Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/186

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
186
ΙΣΤΟΡΙΑ

προσγίνῃ ἐκ τῆς ὀλιγοχρονίου ἐκείνης πρωθυπουργίας, καθ’ ἣν ἀπεδείχθη διὰ μυριοστὴν ταύτην φορὰν ὅτι ὁ βασιλεὺς οὐ μόνον ἠρνεῖτο τὴν παροχὴν Συντάγματος, ἀλλὰ καὶ τὴν παραδοχὴν ἔτι Κυβερνήσεως, δρώσης ἀνεξαρτήτως τῶν αὐλοκολάκων καὶ τῶν ἰδιαιτέρων αὐτοῦ γραφέων.

Ἐξηκολούθει νὰ πράττῃ τὸ αὐτὸ πάντοτε σφάλμα, νὰ διατηρῇ τοὐτέστι τοὺς Βαυαρούς, καίπερ ἀριθμητικῶς ἐλαττωθέντας, ἀντὶ νὰ ἐγκαταστήσῃ μοναρχικὴν μὲν κυβέρνησιν ἀλλ’ ἑλληνικήν, προεδρευομένην ὑφ’ ἑνὸς τῶν ἰσχυρῶν καὶ μᾶλλον ἐπιβαλλομένων συγχρόνων πολιτικῶν ἀνδρῶν τῆς Ἑλλάδος.

Ἐντεῦθεν δὲ δυνάμεθα ἀσφαλῶς νὰ εἴπωμεν, ὅτι ἡ τοιαύτη πολιτικὴ τοῦ βασιλέως Ὄθωνος σπουδαιότατα ἔβλαψε τὸν θρόνον αὐτοῦ. Ὡσεὶ δὲ μὴ ἤρκουν αἱ ἐξωτερικαὶ περιπλοκαί, αἱ ἐπὶ τῶν οἰκονομικῶν δυσχέρειαι καὶ αἱ ἐπεμβάσεις τῶν δυνάμεων, ὁ βασιλεὺς, διὰ τῆς διαγωγῆς αὐτοῦ, προὐκάλεσε καὶ τὴν γενικὴν ἀγανάκτησιν διὰ τῆς ἀποκρούσεως τῶν μετρίων καὶ συνετῶν προτάσεων τοῦ Μαυροκορδάτου.

Ἡ ταχεῖα ἐκείνη καὶ ἀπρόοπτος ἀποχώρησις τοῦ Μαυροκορδάτου ἐξώργισεν ἐπὶ μᾶλλον τὴν Ἀγγλίαν, ἧς ὁ πρεσβευτὴς σὶρ Ἐδμὸνδ Λάϊενς ἀναφανδὸν ἐξεφράζετο κατὰ τοῦ βασιλέως Ὄθωνος καὶ ἐπέτεινε τὸ κακόν· ἡ ἀγανάκτησις ἐπὶ τῇ ἐπιμόνῳ διατηρήσει τῶν Βαυαρῶν ηὐξάνετο· ἡ ἐκ τῆς ἀρχῆς ἀπομάκρυνσις τῶν ἡγετῶν τῶν κομμάτων ἐνίσχυε τὰ διαθρυλλούμενα περὶ ἐκβαυαρισμοῦ τῆς χώρας καὶ πάντα ταῦτα ἐπέσπευδον, λέγει ὁ κ. Κυριακίδης, τὴν ἡμέραν τῆς λαϊκῆς ἐκρήξεως. Εἰς τὸν ἀγῶνα δὲ τοῦτον κατῆλθε μετὰ σφοδρότητος πάνοπλον τὸ πρὸς τὴν Ρωσίαν ἀποκλῖνον κόμμα οὑτωσὶν ἐπιβλητικῶς, ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ Πάλμερστον ἐπτοήθη καὶ διεβίβασε τῷ Λάϊενς ὁδηγίας, καθ’ ἃς ὤφειλεν οὗτος νὰ συνεργασθῇ μὲν πρὸς ἐπιτυχίαν τῶν συνταγματικῶν ἰδεῶν, νὰ παρακωλύσῃ δέ, πάσῃ δυνάμει, πιθανὴν ἔξωσιν τοῦ βασιλέως Ὄθωνος.

Εἰς ἐπίμετρον δὲ τῆς ἀπορίας τοῦ Ὄθωνος ἤρξατο μετ’ οὐ πολὺ καὶ ἡ ἐν Κρήτῃ ἐπανάστασις ἥτις μικροῦ δεῖν ἐξῆπτε καὶ πάλιν τὸν μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας πόλεμον. Ἡ ἐν Κρήτῃ ἐπανάστασις ἔληξε τελείως τῷ 1828· εἶτα δ’ ἀπεκλείσθη τῇ 22 Ἰα-