τῶν μετριωτέρων καὶ ἀπειλούμενος ὑπὸ τῶν θερμοτέρων συνοδικῶν ἀπήντησεν ἐν τῇ συνεδριάσει τῆς (21 Ὀκτωβρίου 1339) ἀταράχως
«Ἐπιτρέπεται ἐν εὐνομουμένῳ κράτει καυχωμένῳ μάλιστα ἐπὶ ἀνεξιθρησκείᾳ νὰ ἐρευνᾷ τις τὴν συνείδησιν τοῦ ἑτέρου καὶ νὰ ζητῇ ἔγγραφον ὁμολογίαν τῆς πίστεώς του; Ἂν τοῦτο ἐπιτρέπεται, ἃς ὁμολογήσωμεν ὅτι δὲν ἀφιστάμεθα πολὺ τῆς ἐποχῆς τῶν δικαστηρίων τῆς ἱερᾶς ἐξετάσεως», ὡς ἐκ τῆς ἀπαντήσεως ταύτης ἐξοργισθέντες οἱ συνοδικοὶ τῇ 23 Ὀκτωβρίου καθῄρεσεν αὐτόν· ἀλλὰ τὸ ὑπουργεῖον παρεμβὰν τῇ 26 ἔπεισε τοὺς συνοδικοὺς ν’ ἀναβάλωσι τὴν καθαίρεσιν καὶ μετὰ δύο ἡμέρας τῇ 28ῃ τοῦ αὐτοῦ ἐξεδόθη Διάταγμα, καθ’ ὃ ὁ Καΐρης ἀπεπέμπετο εἰς τὸ ἐν Σκιάθῳ κοινοβιακὸν μοναστήριον πρὸς μεταμέλειαν.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ οἱ φανατικοὶ μονασταὶ μετεχειρίζοντο τὸν ἄθλιον πρεσβύτην σκληρῶς, ἡ κυβέρνησις μετήγαγεν αὐτὸν ὕστερον εἰς Θήραν, ἔνθα καὶ διέτριψε μέχρι τῆς 30ῆς Μαρτίου 1842. Μάτην δ’ ἐπειράθησαν νὰ μεταπείσωσι τὸν Καΐρην, ὅπως ἁπλῶς ἀνομολογήσῃ τὸ σύμβολον τῆς πίστεως, ἄλλοι τε καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης.
Ὁ γέρων φιλόσοφος ἔμενεν ἀκλόνητος· ἐξῃτήσατο μόνον μίαν χάριν: ἵνα ἐπιτραπῇ αὐτῷ ἡ εἰς τὸ ἐξωτερικὸν μετάβασις· μετέβη δὲ εἰς Ἀγγλίαν, ἐν ᾗ διέτριψε μέχρι τῆς ψηφίσεως τοῦ συντάγματος τοῦ 1844. Ἀλλ’ ἡ ἐπάνοδος αὐτοῦ ἀπέβη αὐτῷ, ὡς θέλομεν ἰδῇ ἐν τοῖς μετέπειτα, ὀλεθρία.
Καὶ αὐτὸς δὲ ὁ ἀρχηγὸς τῶν νεωτεριζόντων, ὁ Φαρμακίδης, δὲν ἔμεινεν ἄτρωτος ἐκ τῶν κατὰ τοῦ Καΐρη ἐκτοξευθέντων βελῶν· διότι ἡ πρὸς αὐτὸν ὑπόνοια καὶ δυσμένεια ἐδείχθη οὗ πολὺ μετὰ τὴν ἑξορίαν ἐκείνου εἰς Σκίαθον, διότι ἀπελύθη, τῇ 20ῃ Νοεμβρίου 1841, ἐκ τῆς τοῦ γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου θέσεως καὶ διωρίσθη, ὃ τὰ μάλιστα ἐμφαντικώτατον, καθηγητὴς ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ οὐχί, ὡς ἔδει, τῆς θεολογίας, ἀλλὰ τῆς φιλολογίας! Καὶ αὐτοῦ δὲ κατηγόρουν οἱ ἄγαν ὀρθόδοξοι, καὶ πολλοὶ ἀκρίτως ἐπίστευον, ὡς κρυφίως δῆθεν συνεννοουμένου μετὰ τοῦ Καΐρη· ὅτι καὶ οὗτος ἐμφορούμενος δῆθεν τῶν καϊρείων θεωριῶν ἢ τῶν θρη-
