καὶ ταχὺ νὰ ξενοιασθῆτε. Ὅσον ζοῦμεν ἡμεῖς, δὲν ἔχετε ζωὴν ἐσεῖς· καὶ νὰ μᾶς στείλετε τὴν ἀπάντησιν μὲ τὸν ἴδιον ἢ τὰ δίδετε ἢ δὲν τὰ δίδετε, νὰ μὴν σκοτώνωμεν ἄδικα.»
Ἀλλ’ εἰ καὶ αἱ ἀνωτέρω μεγάλαι στάσεις καὶ λῃστανταρσίαι κατεστάλησαν, ἐν τέλει, ὑπὸ τῶν κυβερνητικῶν στρατευμάτων, οὐδαμῶς ὅμως ἐπετεύχθη καὶ ἡ πλήρης τῶν μεθορίων ἐπαρχιῶν ἡσυχία· διότι, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, οἱ ἐκδιωχθέντες στασιασταὶ ἐπετίθεντο ἐκ νέου κατὰ τῶν χωρίων καὶ κωμοπόλεων, εἰς ἀέναον κίνησιν τηροῦντες τὰ στρατιωτικὰ ἀποσπάσματα τῶν χωροφυλάκων μέχρις οὗ, ἐπελθούσης τῆς ἐν τῇ Ἀνατολῇ κρίσεως, αὐτοὶ οἱ στασιασταὶ οὓς κατεδίωκον, ἐχρησίμευσαν τῇ κυβερνήσει πρὸς πολιτικόν, ὡς θέλομεν ἰδεῖ παρακατιόντες, σκοπόν.
Δυστυχῶς ὅμως δὲν εἶχε μόνον περὶ τῶν στάσεων τούτων νὰ μεριμνήσῃ ἡ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Κωλέττη κυβέρνησις, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐξωτερικῶν πραγμάτων, καὶ ἰδίᾳ τοῦ μετὰ τῆς Τουρκίας ζητήματος, τοῦ γεννηθέντος, ὡς ἐκ τοῦ ἐπεισοδίου Μουσούρου. Διότι, ὡς εἴδομεν, μετὰ τὴν διακοπὴν τῶν σχέσεων τῶν δύο Ἐπικρατειῶν, ἡ γαλλικὴ κυβέρνησις ἐπέτυχεν ὅπως μεσιτεύσῃ παρὰ τῇ Πύλῃ ὁ πρεσβευτὴς τῆς Αὐστρίας κόμης Στίαμερ, ὅστις ἔλυε τὸ ζήτημα ὡς ἑξῆς:
«Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις ν’ ἀναγγείλῃ εἰς τὸ Λιβάνιον, ὅτι θέλει δεχθῆ μετὰ τῶν ὀφειλομένων τιμῶν πάντα πρεσβευτὴν τοῦ Σουλτάνου, καὶ αὐτὸν ἔτι τὸν Μουσοῦρον· ἡ Πύλη νὰ θεωρήσῃ ἑαυτὴν ἱκανοποιουμένην διὰ τῆς ὁμολογίας ταύτης καὶ νὰ μὴ ἀποστείλῃ τὸν Μουσοῦρον εἰς Ἀθήνας ἢ ἐὰν ἀποστείλῃ αὐτόν, νὰ πράξῃ τοῦτο μόνον δι’ ὀλίγον χρόνον.»
Ἡ κυβέρνησις τοῦ Κωλέττη παρεδέξατο μὲν τὸν τρόπον τοῦτον τῆς ἐπιλύσεως τῆς διαφορᾶς, ἡ δὲ Πύλη ὁμοίως παρεδέξατο μὲν τὴν μεσιτείαν, ἐκτὸς τοῦ ὅρου ὅμως τῆς μὴ ἐπιστροφῆς εἰμὴ μόνον ἐπὶ χρόνον τινὰ τοῦ Μουσούρου. Καὶ τοῦτο· διότι τὸ Διβάνιον ἐπεθύμει ἵνα τὸ περὶ διαμονῆς τοῦ Μουσούρου ἐν Ἀθήναις ζήτημα ἐπιλυθῇ δι’ ἀπ’ εὐθείας συνεννοήσεως μεταξὺ τῶν ἀνακτοβουλίων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Βιέννης, τοῦθ’ ὅπερ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις ἐδέξατο, ἀποστείλασα, διὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ Κωλέττη, καὶ
