κων τινὲς κατετόλμων καὶ τῆς τοῦ οἴκου τιμῆς τῶν κατοίκων,
Ἡ κατὰ τὴν πανώλη οἰκτρὰ τῆς διοικήσεως τοῦ Ρούδαρτ εἰκὼν ἦτο ἐν σμικρῷ καὶ ἡ τῆς Ἑλλάδος ἀπάσης. Ἐν τέλει δ’ ἡ κυβέρνησις διὰ τοῦ ἐπὶ τῶν ἐσωτερικῶν ὑπουργοῦ Α. Πολυζωΐδου ἀντήμειψε (20 Σεπτεμβρίου 1839) τὸν Δουμόν, Τομπακάκην, Ἠπίτην, Λάνδερερ, Σκαμπέλον, Σάϊφερτ, Ἕρμαν, Παπάζογλουν ὡς διαπρέψαντας «κατὰ τὸν καιρὸν τῆς ἐν Πόρῳ πανώλους», τῇ δὲ μητρὶ τοῦ ἐν τῇ ἐκτελέσει τοῦ καθήκοντος ἀποθανόντος ἰατροῦ Δ. Ρατλάουφ ἔπεμψε 2,000 δραχμῶν. Ταῦτα πάντα βεβαίως οἱ ἀντιπολιτευόμενοι κατακρίνοντες κατεβόων κατὰ τῆς κυβερνήσεως.
Ἀλλὰ καὶ ἄλλην ἀφορμὴν ἐκτὸς τῆς ἐν Πάτραις στάσεως, τῆς πανώλως ἐν Πόρῳ καὶ τῆς κατὰ ταύτην ἀδεξίαν διαγωγῆς τῆς Κυβερνήσεως, εὕρισκον οἱ ἀντιπολιτευόμενοι κατὰ τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Ρούδαρτ, καὶ τὸν μεσελληνισμὸν τῶν Γερμανῶν καὶ ἰδίως τοῦ Φαλλμεράϋερ, ὅστις ἐν ἔτει 1836 ἐκδοὺς ἔργον περὶ Ἑλλάδος[1] παρερμηνεύων τὰς πηγὰς καὶ πλάσσων ἀνύπαρκτα καὶ ἐξάγων συμπεράσματα ἀνυπόστατα, ἀνεκήρυξε τόδε ὡς ἱστορικὸν τῶν περὶ νεωτέρων Ἑλλήνων πόρισμα, αὐτοῦ: «Τὸν ὄλεθρον τῶν ἐν Πελοποννήσῳ Ἑλλήνων καὶ τὸν συνοικισμὸν τοῦ ἐρήμου ἐδάφους διὰ σλαυικῶν φύλων, καὶ βραδύτερον ἐν ἔτι 1836 ἀνακήρυξεν ὅτι: «ἡ Πελοπόννησος δι’ ἐσωτερικῶν πολέμων μεταξὺ Φράγκων καὶ Βυζαντίων κατῃρημώθη καὶ ὑπὸ Ἀλβανικῶν ἀποικιῶν κατεπληρώθη καὶ τέλος ὑπὸ τῶν Τούρκων ἐκυριεύθη», σμπεράσματα δι’ ὧν ἔτεινε νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς ἐν τῇ κυρίως Ἑλλάδι ἐξηφανίσθη καὶ ὅτι ἡμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες ἤμεθα ἀπόγονοι Σλαύων καὶ Ἀλβανῶν. Τὸ τοιοῦτον, ὡς εἰκός, κατετάραξε τοὺς Ἕλληνας καὶ πολλοὶ ἔγραψαν κατ’ αὐτοῦ ἀναιροῦντες ἓν πρὸς ἓν τὰ ἄτοπα ἐγχειρήματα τοῦ
- ↑ Ἰδὲ Ph. J Fallmerayer, Geschichte der Halbinsol Morea, Mittelalter, Stuttgart 1830-36 μέρη δύο.
Abhandlung über die Enstehung der Neugriechen αὐτόθι 1835.
Das Albanesische Element in Griechenland 1857-60 μέρη 3.
