σίαν ἀνεδέξατο τὸ ἀρτισύστατον Ἑλληνικὸν Κράτος. Ἐκ Τεργέστης καὶ Πιράνου, πολίχνης παράλου πρὸς Ν. τῆς Τεργέστης, ἡ βασισιλικὴ συνοδεία ἀπάρασα κατευθύνετο εἰς Κέρκυραν, ὁ δὲ βασιλεὺς διὰ Ρώμης καὶ Νεαπόλεως, ἔνθα ἐγένετο ἐνθουσιωδῶς δεκτὸς ὑπὸ τοῦ βασιλέως Φερδινάνδου Β′ ἔφθασεν εἰς Κέρκυραν, ὅπου περιέμενον αὐτὸν τὰ πλοῖα μετὰ τοῦ στρατοῦ· ἐκ Κερκύρας δὲ πάντα ὁμοῦ ἀπάραντα διὰ τῶν Πελοποννησιακῶν παραλιῶν κατευθύνοντο πρὸς τὴν πρωτεύουσαν τοῦ Κράτους αὐτοῦ, τὸ Ναύπλιον, τὴν ὀχυρὰν τότε πόλιν τοῦ Ἀργολικοῦ κόλπου.
Συγχρόνως δὲ ἐν ᾧ καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα ἐσχολιάζετο τό, τῇ 13 Ἰανουαρίου 1833 ἐν Ἄργει, συμβὰν κατὰ τῶν Γάλλων, παρ’ ἅπασι δὲ ἐνυπῆρχε λύπη ὁμοῦ καὶ χαρά, τοῦτο μὲν διότι ἡ κάθοδος τοῦ βασιλέως ἐπεβράδυνε καὶ ὑπό τινων μάλιστα (τοῦ Καποδιστριακοῦ κόμματος) διεδίδετο ψευδῶς, ὅτι ὁ βασιλεὺς μαθὼν τὰ ἐν Ἑλλάδι συμβάντα, ἀνέβαλεν ἐπ’ ἀόριστον τὴν κάθοδον αὐτοῦ, τοῦτο δέ, ὡς πολλαχόθεν ἠκούετο, ὁ βασιλεὺς ἦτο καθ’ ὁδὸν καὶ ὅτι ὁσονούπω ἔμελλε νὰ πατήσῃ τὸν πόδα ἐπὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐδάφους, συγκομίζων πᾶσαν εὐημερίαν καὶ εὐδαιμονίαν, τῇ 16ῃ Ἰανουαρίου 1833 ἀνηγγέλθη, τέλος πάντων, δι’ ἐκτάκτου ταχυδρόμου ἐκ Πύλου εἰς Ναύπλιον ἀποσταλέντος, ὅτι ἐπεφάνη ὁ συνοδεύων τὸν βασιλέα στόλος, ἀπὸ τῆς ἡμέρας δὲ ταύτης μέχρι τῆς 18ης, ὅτε ὁ στόλος προσωρμίσθη ἐν τῷ λιμένι Ναυπλίου ἔχων ἐν μέσῳ τὴν ἀγγλικὴν φρεγάταν «Μαδαγασκάρ» τὴν ὑπὸ τοῦ Λάϋονς κυβερνωμένην, ἧς ἐπέβαινεν ὁ βασιλεὺς Ὄθων, ἀπὸ παντὸς ὑψώματος ἢ λόφου χιλιάδες ἑλληνικοῦ λαοῦ μετὰ δακρύων ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ ἱερῶν παλμῶν ἐν τῇ καρδίᾳ ἀνέμενον τὸν πολυπόθητον αὐτῶν ἡγεμόνα. Καὶ ὅτε ὁ μεγαλοπρεπὴς ἐκεῖνος στόλος ἐκ τριάκοντα καὶ ἓξ πλοίων ὑπερηφάνως εἰσήρχετο εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ναυπλίου, ζητωκραυγαὶ βροντώδεις, εἰλικρινεῖς καὶ αὐθόρμητοι, ὁποῖαι σπανίως ἀκούονται, διέσχιζον τὸν ἀέρα καὶ τὸ μεγαλοπρεπέστερον καὶ συγκινητικώτερον τῶν θεαμάτων παρίστατο, κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας. Καὶ ἀφ’ ἑνὸς μὲν στόλος τριῶν κραταιῶν δυνάμεων ἐπιδεικτικῶς συνώδευε τὸν νεαρὸν ἡγεμονίδην, ἐρχόμενον νὰ συμπήξῃ, κατόπιν τετρακοσιετοῦς δουλείας, νέον θρόνον ἐν Ἑλλάδι
