ἐντὸς τὸ πολὺ τριάκοντα ἡμερῶν Ἐθνικὴ συνέλευσις διὰ νὰ συντάξωμεν μετ’ αὐτῆς τὸ σύνταγμα τοῦ κράτους» καὶ ἕτερον δι’ οὗ διωρίζετο πρωθυπουργὸς καὶ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργὸς ὁ Α. Μεταξᾶς, ἐπὶ τῶν Στρατιωτικῶν ὁ Α. Λόντος, ἐπὶ τῶν Ναυτικῶν ὁ ὑποναύαρχος Κ. Κανάρης, ἐπὶ τῶν Οἰκονομικῶν ὁ Δ. Μανσόλας[1] ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης ὁ Λ. Μελᾶς καὶ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὁ Μ. Σχινᾶς, πρὸς δὲ καὶ ἕτερα δύο ὁρίζοντα τὴν παῦσιν τῶν τέως ὑπουργῶν Γ. Κριεζῆ, Δ. Χρηστίδου, Ι, Ρίζου, Γ. Α. Ράλλη καὶ Ἀλ. Βλαχοπούλου καὶ τὸν ὅρκον τοῦ στρατοῦ καὶ τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν ἔχοντα ὡς ἑξῆς: «Ὁρκίζομαι πίστιν εἰς τὴν Πατρίδα καὶ τὸν Συνταγματικὸν Θρόνον καὶ ἀπαρασάλευτον ἀφοσίωσιν εἰς τούς, κατὰ τὰ σήμερον ἐγκριθησόμενα μέτρα διὰ τῆς Ἐθνικῆς συνελεύσεως, καθιερωθησομένους συνταγματικοὺς θεσμούς» καὶ τέλος τὴν ἀπόλυσιν πάντων τῶν ἐν τῇ ὑπηρεσίᾳ τοῦ Κράτους διατελούντων ξένων, ἐκτὸς τῶν ἀρχαίων φιλελλήνων.
Ἡ ἀνάγνωσις τῶν διαταγμάτων τούτων ἐνώπιον τοῦ ἀπείρου πρὸ τῶν Ἀνακτόρων λαοῦ προεκάλεσε τὸ μὲν πρῶτον μικράν τινα σύγχυσιν ἕνεκα παρεξηγήσεως, εἶτα δὲ τὰς ζωηρὰς τοῦ πλήθους ἐπευφημίας.
Τότε δὲ πλέον ἐπετράπη καὶ εἰς τοὺς πρεσβευτὰς ἡ εἰς τὰ ἀνάκτορα εἴσοδος, καίτοι οἱ ἀποστάται δὲν ἠρκοῦντο εἰς τὴν ἀπόφασιν τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅπερ ἐκήρυξε τὴν 3 Σεπτεμβρίου «ἡμέραν ἑορτάσιμον εἰς τὸ ἔθνος ὡς παραγωγὸν λαμπροῦ μέλλοντος», ἀλλὰ καὶ ἐζήτουν τὴν ἔκφρασιν τῶν εὐαρεσκειῶν τοῦ βασιλέως πρὸς τοὺς στρατιώτας καὶ τὴν ἀπονομὴν αὐτοῖς ἀριστείου.
Ἡ ἀπαίτησις αὕτη ἥκιστα βεβαίως τιμῶσα τοὺς ὑποβαλόντας αὐτὴν, ἐνέβαλε τὸν βασιλέα εἰς δύσκολον θέσιν, ὥστε ἠναγκάσθη, ἔνδακρυς ὁ δύστηνος, νὰ ὑποχωρήσῃ καὶ ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ καὶ
- ↑ Ὁ κ. Κρέμος τίθησιν αὐτὸν ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως (Τόμ. Δ′. μέρ. Β′ σελ. 1086) ἀντὶ τοῦ Μελᾶ καὶ ὸτν Ρήγαν Παλαμήδην ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν.
