Οὕτω δὲ μετὰ δεκάμηνον πρωθυπουργίαν, ἀπεχώρησε καὶ ὁ Ρούδαρτ ἀνὴρ συνετός, ἔντιμος, ἀγαθός, καὶ φιλελεύθερος δραστηριώτερος καὶ ἐπιτηδειότερος τοῦ Ἄρμανσβεργ, ἀλλὰ καὶ ἁπλοϊκὸς τὸ ἦθος καὶ ἀπειρόκαλος ἐν ταῖς συναναστροφαῖς καὶ ἀνεπιτήδιος περὶ τὰς διπλωματικάς δολοπλοκίας, ἐν αἷς ἔτι μᾶλλον κατεφωρᾶτο ἄπειρος ἅτε ἀγνοῶν τὴν γαλλικὴν ἐξ οὗ τὸ ἀττικὸν ἅλας πολλὰ πλάσαν κατέστησεν αὐτὸν ὑποκείμενον διηνεκῶν σκωμμάτων, τοῦθ’ ὅπερ ἐπετάχυνε καὶ τὴν πτῶσιν αὐτοῦ καὶ τὸν θάνατον, ἀποθανόντος κατόπιν ταξειδίου εἰς Βυζάντιον, ἐν Τεργέστῃ. Ὁ Ρούδαρτ ἀποχωρήσας οὐδὲν ἠδυνήθη νὰ πράξῃ καὶ διὰ τὸ ὁλιγοχρόνιον τῆς ἐν τῇ ἐξουσίᾳ διαμονῆς (δέκα μῆνας ἀπὸ 2 Φεβρουαρ. ἕως 8 Δεκεμ. 1837) καὶ διὰ τὴν ἐκ προκαταλήψεως κατ’ αὐτοῦ ἀντιπολίτευσιν, τοῦτο μὲν ὡς ξένου τοῦτο δὲ καὶ ὡς φίλου τῆς Αὐστριακῆς πολιτικῆς.
Τοῦ Ρούδαρτ πεσόντος, τὸ νέον ὑπουργεῖον ἔμεινεν ἀκέφαλον· διότι ὁ Ζωγράφος διεδέχετο μὲν αὐτὸν ἐν τῇ ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν γραμματείᾳ οὐχὶ ὅμως καὶ ἐν τῇ προεδρείᾳ τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου. Τὸ δὲ αὐθημερὸν τῆς ἀπολύσεως τοῦ Ρούδαρτ ἐκδοθὲν βασιλικὸν διάταγμα περὶ προεδρείας τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου ἀνέθετεν αὐτῷ τούτῳ τῷ βασιλεῖ Ὄθωνι τὴν προεδρείαν τούτου δὲ κωλυομένου τοῖς ἀντιπροέδροις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας: Γ. Κουντουριώτῃ καὶ Α. Ζαΐμῃ. Εἶχε δὲ τὸ διάταγμα ὧδε:
«Ἔχομεν σκοπὸν νὰ προεδρεύωμεν Ἡμεῖς οἱ ἴδιοι τὸ Ὑμέτερον ὑπουργικὸν Συμβούλιον, εἰς δὲ ἐκείνας τὰς συνεδριάσεις εἰς τὰς ὁποίας δὲν παρευρισκόμεθα, ἀναθέτομεν διὰ τοῦ παρόντος τὴν προεδρείαν εἰς τὸν Ἡμέτερον Ἀντιπρόεδρον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας Γ. Κουντουριώτην καὶ κωλυομένου τούτου εἰς τὸν Ἀντιπρόεδρον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας Α. Ζαΐμην».
Ἀλλὰ καὶ ἡ νέα αὕτη ὑπουργικὴ μεταβολὴ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ εὐαρεστήσῃ, καθ’ ὁλοκληρίαν, τοῖς ἀποτελοῦσι τὴν ἀντιπολίτευσιν· εἶναι μὲν ἀληθές, ὅτι δὲν προσεκλήθη καὶ πάλιν ξένος εἰς τὴν πρωθυπουργίαν, ἀλλ’ ὅμως δὲν ἀπεδόθη πρὸς ἕνα τῶν πολιτικῶν ἀνδρῶν τῆς χώρας, καὶ ἐκράτησεν αὐτὴν ὁ Βασιλεύς, μέχρι τοῦ 1841, ὅτε προσεκλήθη, τὸ πρῶτον ἤδη, εἰς τὴν πρωθυπουργίαν Ἕλλην ἀνήρ, ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδάτος.
