Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/372

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
372
ΙΣΤΟΡΙΑ

Ἤθελέ τις ὅμως ἐρωτήσει — καὶ δικαίως — πόθεν ἐπήγαζον τὰ στασιαστικὰ ταῦτα, τὰ λυμαινόμενα τὴν χώραν ἀπὸ τῆς εἰς βασίλειον ἀποκαταστάσεως, κινήματα; Κατά τινας τοῦτο προήρχετο, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ὑπὸ τῶν ὑπηρετησάντων τὴν πατρίδα ἀνδρῶν, κατὰ τὸν ὑπὲρ Ἀνεξαρτησίας ἀγῶνα· διότι οὗτοι ἑκάστην αὐτῶν αἴτησιν ἐπὶ τοσοῦτον ἐφρόνουν δικαίαν καὶ ἑπομένως ἐκτελεστέαν ὥστ’ ἐπεζήτουν τὴν ἱκανοποίησιν αὐτῆς, ἐὰν δὲν ἐξετελεῖτο, διὰ τῶν ὅπλων καὶ τοῦ πολέμου· ὕστερον δὲ ἀνακηρυχθέντος τοῦ Συντάγματος, ἐκλογικαὶ ὅλως ἀφορμαὶ προεκάλουν τὰς στάσεις ταύτας.

Ἐντεῦθεν δὲ βλέπομεν, ἐν μιᾷ τῶν πρώτων βουλευτικῶν ἐκλογῶν, τὸν Νικόλαον Καρακίτσον, υἱὸν τοῦ Δημητρίου Καρακίτσου ἢ Φαλούρη, ἐκ τῶν γενναίων ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἐπαναστάσεως, πολλῶν μαχῶν συμμετασχόντα μετὰ τοῦ ἀνεψιοῦ αὑτοῦ, Ἰωάννου Κρανίδου, κατηγορηθέντα ὑπὸ τοῦ Νικολάου Κορφιωτάκη ὅστις ἠρνήθη νὰ συμπεριλάβῃ αὐτὸν εἰς τὸν ἴδιον συνδυασμὸν ὡς δῆθεν προτιθέμενον νὰ στασιάσῃ, ἅτε Μαυροκορδατιστὴν καὶ ἀντιπολιτευόμενον, συλλαμβανόμενον καὶ φυλακιζόμενον.

Ὁ Ν. Καρακίτσος δραπετεύσας ἐκ τῶν φυλακῶν ἔφυγεν εἰς Λακωνίαν, ἐστρατολόγησε τινας μετὰ τοῦ Πετροπουλάκη καὶ Πολυκάρπου καί, ἀπὸ κοινοῦ συνομολογήσαντες συνέργειαν, ἔκαυσαν τὸν ἐν Στεφανιᾷ στρατῶνα ὀχυρωθέντες ἐν Παλαιοκάστρῳ.

Ἡ κυβέρνησις ἐξέπεμψε μὲν κατ’ αὐτῶν τὸν Πέτρον Μαυρομιχάλην πρὸς ὃν καὶ παρεδόθησαν, μετ’ ἀτυχῆ συμπλοκήν, δικασθέντες ὅμως ἠθωώθησαν, ἅτε ὑπαρχουσῶν πολλῶν ἐλαφρυντικῶν περιπτώσεων!

Οὕτω καὶ κατὰ τὰς ἐκλογὰς τοῦ θέρους τοῦ Ἰουλίου καὶ Αὐγούστου 1847, ὁ ἀξιωματικὸς Ἰωάννης Φαρμάκης συνεννοηθεὶς μετὰ τῶν ἀντιπολιτευομένων Βοζαΐτη, Μακρυγιάννη, Δ. Βότσαρη, Λ. Εὐθυμίου, Π. Ἀλεξίου καί τινων ἄλλων ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν, ὕψωσε, τῇ 17 Αὐγούστου, περὶ τὴν Ναύπακτον, τὴν σημαίαν τῆς ἀνταρσίας ὑπογράψας μετὰ τῶν συνεταίρων αὐτοῦ καὶ δημοσιεύσας προκήρυξιν ἐπεξηγοῦσαν τὸ κίνημα αὐτῶν ὡς προερχόμενον ἐκ τοῦ πόθου: «τῆς ὑπερασπίσεως τῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν δικαιωμάτων μας· διὰ τοῦτο σᾶς εἰδοποιοῦμεν, ὅτι μὲ μίαν φωνὴν νὰ κι-