Λουΐζας». Οἱ γερουσιασταὶ ἔλαβον μεθ’ ἑαυτῶν τὰ ἀρχεῖα, τὸ πιεστήριον καὶ τὴν ἐφημερίδα αὐτῶν τὸν «Ἑλληνικὸν καθρέπτην», καὶ ἐκεῖ ἐξέδωκαν (9 Νοεμβρίου), ὡς ἡ μόνη δῆθεν νόμιμος ἐξουσία, διάταγμα, δι’ οὗ ἠκυροῦντο πάνθ’ ὅσα ἀκούσης αὐτῆς ἐγένοντο ὑπὸ τῆς ἐν Ναυπλίῳ κυβερνήσεως. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ παραπλεύσασα καὶ ἡ ρωσικὴ ναυαρχὶς παρέλαβε τοὺς γερουσιαστὰς Αἰνιᾶνα καὶ Περούκαν, τὸν Καλλέργην καὶ τὸν Κολοκοτρώνην, ὅπως συνδιασκέψωνται μετὰ τοῦ Ρίκορδ περὶ τοῦ τρόπου τῆς ἀνακηρύξεως αὐτοῦ ὡς κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὅμως ἐκτὸς τῶν δαπανηθέντων χρημάτων, ὁ Περούκας ἐζήτησεν ἔτι 200,000 φράγκων, ὁ Ρίκορδ ἠρνήθη. Τότε ἡ γερουσία φοβηθεῖσα ἐξ Ἄστρους ἀπέπλευσεν εἰς Σπέτσας· ἐδημοσίευσε δὲ πρότερον ὁ Ἑλληνικὸς καθρέπτης», ὅτι ἡ γερουσία κατέλιπε τὸ Ναύπλιον ἀλλὰ τοῦτο ἔπραξεν ἵνα ἐλευθέρως ἐνεργῇ τὰ ὑψηλὰ αὐτῆς καθήκοντα. Πλὴν τὸ μυστικὸν ἐγνώσθη οἱ δὲ ναύαρχοι συνέχαιρον τῷ Ρίκορδ ἐπανελθόντι εἰς Ναύπλιον, ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ αὐτοῦ, ὡς κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος· ὁ Ρῶσος ὅμως ἀντιπρεσβευτὴς ἐπέπληξεν αὐτὸν σφοδρῶς ἐπὶ τῇ πράξει· οὗτος δὲ ἐπέρριψε πᾶσαν τὴν εὐθύνην ἐπὶ τοῦ κόμητος Πάλμα καὶ Βούκοτιτς, ὡς δῆθεν ἐν ἀγοία αὐτοῦ, διενεργησάντων τὰ περὶ ὑποψηφιότητος αὐτοῦ ὡς κυβερνήτου. Ἀλλ’ εἰ καὶ ἀπέτυχεν ἡ ὑποψηφιότης τοῦ Ρίκορδ ἐν Ἄστρει, ἐν Σπέτσαις ὅμως ἐπέτυχε, διορισθέντος ὑπὸ τῆς φυγάδος γερουσίας κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος. Καὶ τὸ μὲν ἀξίωμα οὔτε ἀπεδέξατο οὔτε ἐνήσκησεν ὁ Ρίκορδ, τὸ ἐπίσημον ὅμως ἔγγραφον τοῦ διορισμοῦ αὐτοῦ ἀπέστειλεν ὁ φιλόδοξος ναύαρχος εἰς Πετρούπολιν.
Ἐντεῦθεν ὅσῳ προσήγγιζεν ἡ κάθοδος τοῦ βασιλέως Ὄθωνος, τόσῳ ἀγὼν μέγας κατεβάλλετο, ὅπως, πάσῃ δυνάμει, ἕκαστος τῶν δυναμένων λῃστεύῃ τό τε δημόσιον καὶ ἰδιώτας, σκεπτόμενος ὅτι, μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ βασιλέως, ἔμελλε πλέον νὰ ἰσχύσῃ ὁ νόμος· ἐξ ἄλλου δὲ μέρους καὶ οἱ σκιὰν ἀρχῆς ἔχοντες συνεκράτουν αὐτήν, ἵνα παραστῶσι κατόπιν πρὸς τὸν βασιλέα ὡς περιβεβλημένοι ἀρχὴν τοῦ κράτους. Ἐπειδὴ δὲ οἱ στρατιωτικοὶ ἦσαν οἱ ἔχοντες τὰ ἰσχυρότερα ὅπλα ὡς μᾶλλον ἠσκημένοι τῶν χωρικῶν περὶ τὸ λαφυραγωγεῖν, αὐτοὶ μάλιστα διέπρεψαν ἐπὶ τούτῳ. Ὁ Κολοκοτρώνης
