κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, ἦτο ἀνάγκη νὰ τεθῶσιν εἰς ἐνέργειαν πάντα τὰ μέσα θεμιτά τε καὶ ἀθέμιτα, καὶ εἰς τοῦτο δὲ ἥκιστα γλίσχρος ἐδείχθη ὁ Κωλέττης· διότι φίλος ὢν τῆς συγκεντρώσεως, ὡς ὁ βασιλεὺς Ὄθων, καὶ φρονῶν ὅτι ἡ μονιμότης, ἔστω καὶ κακῆς κυβερνήσεως, ἀποβήσεται ὠφελιμωτέρα τῶν συνεχῶν μεταβολῶν καὶ τῶν ἀρίστων ὑπουργείων, ἀμέριστον δ’ ἀπολαύων τὴν τοῦ βασιλέως εὔνοιαν, ἀποβλέποντος πρὸς αὐτόν, δικαίως, ὡς πρὸς τὸν εἰλικρινέστερον φίλον τοῦ θρόνου αὐτοῦ, ἐπεδίωξε τὴν διὰ τῆς πλειονοψηφίας ἐν τῇ ἐξουσίᾳ διατήρησιν αὐτοῦ[1] ἐπιψόγως καὶ συνετέλεσεν εἰς τὴν πολιτικὴν διαφθορὰν τοῦ τόπου, ὁ ἀντίκτυπος τῶν συνεπειῶν τῆς ὁποίας, μέχρι σήμερον, ἀντηχεῖ ἐν ταῖς γινομέναις ἐκλογαῖς.
Τοιοῦτος ὅμως γενόμενος ὁ Κωλέττης ἀνελθών εἰς τὴν ἐξουσίαν, παρέσχεν εὔλογον τῇ ἀντιπολιτεύσι εὐκαιρίαν πρὸς ἐπικρίσεις, ἥτις ἐπιρρωνυομένη καὶ ὑπὸ τοῦ ἐκμανέντος, ἐπὶ τῇ πτώσει τοῦ Μαυροκορδάτου, Ἄγγλου πρεσβευτοῦ, μακρὸν καὶ σφοδρότατον διεξήγαγε κατ’ αὐτοῦ ἀγῶνα.
Ὡς ἐπίμετρον δὲ ἐκορυφώθη εἰς τὸ ἔπακρον καὶ ὁ ἀνταγωνισμὸς Γαλλίας καὶ Ἀγγλίας διὰ τῶν οἰκείων ἑκάστης ἐν Ἀθήναις πρεσβευτῶν τοῦ πρώην πλοιάρχου Λάϊενς καὶ τοῦ Πισκατόρυ, ἀνδρῶν ἀμφοτέρων σφοδρῶν ἔν τε ταῖς ἐνεργείαις καὶ τοῖς λόγοις, ἐξ οὗ ἐπῆλθε τελεία μεταξὺ τῶν ἐν Ἀθήναις πρεσβειῶν τῶν δύο ξένων Κρατῶν, ὡς ἐκ τῶν Ἑλλάδι γινομένων, διακοπὴ τῶν σχέσεων, ὡς ἔκ τινος ἐγγράφου τοῦ γαλλικοῦ ὑπουργείου πρὸς τὸ ὑπουργεῖον Ἄβερδην ἐξάγεται.
Ὁ πρωθυπουργὸς τῆς 6ης Αὐγούστου, ἐπιστήθιος φίλος ὢν του Γάλλου πρωθυπουργοῦ Γκιζό, ἡγέτης δὲ τῆς γαλλικῆς μερίδος, ἥτις καὶ ἀπεκαλεῖτο ἐθνικὸν κόμμα, διετέλει ἐν στενοτάταις σχέσεσι πρὸς τὴν Γαλλίαν, ἧς ἡ κυβέρνησις διέταττε τὸν ἐν Ἀθήναις, ἀπὸ τοῦ 1843 πρεσβευτὴν αὐτῆς Πισκατόρυ, καίπερ μὴ ὄντα φίλον τοῦ πρω-
- ↑ Κατὰ τὴν ἔκφρασιν Durer c’ est gouverner (ἰδὲ Ν. Δραγούμη ἔνθ’ ἀλλαχοῦ, Τόμ. Β′ σελ. 121 καὶ ἐπιστολὴν Γκιζὸ (Guizot) πρὸς τὸν Κωλέττην, παρὰ Ε. Κυριακίδη, Ἱστορ. Συγχρ. Ἑλλ. Τόμ. Α′ σελ. 534).
