κῶν, τοῦ Ἀν. Λόντου ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν, τοῦ Α. Χ. Λόντου τοῦ καὶ Λοντίδου καλουμένου, πρὸς διάκρισιν, ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης, τοῦ Π. Ροδίου ἐπὶ τῶν Στρατιωτικῶν καὶ τοῦ Σ. Τρικούπη ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ Ἐκκλησιαστικῶν καὶ εἶτα, παυθέντος τοῦ Λοντίδου τῇ 27 Ἰουλίου, καὶ τῆς δικαιοσύνης.
Τὸν σχηματισμὸν τοῦ Ὑπουργείου τούτου περιέμενον οἱ πάντες ἀνυπομόνως, ἵνα πληρώσωσι τὰς ἐπιθυμίας αὐτῶν, διοριζόμενοι ὁ μὲν ἐν ταύτῃ ὁ δὲ ἐν ἐκείνῃ τῇ θέσει, κατὰ τὰ ὑπὸ τοῦ συντάγματος διαγραφόμενα, κατὰ τὸ περὶ αὐτοχθόνων ψήφισμα· διότι διὰ τοῦ σχηματισμοῦ τούτου περιεμένοντο νὰ γίνωσιν αἱ ἐκλογαὶ τῶν βουλευτῶν, τῶν ἰσοβίων γερουσιαστῶν οἱ διορισμοὶ καὶ ἡ κλήρωσις των ἄλλλων τοῦ Κράτους λειτουργιῶν.
Οἱ τοῦ ρωσικοῦ ὅμως κόμματος δυσμενῶς ἔβλεπον τὸν καταρτισμὸν τοῦ ὑπὸ τῆς Ἀγγλικῆς πολιτικῆς ὑποστηριζομένου νέου ὑπουργείου. Ἐφ’ ᾧ καὶ ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν τοῦ Α. Μεταξᾶ ἤρξατο ἀμέσως σφοδροτάτη ἀντιπολίτευσις, ἀφορμὴν ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος, μὴ λυθέντος κατ’ εὐχὴν ὑπὸ τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως, λαβόντος.
Τὸ ἐκκλησιαστικὸν τοῦτο ζήτημα ἐπὶ τοσοῦτον ἐφανάτισε τὰ κόμματα, ὥστε ἡ ἱστορία οὐδὲ σήμερον ἔτι δὲν δύναται νὰ εἴπῃ τὴν τελευταίαν αὐτῆς λέξιν ἐπ’ αὐτοῦ. Τίνος ἕνεκα λόγου οἱ ὑπέροχοι ἐκεῖνοι πολιτικοὶ ἄνδρες παρέσχον τοσαύτην σημασίαν εἰς μίαν αἴτησιν ἀναγνωρίσεως, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι εἰσέτι μυστήριον. Τινὲς εἶπον, ὅτι οἱ ἀντίθετοι ἐπεζήτουν τὴν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξάρτησιν καὶ ὅτι οἱ τῆς ἀγγλικῆς μερίδος ἐφοβοῦντο τὴν διὰ Τῶν ἀρχιερέων, ἐπέμβασιν τῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως εἰς τὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἑλλάδος.
Ἀλλὰ τὸ τοιοῦτον δὲν ἔχεται οὐδαμῶς ὑποστάσεως καὶ εἶναι τρόπον τινὰ προσβλητικὸν διὰ τὸν ἑλληνικὸν κλῆρον, ὅστις καὶ συνηγωνίσθη ὑπὲρ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οὐδέποτε ἐπαύσατο ἀγωνιζόμενος τὸν ἐθνικὸν ἀγῶνα. Ἡμεῖς μάλιστα δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν μετὰ βεβαιότητος, ὅτι τὸ ἐναντίον ἀποτέλεσμα θὰ ἐπήρχετο· διότι οὕτως ἡ Ἑλλὰς ἤθελεν ἔχει ἀφορμὰς ἀμεσωτέρας ἀναμίξεως εἰς τὰ τῆς Τουρκίας.
