὸ ὑπουργεῖον τῶν Ἀθηνῶν ἔχει ἀπόφασιν νὰ ἐπιμείνῃ ἀρνούμενον τὴν παρὰ τῆς αὐτοκρατορικῆς κυβερνήσεως ζητουμένην δικαίαν ἱκανοποίησιν. Διὸ καὶ μετὰ πολλῆς λύπης ἀναγγέλλομεν, ὅτι ἡ Υ. Πύλη βλέπει ἑαυτὴν περιελθοῦσαν εἰς τὴν θλιβερὰν ἀνάγκην νὰ ἐκβιάσῃ τὴν ὀφειλομένην αὐτῇ ἱκανοποίησιν διὰ νέων μέτρων τὰ ὁποῖα, καίτοι δραστικώτερα, δὲν εἶναι ὅμως ἧττον ἔννομα καὶ ἧττον ἀξιοπρεπῆ.»
Τοιαύτη ἦτο ἡ ἀπάντησις τῆς Πύλης βοηθουμένης ὑπὸ τῆς Ἀγγλίας πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν. Ἡ δ’ Ἑλλὰς ἐν μέσῳ τοιούτου ἀνταγωνισμοῦ εὑρεθεῖσα ἀνέτοιμος ἠναγκάσθη νὰ ὑποχωρήσῃ.
Ὅθεν ὁ Βασιλεὺς Ὄθων ἐξηναγκάσθη, νὰ ἐπιζητήσῃ τὴν μεσολάβησιν τοῦ αὐτοκράτορος πασῶν τῶν Ρωσιῶν Νικολάου Α′, ὁ δὲ ἐν Κωνσταντινουπόλει πρεσβευτὴς αὐτοῦ Τιτὼφ διετάχθη νὰ δηλώσῃ τῇ Πύλῃ, ὅτι ἡ Ρωσία ἔγραψεν ἤδη εἰς Ἀθήνας, ἵνα τὸ ελληνικὸν ὑπουργεῖον ἐκφράσῃ καὶ προσωπικῶς τὴν θλῖψιν αὐτοῦ τῷ Μουσούρῳ· καὶ πράγματι, ὁ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸς Γ. Γλα-
