Ἁπλοῦς δημοτικός, καὶ τὴν ἐθνικὴν περιβεβλημένος στολήν, τὴν φουστανέλλαν ἐδέχετο τοὺς πάντας ἐν τῷ ἑλληνοπρεπεῖ οἴκῳ αὐτοῦ, καθήμενος ἐπὶ σοφᾶ ὀκλὰξ καὶ ροφῶν τὸ τσιμβοῦκι αὐτοῦ νωχελῶς, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸν ἀρχηγὸν τοῦ ἑτέρου κόμματος τοῦ τῆς ρεδιγκότας οὗ ἡγεῖτο ὁ Μαυροκορδάτος. Ἡ κατοικία τοῦ πρώτου ἦτο σκηνὴ στρατηγοῦ μᾶλλον ἢ πολιτικοῦ ἀνδρὸς, ἐν ᾧ συνωστίζοντο, ἔν τε τοῖς προθαλάμοις καὶ τοῖς διαδρόμοις, ἀρχαῖοι ἀγωνισταί, παλληκάρια ἐξ ὅλης τῆς Ἑλλάδος, ἐν ᾧ ἡ τοῦ δευτέρου ἦτο αἴθουσα πολιτικοῦ εὐρωπαίου· πολλάκις ἐφαίνετο καθήμενος, περὶ τὴν δείλην μετὰ δύο ἢ τριῶν φίλων ἔξωθι καφείου τῆς εἰς Πατήσια ἀγούσης λεωφόρου, ἐκεῖ ὅπου ἀκριβῶς νῦν εἶναι ἓν τῶν πολυθορύβων τῶν Ἀθηνῶν κέντρον, τὸ καλούμενον Χαυτεῖα, ἤκουε δὲ καὶ τῆς γνώμης πάντων καὶ τοῦ ἐλαχίστου τῶν ἀστῶν καὶ συνεζήτει ὡς ἴσος πρὸς ἴσον καὶ περὶ αὐτῶν τῶν μεγίστων ζητημάτων. Ὁ θάνατος αὐτοῦ γενικὴν προὐξένησε θλῖψιν, παρὰ τὰ ὑπὸ τῶν ἀντιπολιτευομένων λεχθέντα· ἰδιαίτατα δ’ ἐθρηνήθη ἐν ταῖς χώραις τοῦ ὑποδούλου Ἑλληνισμοῦ, ἔνθα το ὄνομα αὐτοῦ ἀντήχει ὡς ἐγερτήριον σάλπισμα.
Ὁ πρωθυπουργὸς δὲ τῆς Γαλλίας τότε καὶ φίλος αὐτοῦ, τῶν φιλελληνικωτέρων, ἔγραψεν ἐπὶ τῷ θανάτῳ αὐτοῦ τάδε:
«Ἡ Ἑλλὰς ἀπώλεσε τὸν ἐνδοξότατον τῶν ἐπιζώντων στρατιωτικῶν, τῶν συντεινάντων εἰς τὴν ἀνεξαρτησίαν αὐτῆς, τὸν μόνον ἀναδειχθέντα ἔξοχον πολιτικόν, τὸν μοναρχικώτατον μὲν ὑπουργὸν τοῦ βασιλέως Ὄθωνος ἐνθερμότατον δὲ φίλον τῆς πατρίδος. Ἡ φιλοπατρία, ἡ ἐλευθέρωσις, ἡ ἀνεξαρτησία καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς ὑπῆρξαν τὸ μόνον πάθος τοῦ Κωλέττη. Οὐδὲν συμφέρον, οὐδεμία ἐπιθυμία, οὐδεμία προσωπικὴ ἡδονὴ συνεκίρνα τὸ πάθος τοῦτο. Ἐν οὐδεμιᾷ δὲ χώρα ἐν οὐδενὶ χρόνῳ ὑπῆρξέ ποτε ἀνὴρ φιλόπολις ἀπηλλαγμένος ὅσον αὐτὸς πάσης ὑπερφιλαυτίας κενοδόξου ἢ ἡδονικῆς· πάντα ἐθεώρει δεύτερα τῆς εὐοδώσεως τῆς πατρίδος.
Ὁ βίος αὐτοῦ ἦτο ἁπλούστατος καὶ πενιχρός, ὅσον ἦτο μεγαλόφρων καὶ ἔνθερμος τὴν ψυχήν. Γενόμενος ὑπουργὸς κλονουμένου βασιλέως ᾐσθάνθη, κατὰ βάθος, τί ὠφείλετο τῇ βασιλικῇ ἀξιοπρε-
