Τοιοῦτον ὑπῆρξε τὸ Σύνταγμα, οὗ, ὡς παράρτημα, προσέθεμεν καὶ τὰ ΙΗ′. ψηφίσματα τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως.
Ἰδοὺ δὲ καὶ αἱ τροποποιήσεις, ἃς ὁ Σχινᾶς ὑπέβαλε περὶ τοῦ Συντάγματος, θεωρῶν αὐτὰς ἀναγκαίας ἐν ταῖς μετὰ τῶν Πατριαρχείων σχέσεσι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος:
«Ἄρθρ. 1. Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἡ τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας. Πᾶσα δὲ ἄλλη γνωστὴ θρησκεία εἶναι ἀνεκτή, καὶ ἀπολαμβάνει τὴν παρὰ τῶν νόμων ὑπεράσπισιν, ἀπαγορευομένων τοῦ προσηλυτισμοῦ ἢ ἄλλης ἐπεμβάσεως κατὰ τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας.
«Ἄρθρ. 2. Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος, κεφαλὴν γνωρίζουσα τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχει δογματικῶς μὲν καὶ κανονικῶς ἀναποσπάστως ἡνωμένη μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλης ἐκκλησίας καὶ μετὰ πασῶν τῶν ἄλλων ὁμοδόξων ἐκκλησιῶν, πολιτικῶς δὲ εἶναι ἀνεξάρτητος καὶ διοικεῖται, κατὰ τοὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνας καὶ τὰς ἱερὰς παραδόσεις, ὑπὸ Συνόδου ἀρχιερέων τοῦ μὲν προέδρου αὐτῆς ἐκλεγομένου ὑπὸ τῶν ἐπισκόπων τοῦ Κράτους καὶ ἐγκρινομέ-
νόμον τῆς 18 Μαρτίου 1844, τὸν κρατήσαντα καὶ ἐπὶ τοῦ Ὀθωνείου συντάγματος, μετὰ τῆς παρατηρήσεως ὅτι τότε διετάχθη ἡ ἐκλογὴ, ἰσαρίθμου ἀριθμοῦ βουλευτῶν ἐκ τῶν ἐκλεγομένων, δυνάμει τοῦ νόμου ἐκείνου, εἰς συντακτικὴν συνελευσιν· πρὸς τούτοις, ἐγένετο καὶ παράδοξός τις νεωτερισμὸς, κρύπτων πολιτικὴν ἔννοιαν διότι ἐκλήθησαν καὶ αἱ ἐξ ἰθαγενῶν Ἑλλήνων ἀποικίαι, ἵνα ψηφίσωσιν ἀντιπροσώπους διὰ τὴν συνέλευσιν, τοῦθ’ ὅπερ ἐν τῇ ἐθνοσυνελεύσει τοῦ 1843–44 δὲν ἐγένετο καὶ ἐξελέγησαν πληρεξούσιοι τῶν Κρητῶν, Ἠπειρωτῶν, Μακεδόνων κτλ. ὡς σωματείων· ὁ παράδοξος οὗτος τρόπος καθ’ ὃν ἐκλήθησαν τὰ μέλη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τὰ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ ὄντα, ἵνα συμπράξωσιν εἰς σύνταξιν τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτεύματος, ἐσκόπει νὰ καλύψῃ τὴν πολιτικὴν πρόθεσιν τοῦ καλέσαντος, δι’ ἧς οὐχὶ οἱ ἰθαγενεῖς Ἕλληνες οἱ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ ἑδρεύοντες, ἀλλὰ τὸ ἔθνος τὸ Ἑλληνικὸν σύμπαν, τό τε ἐλεύθερον καὶ τὸ ἀλύτρωτον, πρὸ πάντων τὸ ἐν τῇ ὁμόρῳ Ἐπικρατείᾳ, δυνηθῆ νὰ συμμετάσχῃ τῆς καθορίσεως τοῦ πολιτεύματος τοῦθ’ ὅπερ ὅμως δὲν κατορθώθη· διότι ἡ Τουρκία ἠξίωσεν ὅτι, κατὰ τὸ διεθνὲς δίκαιον, καλοῦνται εἰς ἄσκησιν τῆς συμμετοχῆς τοῦ κυριαρχικοῦ δικαιώματος οἱ ὑπήκοοι αὐτῆς, ὅπερ δὲν ἐπιτρέπεται.
