ρίσκοντο μεθ’ ἡμέρας νεκροὶ ὁδωδότες ἀποθανόντες ἐξ ἄλλων ἀσθενειῶν.
Ὅτε δὲ περὶ Ἰούνιον λήγοντα καὶ μάλιστα ἐπὶ τέσσαρα ἡμέρας (24-27) ἡ νόσος ἦτο ἐν ἀκμῇ, οἱ ἐν Ἁλικῇ καὶ Σφακτηρίᾳ ἐγκεκλεισμένοι ἐξηγριώθησαν καὶ ἠπείλουν βιαίαν ἔξοδον, ὅπως φύγωσιν ὅπου ἂν δυνηθῶσιν. Οἱ ἐν Ἁλικῇ ἐκραύγαζον: «Πεινῶμεν, διψῶμεν, πνιγόμεθα ἀπὸ τὴν δυσωδίαν τῶν πλησίον πτωμάτων· τὴν ἡμέραν μᾶς ἀφανίζει ὁ ἥλιος, διότι δὲν ἔχομεν ὅλοι καλύβας, τὴν νύκτα δὲν κοιμώμεθα, ἐπειδὴ φυλάττομεν τὰς οἰκογενείας μας ἀπὸ τοὺς τζακάλους· τόπος δὲν εἶναι πλέον ἐδῶ καὶ καθ’ ἡμέραν φέρουν μολυσμένους· θὰ μολυνθῶμεν καὶ θἀποθάνωμεν ὅλοι.»
Οὕτως οἰκτρῶς διέκειντο οἱ Πόριοι, μέχρις οὗ ὁ φιλάνθρωπος ἰατρὸς Ἠπίτης ἔχων παρ’ ἑαυτῷ τὸν χημικὸν Λάνδερερ μετέβη εἰς Πόρον. Οὗτος τοὺς μὲν ἐν τῇ Ἁλικῇ μετεκόμισεν εἰς τὰ περὶ τὸ σύσκιον καὶ εὔϋδρον μοναστήριον, ἔνθα ἔπνεε καθαρὸς ἀήρ, τοὺς δ’ ἐν τῇ Σφακτηρίᾳ εἰς τὸ φρούριον τοῦ Ἔϊδεκ. Ἐπισκεπτόμενος δὲ τούτους τε καὶ τοὺς ἀλλαχοῦ κατεσκηνωμένους παρέχων πᾶσαν ἰατρικὴν θεραπείαν, διατάξας καθαρισμὸν καὶ πλύσεις διὰ χλωρίνης καὶ δι’ ἄλλων ἀντιμολυστικῶν μέσων, ἐπιβαλὼν αὐστηρὸν περιορισμὸν καὶ, ἐν γένει, μεταχειρισθεὶς ὅσα ἡ ἐπιστήμη ἀπαιτεῖ, ἠδυνήθη ἐν βραχεῖ ν’ ἀπαλλάξῃ τοὺς ταλαιπώρους Πορίους τῆς ὀλεθρίας νόσου ἥτις τελέως ἐξέλιπε τῇ 10ῃ Ἰουλίου. Ἡ πανώλης τοῦ Πόρου κατέδειξε πολλὰ τὰ ἄτοπα τῆς κυβερνήσεως καὶ τὴν σύγχυσιν αὐτῆς. Αὕτη σὺν τοῖς ἄλλοις παρὰ λόγον γινομένοις συνέστησε καὶ συμβούλιον ἐν Πόρῳ ἰατρῶν περὶ τῆς πανώλους, ἐν ᾧ ἐκράτει ὄντως ἐπιστημονικὴ ἀπειρία καὶ ἀγυρτεία καὶ βαβυλωνία σύγχυσις· διότι τῶν συνιστώντων αὐτὸ ὁ μὲν Δουμὸν καὶ Βερναρδῆς ὡμίλουν μόνον τὴν γαλλικήν, ὁ δὲ Ἕρμαν μόνον τὴν γερμανικήν, ὁ δὲ Σκαμπέλος μόνον τὴν ἰταλικὴν καὶ ὁ πρόεδρος τοῦ ἰατροσυμβουλίου τούτου Τομπακάκης μόνον τὴν ἑλληνικήν.
Πρὸς δὲ τούτοις οἱ χωροφύλακες, οἱ ἀκταιωροί, καὶ ἄλλοι φύλακες, οἱ νεκραγωγοί, οἱ περὶ τὸ δήμαρχον τοῦ Πόρου Γ. Δοῦρον ἐποίουν τὰ ἑαυτῶν καθήκοντα ἐλλιπῶς, ἀμελῶς καὶ ἀτάκτως ἢ βαναύσως καὶ ἀπανθρώπως· ἐκ δὲ τῶν ἀγρίων μάλιστα χωροφυλά-
