Πρὸς τούτοις ἡ νέα κυβέρνησις, κατὰ τὸ 1838, καὶ περὶ πολλῶν μὲν ἄλλων, ὧν εἶχε χρείαν ἡ χώρα, ἐσκέφθη, ἐξέδωκε δὲ καὶ διάταγμα περὶ ἱδρύσεως Σχολῆς τῶν ἀσιατικῶν γλωσσῶν πρὸς ἐκπαίδευσιν τῶν ἐπιθυμούντων ν’ ἀκολουθήσωσι προξενικὸν καὶ διπλωματικὸν στάδιον. Τὸ διάταγμα τοῦτο ἐγένετο τῇ εἰσηγήσει τοῦ Ζωγράφου, ὅστις κατὰ τὸν χρόνον τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὡς πρεσβευτοῦ διαμονῆς αὐτοῦ, ἐνόησε τὴν σημασίαν, ἣν θὰ εἶχον πρόξενοι καὶ πρεσβευταὶ λαλοῦντες τὰς ἀνατολικὰς γλώσσας καὶ εὐθὺς ὡς ἀνέλαβε τὴν διεύθυνσιν τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργείου ἐποιήσατο τὴν κατάλληλον πρότασιν. Δυστυχῶς ὅμως οἱ διαδεξάμενοι αὐτὸν οὐδαμῶς εἶχον κατανοήσει τὴν ἐθνικὴν τῆς σχολῆς ταύτης σημασίαν καὶ οὕτω ἐγκατελείφθη ἡ ἐκτέλεσις τοῦ διατάγματος, ὡς περιττῆς δαπάνης θεωρηθείσης.
Ἐσκόπει, ἐν γένει, πολλὰ νὰ πράξῃ ἡ ὑπὸ τὸν Ὄθωνα κυβέρνησις, ἀλλ’ ἐπῆλθον ἐν τῷ μεταξὺ πολλὰ λυπηρὰ γεγονότα, ἀφ’ ἑνὸς ἡ λῃστείᾳ, ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἐν Ὕδρᾳ στάσις καὶ ἐκ τρίτου αἱ θρησκευτικαὶ διαμάχαι, αἵτινες παρεκώλυσαν τὸ ἔργον τῆς Κυβερνήσεως. Ἡ φοβερὰ λῃστεία ἐμάστιζε πάλιν τὴν χώραν καὶ ἰδίως ἡ ἐκτὸς τοῦ Ἰσθμοῦ Ἑλλὰς ὑφίστατο τὰ πάνδεινα ὑπὸ τῶν συμμοριῶν τοῦ Μπαλάφα τοῦ Χουσάδα καὶ τῶν ἄλλων λῃστῶν, ὡς ἐπίμετρον δὲ ἀνεφάνησαν καὶ πειραταί. Ἡ Κυβέρνησις μετεχειρίσθη πάντα τὰ μέσα πρὸς ἐξολόθρευσιν αὐτῆς, ἀλλ’ εἰς μάτην· κατέστησεν ὑπευθύνους τοὺς δήμους διὰ πᾶσαν λῃστείαν ἐν αὐτοῖς συμβαίνουσαν, ἐξετόπιζε τοὺς συγγενεῖς τῶν λῃστῶν, τοὺς φερεοίκους Βλάχους, ἐφυλάκιζεν, ἐκαρατόμει διὰ τῆς λαιμητόμου, ἥτις κατ’ ἀρχὰς προὐξένει φοβερὰν ἐντύπωσιν τῷ ἑλληνικῷ λαῷ, ὅστις πολλάκις διὰ λιθοβολημάτων καὶ σκωμμάτων ἐσύριττε τοὺς δημίους, διώριζε συχνάκις στρατοδικεῖα καὶ πάντα λίθον ἐκίνει πρὸς κατάπαυσιν τῆς λῃστείας· ἀλλ’ οὔτε αἱ λῃστεῖαι ἐξέλιπον οὔτε αἱ στάσεις.
Αἱ στάσεις ἐν Ἑλλάδι ἦσαν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ, ἵνα μὴ εἴπωμεν πάντοτε, γεννήματα πονηρῶν βουλευμάτων τῶν ἀντιπολιτευομένων, οἵτινες, ὅπως παρέχωσι πράγματα τῇ κυβερνήσει καὶ
