ὁ μοναδικὸς ἐκεῖνος ἀνὴρ ὁ κεκτημένος τὴν ἱκανότητα καὶ τὴν δύναμιν νὰ θέσῃ ἑδραῖον θεμέλιον ἐν τῇ διοικήσει τοῦ Κράτους, νὰ ἐπιβάλῃ ἀναγκαιοτάτας μεταρρυθμίσεις, νὰ ἐκτελέσῃ ἔργα εἰρήνης καὶ ἀναγεννήσεως ἀναπτύσσων τὴν συγκοινωνίαν, διὰ κατασκευῆς ὁδῶν, ἐμψυχῶν τὴν νηπιάζουσαν βιομηχανίαν, ὑποβοηθῶν τὴν γεωργίαν, τὴν ναυτιλίαν καὶ τὸ ἐμπόριον, εἰσάγων τὴν ἐνάρετον διαχείρισιν, τὴν συνετὴν καὶ ἀφατρίαστον διοίκησιν, τὴν εὔτακτον καὶ κανονικὴν λειτουργίαν συνετοῦ Συντάγματος, ἐκάμπτετο, λέγει ὁ συγγραφεὺς τῆς Ἱστορίας τοῦ συγχρόνου ἑλληνισμοῦ, ὑπὸ τὸ βάρος τῶν σφαλμάτων τῶν ὀπαδῶν αὐτοῦ, ἐζημιοῦτο ἐν τῇ δημοσίᾳ γνώμῃ διὰ τῶν περὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος οὐτοπιῶν αὐτῶν καὶ ἀπεμακρύνετο τῆς ἐξουσίας παρὰ Βασιλέως φιλυπόπτου, νομίζοντος αὐτὸν πειθήνιον τῶν Ἄγγλων ὄργανον καὶ ἐχθρὸν τῆς δυναστείας αὐτοῦ, παρὰ τὰ δείγματα τῆς νομιμότητος, τῆς μετριοφροσύνης καὶ τῆς συντηρητικότητος, ἅπερ παρέσχε πολλάκις τῷ θρόνῳ.
Ἡ αὐτὴ πάντοτε τύχη κατεδίωκε τὸν Μαυροκορδάτον· τὸ αὐτὸ συνέβη ὅτε, ἅμα τῇ ἐγκαταστάσει τῆς βασιλείας, ἐκλήθη εἰς τὴν πρωθυπουργίαν πρὸς διαδοχὴν τοῦ Σπυρίδωνος Τρικούπη· τὸ αὐτὸ κατὰ τὴν ἑνὸς καὶ ἡμίσεως μηνὸς πρωθυπουργίαν τοῦ 1841· τὸ αὐτὸ νῦν, τὸ αὐτὸ δὲ καὶ μετὰ ταῦτα, τῷ 1854, ὅτε διὰ τελευταίαν ἐκείνην φοράν, ἐκλήθη πρωθυπουργός, κατὰ τὰς δυσχερεῖς καὶ κρισίμους περιστάσεις τῆς πατρίδος.
Εἰς μάτην ὁ Μαυροκορδάτος εἰργάζετο ὑπὲρ τῆς ἐλευθέρας διεξαγωγῆς τῶν τὴν Ἑλλάδα ὁλόκληρον διαφλεγουσῶν βουλευτικῶν ἐκλογῶν.
Οἱ ἀντιπολιτευόμενοι μυθώδεις ἔπλαττον κυβερνητικὰς ἐπεμβάσεις, προεκάλουν ταραχὰς καὶ ὀχλαγωγίας, διέδιδον τὰς μᾶλλον ἀνησυχητικὰς καὶ ψευδεῖς φήμας, διενήργουν ἀναφορὰς ἐκ τῶν ἐπαρχιῶν πρὸς τὸν βασιλέα καὶ δι’ ὅλων τῶν ἀθεμίτων μέσων παρεσκεύαζον τὴν πτῶσιν τῆς κυβερνήσεως.
Ἀλλ’ ὅμως τὸ ἐπελθὸν ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν, ἔδειξεν ἡλίου φαεινότερον, ὅτι αἱ περὶ κυβερνητικῶν ἐν αὐταῖς ἐπεμβάσεων κατη-
